Doorgaan naar hoofdcontent

Minuten lang

Ruim 18000 dagen geleden ben ik geboren. Een hele dikke 26 miljoen minuten geleden. Zeg maar veel tijd om wat in te beleven. Of wat om te onthouden. Het lijkt veel, maar het is niks, want we zijn in het hier en nu, en wat geweest is komt niet meer, en wat komt dat weten we niet. 

Toch zijn we vaak in het verleden, of in de toekomt. Bang of blij voor wat komen gaat, trots of juist verdrietig over wat geweest is. 

De meesten van ons worden ‘gelukkig’ geboren. De één iets meer dan de ander, maar over het algemeen scoren we goed. En als er niets is, helemaal niets, blanco dus, dan gaan we weer terug naar die ‘nul’-modus. Niets om je druk over te maken wat geweest is of nog gaat komen, maar gewoon een gevoel van geluk.

Toch is het zonde dat we daar vaak niet zijn. Dat we ons laten leiden door de maatschappij. Door verwachting. Of door hardnekkige boosheid, verdriet, of angst die blijft hangen omdat we het blijven voeden. Of omdat onze omgeving het blijft voeden. Of omdat we onszelf niet kunnen waarderen, dus dat dan aan anderen laten. En dan teleurgesteld, of boos of verdrietig zijn als dat niet gebeurt volgens onze verwachtingen.

In die ruim 26 miljoen minuten van mijn leven heb ik veel gezegd en geschreven en gedaan wat goed is, maar ook zeker wat niet goed is. Ruimschoots de tijd gehad om te leren, te vallen, te excelleren, te blunderen, uit te blinken, te groeien en te vergeten. Maar ook om lief te hebben, vast te houden, te geven en te zijn.

Ik doe mijn best. Probeer de beste versie van mijzelf te zijn en dat iedere dag weer en hoop dat nog miljoenen minuten te kunnen doen. En ik hoop dat iedereen om me heen dat ook kan doen. Dan zou het een stuk rustiger zijn, en zou er een heleboel méér stilte (en geluk) zijn. Zelfs bij mij!

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Afscheid nemen doet pijn

Het was op een stormachtige avond dat ik gebeld werd. Ik wist meteen wat er aan de hand was. Ik lag net te slapen, maar nu was het zaak van opstaan en vertrekken. Corona was zo hevig aanwezig dat we eigenlijk de weg niet op mochten. Er was een avondklok. Maar dit was belangrijker, dus samen met mijn vader en moeder zijn we naar het ziekenhuis in Amersfoort gereden. De rit was onwezenlijk. Je weet wat er te wachten staat, maar als het moment dan zover is en de realiteit je inhaalt, dan is er niks anders dan berusting en verdriet. Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis, hebben we de auto vlak voor de ingang van de EHBO geparkeerd. Het was midden in de nacht dus alle ruimte. Bij binnenkomst werden we snel naar de juiste kamer geleid en daar lag hij dan… Omdat hij uitbehandeld was, was hij een aantal weken daarvoor naar huis gestuurd. Het gaf mij de kans om alles te bespreken. Alles over vroeger, alles over nu, alles wat ons dwarszat, maar ook de kans om te zeggen dat ik van hem hou. Jammer...
2 reacties
Meer lezen

Zonder onze leeuw!

 Hij kwam bij me omdat hij pijn in zijn knie had. Maar het was een doelbewuste actie. Tijdens het uitlaten van zijn honden, had hij me wel eens zien lopen met een groeppie, en dat leek hem ook wel wat. Eerst herstellen was mijn advies. Maar hij had haast en kon niet wachten met aansluiten. Zijn enthousiasme was toen al bijna niet te temperen. Zo heb ik hem eigenlijk alleen maar gekend. Zijn geduld werd beloond, en de donderdag avond was de eerste kennismaking met de groep. Na één training was hij eigenlijk al een vast onderdeel van de groep. Op de zondag kon hij nog niet mee, dan loop ik al met twee andere vrienden. Maar met jouw knie is dat op dit moment ook te ver vriend was mijn antwoord. Toch liep hij frequent, bijna te toevallig, met zijn hondjes op de plek waar wij onze ronde begonnen. Een paar weken later liep hij ons opeens tegen het lijf in hardloopkleren. "Nou, dan loop ik meteen toch ff een stuk mee!"; was zijn mededeling. En dat terwijl wij net een lange training ...
Een reactie posten
Meer lezen

Zwieren met de armen

Hardlopers zie ik met een grote variatie van armzwaaien. Hoge armen, lage armen, soepel,  ritmisch, stijf, vlakke handen, vuisten, breed, opgetrokken schouders.....kortom, vele mogelijkheden. Laatst had ik zelfs een loper op de praktijk die helemaal niet zwaaide met zijn rechterarm!  Gek, want de armzwaai gaat praktisch vanzelf. Ik hoef vaak niet eens te vertellen dat de linker arm naar voren gaat, als het rechter been dat ook doet. Je ziet ook vrijwel elke hardloper zijn armen buigen als hij harder gaat lopen, terwijl ze gestrekt zijn bij het wandelen. De armzwaai heeft invloed op ons looppatroon, veel invloed. Wandelaars met hun handen op hun rug, zouden dat moeten beseffen! Als je niet met je armen zwaait, stamp je harder. Loop je dus meer op je hielen. En dus meer kans op pijn in de voeten. Zwaaien is lekkerder, probeer maar uit. Bedenk maar eens waarom ze in het leger zo overdreven marcheren. Maar in welke richting moet je dan zwaaien? Als je overdreven zwaait met je ...
1 reactie
Meer lezen