Doorgaan naar hoofdcontent

In de herkansing...

Ik was nog maar een jongetje. Zeventien jaar oud en een wijsneus. Ik dacht dat ik de wijsheid in pacht had, maar was nog maar een hopeloze dromer. Weinig meegemaakt en onbevangen.

En daar stond ik dan, in de rij te wachten voor de Europa hallen van de Rai, voor een concert van U2. Mijn eerste live concert, want verder dan circus Bassie en Adriaan was ik nog niet gekomen. Ik was net terug uit Rusland, terug uit Oost en West Berlijn. Twee weken voor de val van de Berlijnse muur en U2 kwam optreden in Nederland, voor de Rattle en Hum tour. De platen draaide ik grijs, en the Joshua Tree, mijn eerste gekochte CD was steevast op repeat in mijn stereo-installatie. Het waren de theatrale klanken van het intro van 'Where the steets...' die ons fans naar binnen trokken de zaal in.

Ik had wel eens gehoord van BB King, maar die avond werd ik ook gegrepen door de Blues van deze man. Wat een performer, en hij niet alleen. Zijn opzwepende blues met aanstekelijke 'swingende blazers' maakte de avond al onvergetelijk voordat hij begonnen was.

Er was een gerucht dat Bono last van zijn stem had, dat hij niet kon optreden, maar gelukkig stonden zij daar, mijn helden van toen, die in mijn ogen de sterren van de hemel stonden te spelen. Toch hield het op, na ongeveer zestien nummers was de koek op, en niet veel later kreeg ik een kaartje toegestuurd voor een herkansing in de zomer daarna in Rotterdam. 

Oudejaarsnacht 1990 snelde ik op tijd naar huis om het nieuwjaars concert van U2, live uit Dublin op te nemen met mijn cassette recorder. Dat had je toen nog. Maar het concert was in mijn ogen niet van die kwaliteit, zoals ik het in werkelijkheid had beleefd. In Rotterdam ben ik ook niet geweest, dus de magische herinneringen aan die avond, staan voor mij nog steeds in mijn geheugen gegriefd.

Ik bleef fan, kocht zelfs de U2 iPod (die helaas gestolen is) en heb heel veel tijd van mijn leven besteedt aan het luisteren van hun nummers. Toch, na het lezen van hun autobiografie een aantal jaar geleden en het verschijnen van hun laatste twee platen (dat zijn het toch nog...?) was de liefde wat bekoeld. 

Na veel dubben, heb ik afgelopen kerst toch het boek van Bono gelezen. Surrender. Het leven van Bono en U2 aan de hand van 40 nummers. Prachtig. In één ruk uit. De achtergrond van een rock muzikant die eerlijk is over zijn eigen zwaktes, zichzelf overschreeuwd, maar ook weer nederig is. Hij heeft mij ook weer aan het denken gezet. Blij dat ik lees. Maar ook blij dat ik loop.

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Zonder onze leeuw!

 Hij kwam bij me omdat hij pijn in zijn knie had. Maar het was een doelbewuste actie. Tijdens het uitlaten van zijn honden, had hij me wel eens zien lopen met een groeppie, en dat leek hem ook wel wat. Eerst herstellen was mijn advies. Maar hij had haast en kon niet wachten met aansluiten. Zijn enthousiasme was toen al bijna niet te temperen. Zo heb ik hem eigenlijk alleen maar gekend. Zijn geduld werd beloond, en de donderdag avond was de eerste kennismaking met de groep. Na één training was hij eigenlijk al een vast onderdeel van de groep. Op de zondag kon hij nog niet mee, dan loop ik al met twee andere vrienden. Maar met jouw knie is dat op dit moment ook te ver vriend was mijn antwoord. Toch liep hij frequent, bijna te toevallig, met zijn hondjes op de plek waar wij onze ronde begonnen. Een paar weken later liep hij ons opeens tegen het lijf in hardloopkleren. "Nou, dan loop ik meteen toch ff een stuk mee!"; was zijn mededeling. En dat terwijl wij net een lange training
Een reactie posten
Meer lezen

Afscheid nemen doet pijn

Het was op een stormachtige avond dat ik gebeld werd. Ik wist meteen wat er aan de hand was. Ik lag net te slapen, maar nu was het zaak van opstaan en vertrekken. Corona was zo hevig aanwezig dat we eigenlijk de weg niet op mochten. Er was een avondklok. Maar dit was belangrijker, dus samen met mijn vader en moeder zijn we naar het ziekenhuis in Amersfoort gereden. De rit was onwezenlijk. Je weet wat er te wachten staat, maar als het moment dan zover is en de realiteit je inhaalt, dan is er niks anders dan berusting en verdriet. Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis, hebben we de auto vlak voor de ingang van de EHBO geparkeerd. Het was midden in de nacht dus alle ruimte. Bij binnenkomst werden we snel naar de juiste kamer geleid en daar lag hij dan… Omdat hij uitbehandeld was, was hij een aantal weken daarvoor naar huis gestuurd. Het gaf mij de kans om alles te bespreken. Alles over vroeger, alles over nu, alles wat ons dwarszat, maar ook de kans om te zeggen dat ik van hem hou. Jammer
2 reacties
Meer lezen

Relativiteitstheorie van Jeroen

Telkens als ik daar loop moet ik aan hem denken, bij iedere pas die ik zet zijn mijn gedachte bij hem, ik groet zijn huis bij het passeren,  en denk terug aan hoe het was om daar te zijn, de gesprekken, mijn adviezen, zijn verhaal en zijn adviezen. Aanvankelijk kwam ik langs voor de fysieke hulp, maar al snel bleek dat hij stervende was. De pijn die ik kan hebben tijdens het lopen, is relatief met de pijn die hij geleden heeft, of de pijn die zijn familie nog iedere dag heeft met zijn gemis. Wat zeur ik nou als ik daar loop, wind, regen of extreme warmte, als ik daar loop besef ik het mezelf maar al te goed,  mijn prestatie staat in het niets met de prestatie van het leven, lopen is relatief, een tijdverdrijf om me beter te voelen!
Een reactie posten
Meer lezen