Doorgaan naar hoofdcontent

Tijd voor verandering!

De beroepsvereniging van de fysiotherapeuten moet anders! Waarom, dat is duidelijk, maar een lang verhaal. Te duur, te groot, te divers. Maar veel te mooi om zomaar op te geven. De maand mei is begonnen. de maand dat het moet gaan gebeuren. Stemmen voor een nieuw bestuur op de regionale ledenvergaderingen. Maar daar gaat het al fout.

Onze beroepsvereniging heeft een lange geschiedenis, met een koninklijke stempel. Iets om trots op te kunnen zijn, maar wat velen van ons vergeten zijn! De tand des tijd heeft de organisatie ingehaald, en de grootte en diversiteit maakt het een duur en traag orgaan. Wat verwachten we van een beroepsvereniging anno 2014? Simpel, snel, service en betaalbaar. Maar wat is het? Ingewikkeld, traag, service, en duur. Een hit op service, maar die moet je dan wel kunnen vinden!

De fysio van nu moet zich wettelijk registreren in het BIG-register, maar ook in een kwaliteitsregister, ondergebracht bij het BOCK. Daar komt de volgende opsplitsing, punten halen voor herregistratie als algemeen fysio, maar ook als specialist. Mesjokke dat het een niet voor het ander geldt, en dat je jaarlijks betaalt voor een registratie die vijf jaar duurt? En dat je ook nog eens moet betalen voor de accreditatie via alle scholing die je doet. Dubbel incasseren heet dat. Los van het feit dat er fysio's zijn met drie erkenningen, die zijn dus drie keer aan de beurt! En waarom zit de BIG-registrattie niet automatisch in het BOCK verankerd? De basis om te kunnen voldoen aan het kwaliteitsregister is toch dat je geregistreerd bent in het BIG-register? Het zijn in principe twee losstaande registers die niks met elkaar te maken hebben, maar er moet in deze moderne tijd toch een koppeling te maken zijn? Ik denk waarschijnlijk te simpel!

Maar het kan nog ingewikkelder! Vanuit het verleden zijn er Regionale Deelverenigingen van het KNGF, de RGF's. In de tijd van de regionale ziekenfondsen onmisbaar, maar nu zijn het veredelde regionale opleidingsinstanties. Overbodig om daar verplicht contributie voor te betalen. Laat het alsjeblieft een keuze zijn, en breng al het spaargeld terug naar de leden? Afschaffen, of omvormen naar onafhankelijke opleidingsinstituten lijkt me een betere optie! in ieder geval een mooie besparing op de maandelijkse last van de fysiotherapeut!

We hebben en hadden ook nog een werkgevers en werknemersclub binnen onze vereniging; de VVF en de LVFD. Die functioneren pas echt lekker. Al jaren lang hebben we dezelfde, extreem verouderde CAO. Niet meer aansluitend aan de wetgeving, niet meer van deze tijd. En oho, oho, wat word er hard gewerkt aan vernieuwing. Als er nou iets zinnig is voor de werkgever en de werknemer binnen de fysiotherapie, dan is dat een heldere, recente, wettelijk goede CAO. Maar schijnbaar is er geen urgentie, laat staan daadkracht bij dit deel van onze vereniging. Sterker nog de werkgeversclub is in 2012 afgeschaft!

We zitten opgescheept met een collectief verplicht pensioenfonds, het SPF. Een goed pensioenfonds, dat wel. Maar ja, voor de gemiddelde fysio, en zeker voor de jonge fysio's is dit een aanslag op het maandinkomen. En daar willen de meesten van ons wel een vrije keuze in hebben! Je kan het negeren, maar ze weten je wel te vinden hoor....en dan ben je helemaal aan de beurt!

Een keuze hebben we wel, om lid te worden van een specialisten vereniging. Vaak best duur, maar het brengt meestal wat we zoeken; gelijkgestemden. Mensen die hetzelfde denken en doen in ons vak. En hadden we als vakgenoten nou maar eens meer respect voor elkaars specialismen. Uiteindelijk zijn we allemaal fysiotherapeuten met onze eigen kwaliteiten en ons eigen domein. En daar waar we overlappen, daar is genoeg ruimte om samen te werken. Binnen de NVFS, mijn specialistenvereniging, ontplooien we genoeg enthousiasme en activiteit, maar ik realiseer me ter degen dat het beter kan! En als ik ziee wat daar gebeurt en veranderd, dan denk ik dat dat in het KNGF ook kan. Als je maar probeert contact te houden met de leden en hun wensen...

Laten we onze vereniging weer maken tot iets waar we trots op kunnen zijn. Laten we een geheel worden, maar respect houden voor onze diversiteit en onze verschillende kwaliteiten! We zijn allemaal verschillend en dat blijven we ook. Maar we zijn wel allemaal fysiotherapeut en we hebben allemaal belang bij een grote goed georganiseerde vereniging die voor ons allemaal onze belangen behartigt! Dat kan alleen maar als we respect hebben voor elkaar en als we het respect krijgen van onze beroepsvereniging. En daar moeten we zelf ook wat voor doen. Participeren, onze verantwoordelijkheid nemen en opkomen voor ons allemaal. Niet alleen voor je eigen belang of omdat het je beter uitkomt. Niet alleen maar roepen en verder niks doen, of vaak niet weten wat je roept.

Deze maand kunnen we stemmen voor onze toekomst. Stemmen voor verandering van onze vereniging. Dat kan op de ledenvergaderingen, door massaal onze stem te laten horen. Ik stem op Bart Smit en Wendy Tavenier en Harry Wagemakers als nieuwe bestuursleden van het KNGF. Het toont lef van het KNGF dat ze deze mensen hebben voorgedragen, en het toont aan dat onze beroepsvereniging klaar is voor verandering. Jammer dat onze verenigingsstructuur dat nog niet is!

Reacties

  1. ik heb het idee dat er steeds meer zzp'ers als fysio gaan beginnen, hierdoor wordt de kwaliteit soms niet gewaarborgd

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Zonder onze leeuw!

 Hij kwam bij me omdat hij pijn in zijn knie had. Maar het was een doelbewuste actie. Tijdens het uitlaten van zijn honden, had hij me wel eens zien lopen met een groeppie, en dat leek hem ook wel wat. Eerst herstellen was mijn advies. Maar hij had haast en kon niet wachten met aansluiten. Zijn enthousiasme was toen al bijna niet te temperen. Zo heb ik hem eigenlijk alleen maar gekend. Zijn geduld werd beloond, en de donderdag avond was de eerste kennismaking met de groep. Na één training was hij eigenlijk al een vast onderdeel van de groep. Op de zondag kon hij nog niet mee, dan loop ik al met twee andere vrienden. Maar met jouw knie is dat op dit moment ook te ver vriend was mijn antwoord. Toch liep hij frequent, bijna te toevallig, met zijn hondjes op de plek waar wij onze ronde begonnen. Een paar weken later liep hij ons opeens tegen het lijf in hardloopkleren. "Nou, dan loop ik meteen toch ff een stuk mee!"; was zijn mededeling. En dat terwijl wij net een lange training

Afscheid nemen doet pijn

Het was op een stormachtige avond dat ik gebeld werd. Ik wist meteen wat er aan de hand was. Ik lag net te slapen, maar nu was het zaak van opstaan en vertrekken. Corona was zo hevig aanwezig dat we eigenlijk de weg niet op mochten. Er was een avondklok. Maar dit was belangrijker, dus samen met mijn vader en moeder zijn we naar het ziekenhuis in Amersfoort gereden. De rit was onwezenlijk. Je weet wat er te wachten staat, maar als het moment dan zover is en de realiteit je inhaalt, dan is er niks anders dan berusting en verdriet. Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis, hebben we de auto vlak voor de ingang van de EHBO geparkeerd. Het was midden in de nacht dus alle ruimte. Bij binnenkomst werden we snel naar de juiste kamer geleid en daar lag hij dan… Omdat hij uitbehandeld was, was hij een aantal weken daarvoor naar huis gestuurd. Het gaf mij de kans om alles te bespreken. Alles over vroeger, alles over nu, alles wat ons dwarszat, maar ook de kans om te zeggen dat ik van hem hou. Jammer

Relativiteitstheorie van Jeroen

Telkens als ik daar loop moet ik aan hem denken, bij iedere pas die ik zet zijn mijn gedachte bij hem, ik groet zijn huis bij het passeren,  en denk terug aan hoe het was om daar te zijn, de gesprekken, mijn adviezen, zijn verhaal en zijn adviezen. Aanvankelijk kwam ik langs voor de fysieke hulp, maar al snel bleek dat hij stervende was. De pijn die ik kan hebben tijdens het lopen, is relatief met de pijn die hij geleden heeft, of de pijn die zijn familie nog iedere dag heeft met zijn gemis. Wat zeur ik nou als ik daar loop, wind, regen of extreme warmte, als ik daar loop besef ik het mezelf maar al te goed,  mijn prestatie staat in het niets met de prestatie van het leven, lopen is relatief, een tijdverdrijf om me beter te voelen!