Doorgaan naar hoofdcontent

Februari blues

Wat is er mis met de maand februari in combinatie met Jeroen? Net als drie jaar geleden lig ik ziek op bed! Geen goede combinatie dus, maar wel tijd voor bezinning!

Drie jaar geleden was de griep voor mij een ommekeer in mijn leven. Ik was meegezogen in alle negativiteit en hectiek van het moment. Al badend in het zweet, geveld door een forse griep, kwam ik samen met Sara tot de conclusie dat het anders moest. Alleen nog maar positieve gedachten. Vooruitgang. Weg van alle negatieve energie!

Afgelopen jaar was ook weer heel druk. De start van Bijman en Helsloot fysiotherapie heeft me alleen maar goeds gebracht, maar zorgde ook voor een abrupt einde aan mijn tijd met Sport en Therapie. Ondanks dat ik (tot op de dag van vandaag) mede-eigenaar ben, was mijn aanwezigheid aldaar vanaf februari niet meer gewenst! Mijn bedrijf, opgebouwd vanuit mijn start op 10 november 1996 op de Kanaaldijk, moest ik abrupt loslaten. Geen afscheid van de klanten, met wie ik een jarenlange relatie had opgebouwd, geen afscheid van mijn collega's, die stuk voor stuk bijna allemaal hun baan aan mij te danken hebben!

Een bittere pil, maar het is wel beter zo! Beter voor de toekomst van het bedrijf waar mijn naam aan vast kleeft. Beter voor mijn toekomst. Samen met Louis onze dromen realiseren. Een bedrijf opbouwen dat sportzorg levert in alle facetten.

Bizar is om te ervaren hoe je dan door mensen kan worden behandeld. Gelukkig ook met heel veel liefde, door positieve mensen. Mensen die het los kunnen koppelen. Mensen die het verschil kunnen zien tussen toen en nu en tussen daar en hier. Ik ben nooit slecht geweest voor anderen, heb nooit iemand iets aangedaan. Schijnbaar wordt dat snel vergeten. Sport en Therapie verdient zijn eigen toekomst. Zijn eigen identiteit. Maar toch is er een verleden, een basis. En dat verdient zijn respect.

Ik wil het loslaten, ben bezig met mijn eigen toekomst. Met mijn eigen geluk. Daarbij wil ik veel positieve energie weggeven. Zoals ik altijd heb gedaan. 16 mei 2016 is een mijlpaal. Mijn opmaat naar een positieve en gelukkige toekomst. Mijn rust en geluk heb ik gevonden, nu alleen nog beter worden!

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Afscheid nemen doet pijn

Het was op een stormachtige avond dat ik gebeld werd. Ik wist meteen wat er aan de hand was. Ik lag net te slapen, maar nu was het zaak van opstaan en vertrekken. Corona was zo hevig aanwezig dat we eigenlijk de weg niet op mochten. Er was een avondklok. Maar dit was belangrijker, dus samen met mijn vader en moeder zijn we naar het ziekenhuis in Amersfoort gereden. De rit was onwezenlijk. Je weet wat er te wachten staat, maar als het moment dan zover is en de realiteit je inhaalt, dan is er niks anders dan berusting en verdriet. Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis, hebben we de auto vlak voor de ingang van de EHBO geparkeerd. Het was midden in de nacht dus alle ruimte. Bij binnenkomst werden we snel naar de juiste kamer geleid en daar lag hij dan… Omdat hij uitbehandeld was, was hij een aantal weken daarvoor naar huis gestuurd. Het gaf mij de kans om alles te bespreken. Alles over vroeger, alles over nu, alles wat ons dwarszat, maar ook de kans om te zeggen dat ik van hem hou. Jammer...
2 reacties
Meer lezen

Zonder onze leeuw!

 Hij kwam bij me omdat hij pijn in zijn knie had. Maar het was een doelbewuste actie. Tijdens het uitlaten van zijn honden, had hij me wel eens zien lopen met een groeppie, en dat leek hem ook wel wat. Eerst herstellen was mijn advies. Maar hij had haast en kon niet wachten met aansluiten. Zijn enthousiasme was toen al bijna niet te temperen. Zo heb ik hem eigenlijk alleen maar gekend. Zijn geduld werd beloond, en de donderdag avond was de eerste kennismaking met de groep. Na één training was hij eigenlijk al een vast onderdeel van de groep. Op de zondag kon hij nog niet mee, dan loop ik al met twee andere vrienden. Maar met jouw knie is dat op dit moment ook te ver vriend was mijn antwoord. Toch liep hij frequent, bijna te toevallig, met zijn hondjes op de plek waar wij onze ronde begonnen. Een paar weken later liep hij ons opeens tegen het lijf in hardloopkleren. "Nou, dan loop ik meteen toch ff een stuk mee!"; was zijn mededeling. En dat terwijl wij net een lange training ...
Een reactie posten
Meer lezen

Zwieren met de armen

Hardlopers zie ik met een grote variatie van armzwaaien. Hoge armen, lage armen, soepel,  ritmisch, stijf, vlakke handen, vuisten, breed, opgetrokken schouders.....kortom, vele mogelijkheden. Laatst had ik zelfs een loper op de praktijk die helemaal niet zwaaide met zijn rechterarm!  Gek, want de armzwaai gaat praktisch vanzelf. Ik hoef vaak niet eens te vertellen dat de linker arm naar voren gaat, als het rechter been dat ook doet. Je ziet ook vrijwel elke hardloper zijn armen buigen als hij harder gaat lopen, terwijl ze gestrekt zijn bij het wandelen. De armzwaai heeft invloed op ons looppatroon, veel invloed. Wandelaars met hun handen op hun rug, zouden dat moeten beseffen! Als je niet met je armen zwaait, stamp je harder. Loop je dus meer op je hielen. En dus meer kans op pijn in de voeten. Zwaaien is lekkerder, probeer maar uit. Bedenk maar eens waarom ze in het leger zo overdreven marcheren. Maar in welke richting moet je dan zwaaien? Als je overdreven zwaait met je ...
1 reactie
Meer lezen