Vanmorgen zat ik op mijn fiets. Zoals iedere dag, op weg naar mijn werk. Vandaag reed ik over de Ijsendijkstraat, ik wissel nog wel eens, maar vandaag nam ik dus de korte route. Een voorrangsweg, daar reed ik dus.
Aan de linkerkant zag ik een grijze volkswagen golf stilstaan. Keurig leek hij te wachten. Tot hij prompt, vlak voor mijn neus optrok. Bijna raak, maar de beste meneer stak wel zijn arm op om zich te verontschuldigen. Geschrokken, en toch wel boos fietste ik verder.
Even verderop, bij het passeren van de nieuwe sporthal, was ik al alert! Een beroerd stukje, omdat veel schoolgaande jongeren van links komen, die zich nog vaak niet bewust zijn van de verkeersregels. Deze keer kwam het gevaar echter van rechts. Een oudere dame op een brommer reed resoluut door. Met gevaar voor eigen leven stak ze de weg over, mij op enkele centimeters missend. Deze dame had niet eens wat door. En als ze zo haar weg heeft vervolgd, kan het niet anders dat ze onderweg met een ongeluk gestrand is.
Een stuk verder bij het Wormerplein was het helemaal bond. Een dame kwam met haar Skoda van het parkeerterrein afrijden, en waar ik nog een meter had om te remmen, zaten er twee fietsers voor haar motorkap. Ze schrok, de motor sloeg af, en de twee meisjes konden nog rakelings haar auto ontwijken.
Op een stukje van 4,3 kilometer, drie bijna-ongevallen. Dat is één per 1,43 kilometer. Ik dacht eerst nog dat het aan mij lag. Was ik minder geconcentreerd, was ook bezig met andere dingen dan fietsen? Nee, dat was het niet. Juist door de eerste situatie was beter aan het opletten. Wat ik wel zag....; veel drukte, veel stress. We moeten waarschijnlijk alles afronden voor het einde van het jaar, daarna kan het blijkbaar niet meer. Haast, irritatie. Blijkbaar is het vandaag eerste stressdag. Op weg naar eerste kerstdag.
Aan de linkerkant zag ik een grijze volkswagen golf stilstaan. Keurig leek hij te wachten. Tot hij prompt, vlak voor mijn neus optrok. Bijna raak, maar de beste meneer stak wel zijn arm op om zich te verontschuldigen. Geschrokken, en toch wel boos fietste ik verder.
Even verderop, bij het passeren van de nieuwe sporthal, was ik al alert! Een beroerd stukje, omdat veel schoolgaande jongeren van links komen, die zich nog vaak niet bewust zijn van de verkeersregels. Deze keer kwam het gevaar echter van rechts. Een oudere dame op een brommer reed resoluut door. Met gevaar voor eigen leven stak ze de weg over, mij op enkele centimeters missend. Deze dame had niet eens wat door. En als ze zo haar weg heeft vervolgd, kan het niet anders dat ze onderweg met een ongeluk gestrand is.
Een stuk verder bij het Wormerplein was het helemaal bond. Een dame kwam met haar Skoda van het parkeerterrein afrijden, en waar ik nog een meter had om te remmen, zaten er twee fietsers voor haar motorkap. Ze schrok, de motor sloeg af, en de twee meisjes konden nog rakelings haar auto ontwijken.
Op een stukje van 4,3 kilometer, drie bijna-ongevallen. Dat is één per 1,43 kilometer. Ik dacht eerst nog dat het aan mij lag. Was ik minder geconcentreerd, was ook bezig met andere dingen dan fietsen? Nee, dat was het niet. Juist door de eerste situatie was beter aan het opletten. Wat ik wel zag....; veel drukte, veel stress. We moeten waarschijnlijk alles afronden voor het einde van het jaar, daarna kan het blijkbaar niet meer. Haast, irritatie. Blijkbaar is het vandaag eerste stressdag. Op weg naar eerste kerstdag.
Reacties
Een reactie posten