(hard)Lopende gedachten van een Sportfysiotherapeut

De wekker staat vroeg. Zeven uur start ik op mijn werk. En toch wil ik hardlopen. Het is donker. Ondanks dat het net hard heeft geregend, is het nu droog. De start op de vroege morgen valt me altijd zwaar. Mijn benen zijn nog stijf, en de late avond van gisteren, met de korte nacht daarop, zullen het gevoel er niet beter op maken. Als ik langs het voormalige stationsgebouw van Kwadijk loop, denk ik iedere keer hetzelfde. Waarom ben ik vandaag gaan lopen? Toch weet ik beter. Ondanks het feit dat ik in de meters daarna nog zware benen heb, gaat het vervolgens iedere stap beter. Mijn doorbloeding komt op gang, en mijn gedachten glijden langzaam weg van de route die ik loop. In die winter loop ik meestal binnendoor. Het verschil is maar een paar honderd meter, maar die route is beter verlicht. In de zomer loop ik meestal langs de ringvaart. Heerlijk langs het water. Een route om in mijn gedachten te verdrinken... Het is maar een kort stukje naar mijn werk. Vier en een halve kilometer.

Vanochtend zat ik op mijn fiets op weg naar mijn werk. Heerlijk weertje, koel briesje, maar met muts op en handschoenen aan goed te doen. In het algemeen wordt ik weinig ingehaald, dat zal wel met het tempo te maken hebben, maar soms komt er wel eens iemand voorbij rijden. Meestal prikkelt het mij om harder te gaan fietsen, maar vanochtend niet. Ik was lekker relaxed aan het fietsen. Toch was ik op enig moment rijkelijk verbaasd. Een jonge moeder, met haar nog jonge kind reed mij op haar elektrische fiets voorbij. Een speedbike was het. En gezien het tempo dat ze ontwikkelde, maakte ze goed gebruik van de trapondersteuning. Dat ze zelf geen helm op had, maakte me niks uit, maar ik vond het vreselijk om te zien dat het jongetje onbeschermd achterop zat. Een ongeluk zit in een klein hoekje, en hoofdletsel heb je met zulke snelheden makkelijk opgelopen. Dus waarom geen helm voor deze kleine man. Overgeleverd als hij is aan de stuurkunsten van zijn moeder. Veiligheid.nl heeft een campa

Deze blog is een afspiegeling van mijn gevoel. Ik probeer een verhaal te vertellen. Soms is het een weergave van wat ik beleef, soms is het een les over mijn vak, soms is het een boodschap. Maar altijd gevuld met datgene wat in mijn hart zit. Ik heb wel eens gelezen dat communiceren zo dicht mogelijk langs elkaar heen praten is. Je hebt te maken met een zender en met een ontvanger. En beiden geven kleur aan de geschreven of gesproken woorden. De stemming van de ontvanger geeft kleur aan de boodschap van de zender. Bij geschreven woord, is het dan ook onmogelijk om de emotie van de zender in zijn uitdrukking af te lezen. Wij proberen onze kinderen iets mee te brengen. Als je iets zegt, zeg dan iets positiefs, en hou anders je mond dicht. Een goed streven, maar zelf lukt het me natuurlijk ook niet altijd. Toch is het nooit leuk om ongevraagd je mening te ventileren. Om aan iets positiefs een negatieve lading te geven. Als ik nieuwe schoenen heb, dan vind ik ze leuk. Daarom heb ik ze.

Ik begeleid op donderdag een loopgroep. Heerlijk! Een groep van de meest uiteenlopende mensen, maar door het gezamenlijke belang zijn ze heel homogeen. Iedere donderdag is weer een feest. Lopen en lachen, het plezier spat eraf. Ik heb eens gevraagd naar de motivatie van de lopers. Prachtige verhalen die ze hebben opgeschreven. Veelal intrinsieke redenen die ons helpen in het dagelijkse leven door te gaan. Een leeg hoofd en een beter gevoel zijn vaak de belangrijkste drijfveren. En dan zijn er de opmerkelijke verschijningen. Jeroen, die van een onopvallende loper, naar een verschijning in loopland is geworden. Zijn 12x42,195 is een prachtig voorbeeld van doorzettingsvermogen en controle. En vergeet Fred niet. Fred was het laatste jongetje dat uitgekozen werd in de gymles op school, en van fervent visser, anti-beweger, is hij getransformeerd tot een super-enthousiaste marathon loper, die zijn eigen gezondheid op deze manier ook heeft teruggevonden. Op deze manier kan ik alle lopers

Afgelopen maandag was blijkbaar de echte 'blue monday'! Mijn start van de dag was al raar. Ik was vergeten dat ik vrijdag mijn fiets op het werk had laten staan, dus ik stond 's ochtends beteuterd te kijken waar mijn fiets was. Aangekomen op het werk bleek ik twee patiënten tegelijk te hebben, en dat was niet de eerste keer deze dag....*@#! Toch viel dat allemaal in het niet bij de grootste schok van de dag. Eén telefoontje. Ze was denk ik al sinds 1997 wisselend bij me op de praktijk. Door de jaren heen met allerlei fysieke klachten. Nieuwe knieën, nieuwe heup en ga zo maar verder. Ik heb haar heel veel gezien. Ik heb haar heel veel gesproken. Ze oogde rustig en introvert, maar was fanatiek als het over Ajax ging. En geïnteresseerd was ze zeker. Alle verjaardagen wist ze uit haar hoofd, en aandacht voor sociale details had ze ook. Ze droeg een verhaal met zich mee, het had haar leven geschreven. Maar het gaf haar juist respect en bewustzijn naar anderen toe. Afgelopen

Ik kijk niet vaak meer naar de TV. Vandaag zowaar wel heel even. En ik weet niet waarom, maar prompt zie ik dan iets wat me raakt. Waarvan ik denk, realiseerden we dat allemaal maar eens. André Kuipers was in beeld. Astro André op bezoek bij Humberto Tan, en ik keek naar een klein stukje van een herhaling. Mijn oog viel erop. Zomaar. Maar zijn boodschap kwam keihard binnen! Jarenlang heb ik zelf ook niet het besef gehad. Ik was bezig met mijn eigen geluk en vond (en vindt) heel veel mooi. Ik dacht dat ik veel rekening hield met de belangrijke zaken, maar voor de belangrijkste had ik eigenlijk geen oog. Mijn vrouw vertelde net over een specifieke groep die bij haar sport. Over een groep die anders is dan alle anderen. Ze zei:" Weet je waarom? Ze hebben alles al een keer meegemaakt, en laten je beseffen wat er werkelijk belangrijk is. En dat is niet waar de meesten van ons dagelijks mee bezig zijn.....!" Terug naar André. Vanuit de ruimte zag hij hoe klein de aarde eigenlij

Al miljoenen jaren lopen er voorlopers, of andere soorten van ons huidige mensensoort, op deze aarde. Wij, de Homo Sapiens, werden duizenden jaren geleden nog vergezeld door de Homo Neanderthalis en de Homo Erectus. Maar op dit moment zijn we de enige in ons mensensoort. De evolutie heeft ons iets gebracht, namelijk dat we heel goed kunnen lopen. En ondanks dat we zelf denken dat we heel goed kunnen hardlopen, zijn we in verhouding met andere diersoorten waardeloze hardlopers! Als we al 30 kilometer per uur kunnen halen, dan kunnen we dat maar heel kort volhouden. Terwijl er andere diersoorten zijn die véél harder gaan, en dat ook nog eens veel langer vol kunnen houden. Voor wandelen geldt dat niet! Sterker nog, we zijn daar heel goed in èn we hebben daar een andere kwaliteit die bij geen enkel ander dier is terug te vinden; als we harder wandelen, kost dat relatief gezien minder energie. Dus, als we stevig doorwandelen, kunnen we dat heel lang volhouden. Als we wandelen, is er c