Het was tijdens Alpe d'Huzes 2007 dat ik hem voor het eerst zag. Klein brilletje, klein matje, naar zijn held Laurent Fignon. Ik was baas boven op de berg van de verzorging tijdens het evenement. Drie behandel banken maar, en ik denk dat ik alle deelnemers die dag onder mijn handen heb gehad. Toen nog maar 100 deelnemers en één illegale fietser, die helemaal uit Suriname, op een geleende fiets uit het dorp beneden aan de alp, zijn sponsorgeld kwam brengen door mee te doen.
Een van de deelnemers had last van zijn bovenrug. Maar ik mocht er niet veel aan doen. Hij bleek manueel therapeut te zijn, en wilde liever dat ik voorzichtig met hem deed. Maar toch kwam hij meerdere keren bij me terug. Het eerste zaadje was gepland!
De volgende dag was het prachtig weer. Tijd om aan het zwembad te liggen en uit te rusten. De camping heet niet voor niets La Piscine. Een animerend onderhoudend gesprek volgde tussen twee sportfanaten die allebei hetzelfde vak uitvoerden. De ene in Volendam en Hoorn, de ander in Purmerend. In het daaropvolgende jaar betrok ik hem langzaam bij het medisch team. Hij bleef deelnemer van Alpe d'Huzes, maar op de voorbereidende dagen was hij onderdeel van het geheel. Meer contact volgde, en toen zijn achterneef, de manueel therapeut die toevalligerwijs bij mij werkte, zijn eigen pad ging, kwam hij als part-time invaller voor mij werken. Part-time werd semi full-time, en tijdens en na werk, deelden we vooral onze hardlooppassie. De ultieme belevenis hierin was onze deelname aan de West Coast Challenge in 2012.
In 2015 zijn we samen begonnen aan een nieuw avontuur. Het verwezenlijken van onze gezamenlijke droom. Helaas heeft hem dat ook veel shit van mij opgeleverd, maar nu staat er iets waar we heel trots op kunnen zijn!
We zijn twaalf jaar verder. 12 jaar van vriendschap met een man die veel fitter is dan de meeste van zijn leeftijdsgenoten. Met zijn ambities wordt hij nog wel eens voor gek verklaard, maar menigeen die ik spreek zou niet zeggen dat hij al zestig jaar oud is! En ja, 60, dat is hij vandaag geworden.....Louis, ik ben trots op je.
Een van de deelnemers had last van zijn bovenrug. Maar ik mocht er niet veel aan doen. Hij bleek manueel therapeut te zijn, en wilde liever dat ik voorzichtig met hem deed. Maar toch kwam hij meerdere keren bij me terug. Het eerste zaadje was gepland!
De volgende dag was het prachtig weer. Tijd om aan het zwembad te liggen en uit te rusten. De camping heet niet voor niets La Piscine. Een animerend onderhoudend gesprek volgde tussen twee sportfanaten die allebei hetzelfde vak uitvoerden. De ene in Volendam en Hoorn, de ander in Purmerend. In het daaropvolgende jaar betrok ik hem langzaam bij het medisch team. Hij bleef deelnemer van Alpe d'Huzes, maar op de voorbereidende dagen was hij onderdeel van het geheel. Meer contact volgde, en toen zijn achterneef, de manueel therapeut die toevalligerwijs bij mij werkte, zijn eigen pad ging, kwam hij als part-time invaller voor mij werken. Part-time werd semi full-time, en tijdens en na werk, deelden we vooral onze hardlooppassie. De ultieme belevenis hierin was onze deelname aan de West Coast Challenge in 2012.
In 2015 zijn we samen begonnen aan een nieuw avontuur. Het verwezenlijken van onze gezamenlijke droom. Helaas heeft hem dat ook veel shit van mij opgeleverd, maar nu staat er iets waar we heel trots op kunnen zijn!
We zijn twaalf jaar verder. 12 jaar van vriendschap met een man die veel fitter is dan de meeste van zijn leeftijdsgenoten. Met zijn ambities wordt hij nog wel eens voor gek verklaard, maar menigeen die ik spreek zou niet zeggen dat hij al zestig jaar oud is! En ja, 60, dat is hij vandaag geworden.....Louis, ik ben trots op je.
Reacties
Een reactie posten