In mijn ogen ben ik altijd onverwoestbaar geweest, tot mijn dochter geboren was. Ik stond op de derde verdieping, in een kamer van het ziekenhuis en keek naar beneden, de binnentuin in. Daar liepen mijn ouders. In mijn trots wilde ik het kleine meisje omhoog houden, maar ik kreeg het spontaan benauwd van de kwetsbaarheid die daarop volgde. Voor het eerst in mijn leven was leven niet meer vanzelfsprekend. De breekbaarheid ervan was onderdeel geworden van mijn gedachten.
Ik wist al jaren dat mijn broer niet oud zou worden. Maar vanaf november werd die realiteit toch wel een nare nachtmerrie. En toen hij een aantal weken geleden belde dat het nog maar heel kort zou zijn, leek de tijd wel even stil te staan. De breekbaarheid van het leven. Versterkt door het verdriet van mijn ouders, en het leed van zijn vrouw en kinderen.
Sinds 11 maart is het zover. Zijn laatste adem heb ik beleefd, en sindsdien is de druk op mijn borst wel weg. Maar ook de hoofdpijn die ik ervan kreeg. Die hebben plaats gemaakt voor een oorverdovend verdriet. Een hartverscheurende pijn, die ik probeer om te zetten in het besef van de belangrijkste dingen in mijn leven. Hoe dat moet gebeuren, dat is nog een puzzel, maar mijn leven is veranderd.
Besef is er des te meer. Besef van de tijdelijkheid. Ineens heb ik twee ouders die mij heel hard nodig hebben. En opeens hebben we een moeder in Engeland die er helemaal alleen voor staat. Hoe gaan we ze helpen en wat kunnen we doen?
Voorlopig gaan we puzzelen. Op zoek naar de kleinste lichtstraaltjes die het geluk aanwakkeren. Hand in hand op de bank bijvoorbeeld. Het hoeft niet veel te zijn!
11 maart 2021 de dag dat mijn dochter jarig is, en ik haar 27 jaar geleden op de wereld mocht zetten. 1 dag voor mijn 30 ste.
BeantwoordenVerwijderenOok de dag dat mijn broer op genomen is in het zieken huis, met complicaties van het bericht in november 2020...we xijn positief en hebben hoop.
Maar kan mij helemaal verplaatsen in jou blog...