Doorgaan naar hoofdcontent

Steun hem, omdat hij het verdient!

Het verhaal achter de sporter is vaak prachtig. Zo weet ik nog meerdere verhalen van mensen die bij mij op de bank lagen tijdens mijn Alpe d'Huzes jaren. Prachtige verhalen en mooie mensen. Zoals die opa uit Limburg. Hij had zelf kanker en was eigenlijk al opgegeven. Volgens de prognose van de artsen zou hij al ruim vier jaar dood zijn. Maar daar lag hij, bij mij op de bank. En zijn doel was om samen met zijn 70 jaar oude broer een keer de Alpe d'Huez op te rijden. Het werden drie beklimmingen. Mooier dan hij ooit had durven dromen, en na de tweede klim lag zijn broer bij mij op de bank. Die vroeg mij om hem te laten stoppen en mijn vraag hierop was; "Waarom?". "Het is zwaar, misschien gaat hij hier wel dood!"; was het angstige antwoord van zijn broer. "Gelukkiger dan nu kan hij niet worden, samen met zijn broer de berg op fietsen, terwijl zijn kleinkind langs de kant staat! En dood, dat zou hij al lang zijn!!!" En dus kwamen beide broers dolgelukkig nog een derde keer boven op de berg! Een prachtig verhaal, met doelen en drijfveren en ook geluk!

Afgelopen week werd ik weer eens met zoiets geconfronteerd. In dit geval door Eric. Eric heeft een doel. Vier keer de Mont Ventoux opfietsen. En niet zomaar, maar voor het goede doel. Zijn drijfveren?

Eric heeft 3 zoons en een lieve vrouw. Maar zoals in vele gezinnen heeft het noodlot ook hier toegeslagen. De nachtmerrie die je liever niet hebt. Zijn vrouw heeft kanker. Wat aanvankelijk een klein vlekje op de longen was, is nu een praktisch onbehandelbare vorm van kanker met een fatale prognose. Erik wil fietsen dus, voor zijn vrouw, tegen de ziekte en ter voorkoming dat andere mensen dezelfde nachtmerrie zullen hebben. Opgeven is geen optie.

Ik steun hem alleen al vanwege alle mensen om me heen die zijn overleden aan kanker. De jongste broer van mijn vader, overleden aan een hersentumor. Petra, overleden aan longvlieskanker. De oudste zus van mijn moeder, overleden aan slokdarmkanker, de broer van mijn moeder, overleden aan longkanker. Als jong jongetje op school verloor ik al een vriendje aan leukemie. Maar ook al heel wat anderen om me heen zijn ondertussen overleden aan kanker. Jan, Sjaak, Elly, Marja, en zo veel meer, allemaal van dichtbij meegemaakt hoe zij de strijd met kanker verloren.  Zelfs op een wrange manier. Mensen die ik heb leren kennen tijdens Alpe d'Huzes, zoals Klaas, die zich volop inzet voor het goede doel, om vervolgens zijn vrouw kwijt te raken aan kanker. Bah! En zo zijn er nog veel meer.

Erik heeft dus onze steun hard nodig. Op 13 september 2013 gaat het gebeuren. Door geld over te maken op rekeningnummer 45.78.44.825 op naam van Eric van de Lagemaat, onder vermelding van ven2-4cancer kunnen we hem bijstaan. Eric is een held, vier keer op een dag tegen de Mont Ventoux op rijden. En het draait om de strijd tegen kanker, die moet gewonnen worden!

Reacties

Populaire posts van deze blog

Zonder onze leeuw!

 Hij kwam bij me omdat hij pijn in zijn knie had. Maar het was een doelbewuste actie. Tijdens het uitlaten van zijn honden, had hij me wel eens zien lopen met een groeppie, en dat leek hem ook wel wat. Eerst herstellen was mijn advies. Maar hij had haast en kon niet wachten met aansluiten. Zijn enthousiasme was toen al bijna niet te temperen. Zo heb ik hem eigenlijk alleen maar gekend. Zijn geduld werd beloond, en de donderdag avond was de eerste kennismaking met de groep. Na één training was hij eigenlijk al een vast onderdeel van de groep. Op de zondag kon hij nog niet mee, dan loop ik al met twee andere vrienden. Maar met jouw knie is dat op dit moment ook te ver vriend was mijn antwoord. Toch liep hij frequent, bijna te toevallig, met zijn hondjes op de plek waar wij onze ronde begonnen. Een paar weken later liep hij ons opeens tegen het lijf in hardloopkleren. "Nou, dan loop ik meteen toch ff een stuk mee!"; was zijn mededeling. En dat terwijl wij net een lange training

Afscheid nemen doet pijn

Het was op een stormachtige avond dat ik gebeld werd. Ik wist meteen wat er aan de hand was. Ik lag net te slapen, maar nu was het zaak van opstaan en vertrekken. Corona was zo hevig aanwezig dat we eigenlijk de weg niet op mochten. Er was een avondklok. Maar dit was belangrijker, dus samen met mijn vader en moeder zijn we naar het ziekenhuis in Amersfoort gereden. De rit was onwezenlijk. Je weet wat er te wachten staat, maar als het moment dan zover is en de realiteit je inhaalt, dan is er niks anders dan berusting en verdriet. Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis, hebben we de auto vlak voor de ingang van de EHBO geparkeerd. Het was midden in de nacht dus alle ruimte. Bij binnenkomst werden we snel naar de juiste kamer geleid en daar lag hij dan… Omdat hij uitbehandeld was, was hij een aantal weken daarvoor naar huis gestuurd. Het gaf mij de kans om alles te bespreken. Alles over vroeger, alles over nu, alles wat ons dwarszat, maar ook de kans om te zeggen dat ik van hem hou. Jammer

Relativiteitstheorie van Jeroen

Telkens als ik daar loop moet ik aan hem denken, bij iedere pas die ik zet zijn mijn gedachte bij hem, ik groet zijn huis bij het passeren,  en denk terug aan hoe het was om daar te zijn, de gesprekken, mijn adviezen, zijn verhaal en zijn adviezen. Aanvankelijk kwam ik langs voor de fysieke hulp, maar al snel bleek dat hij stervende was. De pijn die ik kan hebben tijdens het lopen, is relatief met de pijn die hij geleden heeft, of de pijn die zijn familie nog iedere dag heeft met zijn gemis. Wat zeur ik nou als ik daar loop, wind, regen of extreme warmte, als ik daar loop besef ik het mezelf maar al te goed,  mijn prestatie staat in het niets met de prestatie van het leven, lopen is relatief, een tijdverdrijf om me beter te voelen!