(hard)Lopende gedachten van een Sportfysiotherapeut

He was only 96 when I first met him. It was the first time I was in England to meet my wife's family. He was still living on his own, with some help from his son and daughter, but still going strong. He was a huge fan of Arsenal, but also very kean on watching Rugby. Fish and chips served with a cold beer was his favourite meal. He could tell lots of stories about the old days. Especially about the second world war, about the dog he found, and about playing football against other soldiers. But also the brilliant strory about visiting the old picture house, watching the news about the Titanic. Or playing alongside the traintrack of Strawberry Line. He could tell it like it was just yesterday. "My granddad was by far the kindest and sweetest person I ever met”; is what she told me. Her best memories are probalbly about walking with him in Clevedon to the horses as a little girl. Just having fun and on the way back buying penny sweets in the newspaper shop. On his 101st bir

De gemeenteraadsverkiezingen komen er weer aan. Gelukkig niet in mijn dorp. Mijn straat is dus ook niet overladen met borden, vastgehangen met grote hoeveelheden tie-raps met de meest onzinnige foto's of slogans erop. Maar in Purmerend is dat wel zo. Véél te veel partijen, en veel onzin dus ook. Eéntje wil meer plastic scheiden. Prima initiatief. Maar ga dan ook zorgen dat dat plastic gerecycled kan worden. Kras recycling (de grootste plastic verwerker van Nederland) kan daar over meepraten. Er liggen voor de kust van China al ruim anderhalf jaar vier grote boten met plastic die ze in China niet willen recyclen. Die oplossing moet landelijk èn internationaal gevonden worden. Niet binnen de gemeente politiek. Of ze willen een grote plasticrecyclingscentrale bouwen in Purmerend? Maar dat was volgens mij niet de bedoeling. Maar sport is ook een issue. Gelukkig. Investeren in bewegen, vooral bij kinderen, is in mijn ogen een must. Steeds vaker wordt ik geconfronteerd met kinderen d

Ik heb er al eerder over geschreven. Het overkomt me met regelmaat. En afgelopen donderdag was het weer eens zo ver. Samen met mijn vrouw liep ik door de binnenstad, toen ik werd overvallen door een voorjaars-allergie-aanval. "De eerste de beste drogist is voor mij"; meldde ik haar. En bij het binnenlopen van het Willem Eggert Centrum, was er één. Ik stond te wachten op een middel ter onderdrukking van mijn jeuk en tranen, toen er plots een harde BOING te horen was. Bij het omkijken zag ik een rollator wegschuiven van de roltrap, en een oudere dame ondersteboven naar beneden glijden, terwijl de roltrap nog omhoog ging. Met een sprint rende ik naar de dame toe, terwijl anderen de roltrap wisten te bedwingen. Daar lag ze, ondersteboven. "Ik dacht dat het wel kon"; was het eerste wat ze tegen me zei. Ondanks de hulptroepen die arriveerden, heb ik me toch over haar ontfermt. Langzaam kwam ze zelfstandig tot zit, en de dames van de drogist hadden toch maar een ambula

De wekker staat vroeg. Zeven uur start ik op mijn werk. En toch wil ik hardlopen. Het is donker. Ondanks dat het net hard heeft geregend, is het nu droog. De start op de vroege morgen valt me altijd zwaar. Mijn benen zijn nog stijf, en de late avond van gisteren, met de korte nacht daarop, zullen het gevoel er niet beter op maken. Als ik langs het voormalige stationsgebouw van Kwadijk loop, denk ik iedere keer hetzelfde. Waarom ben ik vandaag gaan lopen? Toch weet ik beter. Ondanks het feit dat ik in de meters daarna nog zware benen heb, gaat het vervolgens iedere stap beter. Mijn doorbloeding komt op gang, en mijn gedachten glijden langzaam weg van de route die ik loop. In die winter loop ik meestal binnendoor. Het verschil is maar een paar honderd meter, maar die route is beter verlicht. In de zomer loop ik meestal langs de ringvaart. Heerlijk langs het water. Een route om in mijn gedachten te verdrinken... Het is maar een kort stukje naar mijn werk. Vier en een halve kilometer.

Vanochtend zat ik op mijn fiets op weg naar mijn werk. Heerlijk weertje, koel briesje, maar met muts op en handschoenen aan goed te doen. In het algemeen wordt ik weinig ingehaald, dat zal wel met het tempo te maken hebben, maar soms komt er wel eens iemand voorbij rijden. Meestal prikkelt het mij om harder te gaan fietsen, maar vanochtend niet. Ik was lekker relaxed aan het fietsen. Toch was ik op enig moment rijkelijk verbaasd. Een jonge moeder, met haar nog jonge kind reed mij op haar elektrische fiets voorbij. Een speedbike was het. En gezien het tempo dat ze ontwikkelde, maakte ze goed gebruik van de trapondersteuning. Dat ze zelf geen helm op had, maakte me niks uit, maar ik vond het vreselijk om te zien dat het jongetje onbeschermd achterop zat. Een ongeluk zit in een klein hoekje, en hoofdletsel heb je met zulke snelheden makkelijk opgelopen. Dus waarom geen helm voor deze kleine man. Overgeleverd als hij is aan de stuurkunsten van zijn moeder. Veiligheid.nl heeft een campa

Deze blog is een afspiegeling van mijn gevoel. Ik probeer een verhaal te vertellen. Soms is het een weergave van wat ik beleef, soms is het een les over mijn vak, soms is het een boodschap. Maar altijd gevuld met datgene wat in mijn hart zit. Ik heb wel eens gelezen dat communiceren zo dicht mogelijk langs elkaar heen praten is. Je hebt te maken met een zender en met een ontvanger. En beiden geven kleur aan de geschreven of gesproken woorden. De stemming van de ontvanger geeft kleur aan de boodschap van de zender. Bij geschreven woord, is het dan ook onmogelijk om de emotie van de zender in zijn uitdrukking af te lezen. Wij proberen onze kinderen iets mee te brengen. Als je iets zegt, zeg dan iets positiefs, en hou anders je mond dicht. Een goed streven, maar zelf lukt het me natuurlijk ook niet altijd. Toch is het nooit leuk om ongevraagd je mening te ventileren. Om aan iets positiefs een negatieve lading te geven. Als ik nieuwe schoenen heb, dan vind ik ze leuk. Daarom heb ik ze.

Ik begeleid op donderdag een loopgroep. Heerlijk! Een groep van de meest uiteenlopende mensen, maar door het gezamenlijke belang zijn ze heel homogeen. Iedere donderdag is weer een feest. Lopen en lachen, het plezier spat eraf. Ik heb eens gevraagd naar de motivatie van de lopers. Prachtige verhalen die ze hebben opgeschreven. Veelal intrinsieke redenen die ons helpen in het dagelijkse leven door te gaan. Een leeg hoofd en een beter gevoel zijn vaak de belangrijkste drijfveren. En dan zijn er de opmerkelijke verschijningen. Jeroen, die van een onopvallende loper, naar een verschijning in loopland is geworden. Zijn 12x42,195 is een prachtig voorbeeld van doorzettingsvermogen en controle. En vergeet Fred niet. Fred was het laatste jongetje dat uitgekozen werd in de gymles op school, en van fervent visser, anti-beweger, is hij getransformeerd tot een super-enthousiaste marathon loper, die zijn eigen gezondheid op deze manier ook heeft teruggevonden. Op deze manier kan ik alle lopers