Life is short...

 Precies één jaar geleden, op de verjaardag van mijn dochter, sprak ik hem voor het laatst. Ik was op bezoek in Amersfoort en we hebben veel herinneringen uit onze jeugd opgehaald. We hebben gelachen en zure grapjes gemaakt. En ook vertelde hij over zijn hoop voor de toekomst. Een toekomst waarvan hij geen onderdeel meer zou zijn. Hij had jeuk. Lag te schuren met zijn hele lijf tegen zijn bed. En hij kon ook moeilijk op zijn rechterzij liggen. Zijn vrouw maakte de laatste foto van ons. Een laatste tastbare herinnering van die bewuste ochtend.

Twee weken daarvoor was ik ook in Amersfoort. Aan de telefoon wist ik heel goed over alles of niks te kletsen, maar in real life, zeker als je weet dat het einde nadert, was het ongemakkelijk. Nadat ik weg gereden was, ben ik zelfs weer teruggegaan. Om te zeggen dat ik van hem hou, en om datzelfde tegen mijn vader te zeggen. Mijn vader vond dat goed, en uit zijn mond is dat toch wel een compliment!

De volgende avond werd ik uit mijn bed gebeld. Het moment was aangebroken. Met lood in mijn schoenen, ben ik met mijn ouders naar Amersfoort gereden. Naar het ziekenhuis, want daar lag hij ondertussen, nadat hij keihard gevallen was. Hij was niet bij bewustzijn, maar wel heel onrustig. Alsof hij met zijn laatste krachten nog wat wilde zeggen. Hij lag op zijn rechterzij, maar daarvan had hij twee dagen daarvoor tegen mij gezegd dat dat niet lekker lag. En nadat hij op zijn linker zij gelegd was, werd hij ook een stuk rustiger.

Wat daarna volgde, was het donkerste moment uit mijn leven. Onze ouders, zijn vrouw en kinderen, en zijn schoonmoeder waren ontroostbaar. En de aanblik daarvan, versterkte mijn verdriet tot een niveau waarvan ik hoopte dat ik het nooit zou meemaken. Overal pijn van het verdriet, zelfs tot in mijn botten.

Ik kan makkelijk praten, en heb er ook veel over gesproken. En in het begin heb ik ook veel gehuild. Maar ik merk dat ik mijn gevoel soms uitzet. Dat ik het negeer, om te proberen zo vrolijk mogelijk verder te leven. Dat ik het probeer los te laten, om juist te genieten van dat wat er wel is.

Morgen is het een jaar geleden, 11 maart 2021 om exact te zijn, dat mijn broer is overleden. En als ik dat gevoel aanraak van dat gemis, dan wordt ik ineens overweldigd. Dan rollen de tranen over mijn wangen. Want ondanks dat we de deur niet bij elkaar plat liepen, mis ik hem wel.