Doorgaan naar hoofdcontent

Marathon voor Marcel...!!!

De stofwolken zijn een beetje opgetrokken. Afgelopen maandag zou zijn verjaardag zijn en het verdriet blijft groot. Maar ook het besef dat we zelf het leven moeten vieren. Als ik geen zin heb, denk ik; "Marcel zou heel veel zin hebben, dus kom op en zeur niet." En als ik pijn heb, besef ik me al te meer, dat mijn pijn niet in verhouding staat met de pijn van de vrouw met wie hij 37 jaar samen was.

Marcel had een missie. Een marathon missie. Dus had hij zich begin dit jaar ingeschreven voor de marathon van Amsterdam. Zijn eerste marathon, dus die moest zeker in de door hem zo geliefde stad zijn. Ik had vorig jaar een missie. Mijn tiende marathon van Amsterdam en lekker lopen. En na tien keer Amsterdam, daar niet meer starten. Tien is genoeg was mijn idee!

Maar daar is nu verandering in gekomen. Samen met de loopgroep lopen we in Amsterdam een hele of een halve marathon. Allemaal in de Marcel 'Look'. Allemaal met als doel om net zo te genieten van het lopen als Marcel deed. Ik heb de eer om met zijn startnummer te rennen. Om dat nummer over de finish te brengen, om Marcel's missie alsnog te laten slagen. Wat vooral heel geslaagd is dat we het samen doen. Een geweldige groep mensen, die door het lopen zijn verbonden tot in de eeuwigheid. Want zelfs als we niet meer kunnen lopen, dan kunnen we er nog steeds over praten. Onze eigen realtime 'podcast'. Amsterdam, we komen eraan!

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Zonder onze leeuw!

 Hij kwam bij me omdat hij pijn in zijn knie had. Maar het was een doelbewuste actie. Tijdens het uitlaten van zijn honden, had hij me wel eens zien lopen met een groeppie, en dat leek hem ook wel wat. Eerst herstellen was mijn advies. Maar hij had haast en kon niet wachten met aansluiten. Zijn enthousiasme was toen al bijna niet te temperen. Zo heb ik hem eigenlijk alleen maar gekend. Zijn geduld werd beloond, en de donderdag avond was de eerste kennismaking met de groep. Na één training was hij eigenlijk al een vast onderdeel van de groep. Op de zondag kon hij nog niet mee, dan loop ik al met twee andere vrienden. Maar met jouw knie is dat op dit moment ook te ver vriend was mijn antwoord. Toch liep hij frequent, bijna te toevallig, met zijn hondjes op de plek waar wij onze ronde begonnen. Een paar weken later liep hij ons opeens tegen het lijf in hardloopkleren. "Nou, dan loop ik meteen toch ff een stuk mee!"; was zijn mededeling. En dat terwijl wij net een lange training
Een reactie posten
Meer lezen

Afscheid nemen doet pijn

Het was op een stormachtige avond dat ik gebeld werd. Ik wist meteen wat er aan de hand was. Ik lag net te slapen, maar nu was het zaak van opstaan en vertrekken. Corona was zo hevig aanwezig dat we eigenlijk de weg niet op mochten. Er was een avondklok. Maar dit was belangrijker, dus samen met mijn vader en moeder zijn we naar het ziekenhuis in Amersfoort gereden. De rit was onwezenlijk. Je weet wat er te wachten staat, maar als het moment dan zover is en de realiteit je inhaalt, dan is er niks anders dan berusting en verdriet. Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis, hebben we de auto vlak voor de ingang van de EHBO geparkeerd. Het was midden in de nacht dus alle ruimte. Bij binnenkomst werden we snel naar de juiste kamer geleid en daar lag hij dan… Omdat hij uitbehandeld was, was hij een aantal weken daarvoor naar huis gestuurd. Het gaf mij de kans om alles te bespreken. Alles over vroeger, alles over nu, alles wat ons dwarszat, maar ook de kans om te zeggen dat ik van hem hou. Jammer
2 reacties
Meer lezen

Relativiteitstheorie van Jeroen

Telkens als ik daar loop moet ik aan hem denken, bij iedere pas die ik zet zijn mijn gedachte bij hem, ik groet zijn huis bij het passeren,  en denk terug aan hoe het was om daar te zijn, de gesprekken, mijn adviezen, zijn verhaal en zijn adviezen. Aanvankelijk kwam ik langs voor de fysieke hulp, maar al snel bleek dat hij stervende was. De pijn die ik kan hebben tijdens het lopen, is relatief met de pijn die hij geleden heeft, of de pijn die zijn familie nog iedere dag heeft met zijn gemis. Wat zeur ik nou als ik daar loop, wind, regen of extreme warmte, als ik daar loop besef ik het mezelf maar al te goed,  mijn prestatie staat in het niets met de prestatie van het leven, lopen is relatief, een tijdverdrijf om me beter te voelen!
Een reactie posten
Meer lezen