Doorgaan naar hoofdcontent

Een nieuw avontuur

Logisch. Ik dacht dat je die stap  al veel eerder zou maken. Wat leuk! Tof zeg. Dat zijn de meeste uitspraken die ik deze dagen hoor. Bijman & Helsloot Fysiotherapie. Een nieuwe stap, een nieuw bedrijf. Samen met Louis dromen achterna jagen. Een supermooie praktijk met alles erop en eraan ontwikkelen! 

Op 10 november 1996 startte ik in mijn eentje een fysiotherapie praktijk aan de kanaaldijk in Purmerend. Wie had gedacht dat ik zoveel jaren later hier zou staan. Een mooi bedrijf als sport en therapie opgebouwd! En toch tijd om verder te gaan.

1 januari openen de deuren van Bijman en Helsloot Fysiotherapie in een monumentaal pand aan de Wilhelminalaan in Purmerend; "De Ark". Zeven jaar lang heb ik er rond gelopen. Als schoolgaand jongetje, op het R.S.G. Purmerend. En nu keer ik er terug. Met een prachtig bedrijf als doel!

Algemene fysiotherapie, sportfysiotherapie, manuele therapie, inloop blessure advies, loopscholing, loopanalyse, fietsafstelling, fietsanalyse, revalidatie, sportpsychologie, sportvoedingsadvies zijn een greep uit de producten die we gaan leveren. Maar er is nog veel meer in ontwikkeling, nog veel meer zijn we van plan. Het gaat hard, het is druk in deze tijd. Ik ben ook nog bestuurslid bij de NVFS en werk bij Sport en Therapie, en wil thuis een gelukkig leven leiden. Maar blij wordt ik er wel van!

Trots als ik ben, hoop ik dat ik jullie allemaal onze nieuwe praktijk kan tonen. Op 1 januari van 14:00 tot 16:30 is de opening. Groot feest! En genoeg om over te schrijven..... 

Reacties

  1. Ruud29 december 2014 om 10:35

    Hallo, nu een tijdje gelden ben ik wel heel erg benieuwd hoe dat het allemaal is gegaan bij jullie! Groetjes

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Afscheid nemen doet pijn

Het was op een stormachtige avond dat ik gebeld werd. Ik wist meteen wat er aan de hand was. Ik lag net te slapen, maar nu was het zaak van opstaan en vertrekken. Corona was zo hevig aanwezig dat we eigenlijk de weg niet op mochten. Er was een avondklok. Maar dit was belangrijker, dus samen met mijn vader en moeder zijn we naar het ziekenhuis in Amersfoort gereden. De rit was onwezenlijk. Je weet wat er te wachten staat, maar als het moment dan zover is en de realiteit je inhaalt, dan is er niks anders dan berusting en verdriet. Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis, hebben we de auto vlak voor de ingang van de EHBO geparkeerd. Het was midden in de nacht dus alle ruimte. Bij binnenkomst werden we snel naar de juiste kamer geleid en daar lag hij dan… Omdat hij uitbehandeld was, was hij een aantal weken daarvoor naar huis gestuurd. Het gaf mij de kans om alles te bespreken. Alles over vroeger, alles over nu, alles wat ons dwarszat, maar ook de kans om te zeggen dat ik van hem hou. Jammer...
2 reacties
Meer lezen

Zonder onze leeuw!

 Hij kwam bij me omdat hij pijn in zijn knie had. Maar het was een doelbewuste actie. Tijdens het uitlaten van zijn honden, had hij me wel eens zien lopen met een groeppie, en dat leek hem ook wel wat. Eerst herstellen was mijn advies. Maar hij had haast en kon niet wachten met aansluiten. Zijn enthousiasme was toen al bijna niet te temperen. Zo heb ik hem eigenlijk alleen maar gekend. Zijn geduld werd beloond, en de donderdag avond was de eerste kennismaking met de groep. Na één training was hij eigenlijk al een vast onderdeel van de groep. Op de zondag kon hij nog niet mee, dan loop ik al met twee andere vrienden. Maar met jouw knie is dat op dit moment ook te ver vriend was mijn antwoord. Toch liep hij frequent, bijna te toevallig, met zijn hondjes op de plek waar wij onze ronde begonnen. Een paar weken later liep hij ons opeens tegen het lijf in hardloopkleren. "Nou, dan loop ik meteen toch ff een stuk mee!"; was zijn mededeling. En dat terwijl wij net een lange training ...
Een reactie posten
Meer lezen

Zwieren met de armen

Hardlopers zie ik met een grote variatie van armzwaaien. Hoge armen, lage armen, soepel,  ritmisch, stijf, vlakke handen, vuisten, breed, opgetrokken schouders.....kortom, vele mogelijkheden. Laatst had ik zelfs een loper op de praktijk die helemaal niet zwaaide met zijn rechterarm!  Gek, want de armzwaai gaat praktisch vanzelf. Ik hoef vaak niet eens te vertellen dat de linker arm naar voren gaat, als het rechter been dat ook doet. Je ziet ook vrijwel elke hardloper zijn armen buigen als hij harder gaat lopen, terwijl ze gestrekt zijn bij het wandelen. De armzwaai heeft invloed op ons looppatroon, veel invloed. Wandelaars met hun handen op hun rug, zouden dat moeten beseffen! Als je niet met je armen zwaait, stamp je harder. Loop je dus meer op je hielen. En dus meer kans op pijn in de voeten. Zwaaien is lekkerder, probeer maar uit. Bedenk maar eens waarom ze in het leger zo overdreven marcheren. Maar in welke richting moet je dan zwaaien? Als je overdreven zwaait met je ...
1 reactie
Meer lezen