Doorgaan naar hoofdcontent

Clevedon, een pittige pittoreske ronde hardlopen....

Om zes uur in de morgen rennen. Dat is vroeg, zeker als het vakantie is. Maar mooi weer en een mooie omgeving maken het helemaal goed. Clevedon is een oud Engels dorpje in Sommerset Engeland. Gebouwd op de rotsen, tegen de kust van het Bristol Channel, een uitloper van de Atlantische Oceaan. Running on steep hills, verzuring van bovenbenen en kuiten dus.....

Vanuit huis lopend was nog allemaal vlak, maar na het oversteken van de eerste weg, begon de eerste flauwe beklimming. Dwars door een boswijk. Na een paar kilometers lopen we langs een middelbare school. Als je dan ziet wat een sportfaciliteiten de Engelsen hebben op hun school, dan kan je daar als sportliefhebbende  Hollander alleen maar jaloers naar kijken. Eigen voetbalvelden, eigen atletiekbaan, tennisvelden, Basketbalhal, zwembad, hockeyvelden.....sport als vast onderdeel van je school. Heerlijk, lijkt me.

Direct na het passeren van deze school lopen we een woonwijk uit naar de eerste echte beproeving. Een slingerend pad steil omhoog, tegen de berg waar Clevedon zijn fundamenten op heeft. En natuurlijk is het pad langer dan ik zelf voor ogen heb, is het zwaarder dan je vooraf denkt. De bovenbenen beginnen te branden en mijn longen knijpen omdat ze zich willen vullen met meer en meer zuurstof. Toch weet ik het vol te houden, ondanks dat de vraag naar zuurstof groter lijkt dan het aanbod.

Boven aangekomen begint natuurlijk het eerste stuk afdalen. Bijkomen van de inspanningen daarvoor. Bij het passeren van een klassieke "oude" Engelse kerk (zoals je er zoveel ziet in deze omgeving), draaien we naar een stevigere afdaling richting seafront. De natuur is prachtig, de vogels tjilpen er lustig op los, en het lijkt alsof alle inwoners van Clevedon nog lang niet ontwaken op dit tijdstip.

Bij het dalen langs de kust hebben we prachtige vergezichten, met uitzicht op Wales. En voordat we de stadswal van Clevedon bereiken, lopen we langs de pier van Clevedon. Twee jaar geleden was Clevodon nog een oud Engels stadje, maar sinds de opnames van een videoclip door One Direction op deze pier, staat Clevedon terug op de Kaart. Het is overigens ook gebruikt voor de opnames van de populaire serie Broadchurch. Het geeft Clevedon de mogelijkheid om het aangezicht van de stad een goede opknapbeurt te geven.

Langs de kustlijn is een prachtige promenade. Natuurlijk is het gras erlangs altijd even kort, alsof er ieder moment een wedstrijd van Wimbledon op gespeeld kan worden. Achter de wal, tegen de rotsen aan gebouwd, ligt een prachtig 'natuurzwembad'. Het is in volledige revisie, maar bedenkend hoe het was, kan voor de toekomst alleen maar goeds beloven!

Achter het zwembad langs, begint de "Poets Walk". Inderdaad, lopend in een dichterlijke omgeving, langs de rotskust, door de bossen. Over paden die steiler en steiler omhoog lopen. Maar gelukkig weet ik hier de weg, en bespaar ik mezelf dat ik mijn motor opblaas. Mijn benen houden vol, en de afsluitende afdaling is misschien nog wel het moeilijkst van allemaal.

Na "Poets Walk" is het freewheelen naar huis. Door de outskirts van Clevedon. Zeven uur 's ochtends terug, en heerlijke vakantiedag voor de boeg......

Reacties

Populaire posts van deze blog

Zonder onze leeuw!

 Hij kwam bij me omdat hij pijn in zijn knie had. Maar het was een doelbewuste actie. Tijdens het uitlaten van zijn honden, had hij me wel eens zien lopen met een groeppie, en dat leek hem ook wel wat. Eerst herstellen was mijn advies. Maar hij had haast en kon niet wachten met aansluiten. Zijn enthousiasme was toen al bijna niet te temperen. Zo heb ik hem eigenlijk alleen maar gekend. Zijn geduld werd beloond, en de donderdag avond was de eerste kennismaking met de groep. Na één training was hij eigenlijk al een vast onderdeel van de groep. Op de zondag kon hij nog niet mee, dan loop ik al met twee andere vrienden. Maar met jouw knie is dat op dit moment ook te ver vriend was mijn antwoord. Toch liep hij frequent, bijna te toevallig, met zijn hondjes op de plek waar wij onze ronde begonnen. Een paar weken later liep hij ons opeens tegen het lijf in hardloopkleren. "Nou, dan loop ik meteen toch ff een stuk mee!"; was zijn mededeling. En dat terwijl wij net een lange training

Afscheid nemen doet pijn

Het was op een stormachtige avond dat ik gebeld werd. Ik wist meteen wat er aan de hand was. Ik lag net te slapen, maar nu was het zaak van opstaan en vertrekken. Corona was zo hevig aanwezig dat we eigenlijk de weg niet op mochten. Er was een avondklok. Maar dit was belangrijker, dus samen met mijn vader en moeder zijn we naar het ziekenhuis in Amersfoort gereden. De rit was onwezenlijk. Je weet wat er te wachten staat, maar als het moment dan zover is en de realiteit je inhaalt, dan is er niks anders dan berusting en verdriet. Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis, hebben we de auto vlak voor de ingang van de EHBO geparkeerd. Het was midden in de nacht dus alle ruimte. Bij binnenkomst werden we snel naar de juiste kamer geleid en daar lag hij dan… Omdat hij uitbehandeld was, was hij een aantal weken daarvoor naar huis gestuurd. Het gaf mij de kans om alles te bespreken. Alles over vroeger, alles over nu, alles wat ons dwarszat, maar ook de kans om te zeggen dat ik van hem hou. Jammer

Relativiteitstheorie van Jeroen

Telkens als ik daar loop moet ik aan hem denken, bij iedere pas die ik zet zijn mijn gedachte bij hem, ik groet zijn huis bij het passeren,  en denk terug aan hoe het was om daar te zijn, de gesprekken, mijn adviezen, zijn verhaal en zijn adviezen. Aanvankelijk kwam ik langs voor de fysieke hulp, maar al snel bleek dat hij stervende was. De pijn die ik kan hebben tijdens het lopen, is relatief met de pijn die hij geleden heeft, of de pijn die zijn familie nog iedere dag heeft met zijn gemis. Wat zeur ik nou als ik daar loop, wind, regen of extreme warmte, als ik daar loop besef ik het mezelf maar al te goed,  mijn prestatie staat in het niets met de prestatie van het leven, lopen is relatief, een tijdverdrijf om me beter te voelen!