Er zijn genoeg onderwerpen om over te praten. De spierpijn in mijn kuiten, mijn nieuwe schoenen, of die geweldig mooie Groet uit Schoorl Run. Maar toch is mijn aandacht de laatste weken getrokken door een ander issue; "eensgezindheid". Nederland ijskoud, bedekt met een laag ijs gaf enkel vrolijke taferelen. Aangezichten zoals Anton Pieck prachtig kon schilderen, kwamen realtime onze hersenen binnen. Vrolijkheid alom, en het landsbelang leek alleen maar te draaien om de Elfstedentocht. De drijfveer van het schaatsen, leek te leiden tot een vrolijkere samenleving! Maar de vrieskou is voorbij, dus terug naar de realiteit. Terug naar de alledaagse onverdraagzaamheid! Of toch niet. Want bij de meeste hardloopevenementen ervaar je het ook. Respect en eensgezindheid. Of je er nu kort af lang over doet, de afstand blijft hetzelde. De ontberingen blijven gelijk. Alsof iedere loper begrijpt wat voor pijn je hebt geleden, om de prestatie te leveren. Vrolijkheid is er genoeg. Voor
Als sportfysiotherapeut ben ik bezig met de bewegende mens. Sport is mijn passie, hardlopen mijn hobby. Als loper heb ik meerdere marathons afgelegd. Amsterdam (10x), Hoorn (3x), New York (1x) Rotterdam (1x) en de Berenloop (4x). In 2010 heb ik de Roparun gelopen en 2012 ben ik gestart in de West Coast Challenge. Twee keer ben ik uitgestapt bij een marathon, maar het heeft me gemaakt tot wie ik ben; een loper die graag relativeert en filosofeert. En vaak nog voor het goede doel ook!