(hard)Lopende gedachten van een Sportfysiotherapeut

Jaarwisseling 2017. Ik loop nu rond op Terschelling. Heerlijk met vrienden in een huisje in Oosterend. Uitwaaien, dat kunnen we hier wel. Harde wind, dat helpt zeker mee. Terugkijkend op 2017 kan ik maar één conclusie trekken. Ik heb veel afgesloten! Ten eerste Sport en Therapie. Veel stress, veel ellende en in het zicht van de haven gestrand...Veel verdriet, veel strijd, maar helaas verloren. Afgesloten met een harde knal. In juli heb ik meer afgesloten. Ik eet geen dierlijke producten meer. Eén van de beste keuzes van mijn leven. Ik voel me er goed bij, en weet zeker dat het me nog veel meer gaat brengen in mijn leven. In november ben ik gestopt als bestuurslid van de NVFS. Bijna 8 jaar als bestuurder, en daarvoor al 8 jaar als regiocoach. Het heeft me veel gebracht, deuren geopend, een periode die me mede gevormd heeft in mijn zijn als sportfysiotherapeut. En nu ben ik hier. Op Terschelling. Om 2017 af te sluiten. Geluk is niet in enkelvoud of meervoud. Geluk is er, of is er nie

Vanmorgen zat ik op mijn fiets. Zoals iedere dag, op weg naar mijn werk. Vandaag reed ik over de Ijsendijkstraat, ik wissel nog wel eens, maar vandaag nam ik dus de korte route. Een voorrangsweg, daar reed ik dus. Aan de linkerkant zag ik een grijze volkswagen golf stilstaan. Keurig leek hij te wachten. Tot hij prompt, vlak voor mijn neus optrok. Bijna raak, maar de beste meneer stak wel zijn arm op om zich te verontschuldigen. Geschrokken, en toch wel boos fietste ik verder. Even verderop, bij het passeren van de nieuwe sporthal, was ik al alert! Een beroerd stukje, omdat veel schoolgaande jongeren van links komen, die zich nog vaak niet bewust zijn van de verkeersregels. Deze keer kwam het gevaar echter van rechts. Een oudere dame op een brommer reed resoluut door. Met gevaar voor eigen leven stak ze de weg over, mij op enkele centimeters missend. Deze dame had niet eens wat door. En als ze zo haar weg heeft vervolgd, kan het niet anders dat ze onderweg met een ongeluk gestrand i

De wereld om ons heen veranderd met rasse schreden. En we zijn er met zijn allen onderdeel van. We laten ons leiden door ontwikkelingen, commerciële en financiële belangen en dogma's die ons een richting in sturen die niet altijd evenredig lopen met gezond verstand. Op mijn vakgebied werd er onlangs nog een beweegadvies gegeven; Een half uur ten minste matig intensieve lichamelijke activiteit op ten minste vijf dagen in de week (voor 55-plussers betekent het bijvoorbeeld wandelen in een tempo van 4 km per uur of fietsen met een snelheid van 10 km per uur.) 3 Keer per week minstens 20 minuten zwaar intensief bewegen. Bij zwaar intensieve lichamelijke activiteit gaat u zweten en raakt u buiten adem.  In mijn ogen is dit bij lange na nog niet de minimum norm! Fietsen met een snelheid van 10 km per uur? Wandelen in winkeltempo? En de rest van de dag, moeten we dan niet bewegen? We zijn gemaakt om te bewegen, dus waarom zo'n lullig advies. Is het echt zo slecht met ons

Onlangs was ik jarig. 45 jaar oud, vandaag (op 21 augustus) 16.452 dagen leven om precies te zijn. Voldoende dagen om iets in te beleven dus. En voldoende tijd om iets te leren. Wat ik vooral heb geleerd, is dat het nooit te laat is voor verandering. Dat je ingrijpende keuzes kan maken die je leven beter kunnen maken. En onlangs, maar een paar weken geleden heb ik zo'n keuze gemaakt! Het bewustzijn speelt allemaal al wat langer. Sara, mijn vrouw, is veel met voeding bezig. En dus lees ik wel eens wat mee, of kijken samen een documentaire. Maar tijdens het lezen van een prachtig boek over ons bestaan, werd dat bewustzijn alleen maar groter. Zo ben ik in het verleden van grote hoeveelheden Cola en frisdranken al eens geswitched naar water, koffie en thee. Ik was al aan het minderen met vlees. Melk dronk ik nooit. Melk is niet goed voor elk, en zeker niet voor mij. Daar was ik al jaren van overtuigd. Maar ineens was daar ook een bewustzijn in cijfers. In het verleden was ik al

Het was 2001 dat ik benaderd werd door Cas Eggermont om regionaal actief te worden voor de NVFS. De Nederlandse Vereniging voor Fysiotherapie in de Sportgezondheidszorg. Pionieren leek het. Met andere sportfysiotherapeuten uit het land samenkomen in het huis van de sport in Papendal. Samen met mijn sportfysiotherapie studievriend Frank Visser stapte ik in om een functie te bekleden als Regiocoach in Noord Holland. De doelstelling was hetzelfde als wat hij nu is; bekendheid creëren van de NVFS sportfysiotherapeut in de Regio (en dus in het land) en de problemen die we toen hadden, komen overeen met die van de huidige tijd! In mijn periode als regiocoach ben heb ik hoogte en dieptepunten meegemaakt. Als hoogtepunt een zaal vol Noord Hollandse NVFS collega's, als dieptepunt een bijeenkomst met welgeteld 1 collega sportfysiotherapeut. Toch waren we uiteindelijk nog steeds met z'n drieën!. Gaandeweg ging het wel steeds beter in de regio Noord Holland. Door de oprichting van het sp

's Avonds ben ik moe. Bij het raken van mijn kussen, vallen mijn ogen al dicht. Maar iedere morgen ben ik alweer vroeg wakker. Druk met ideeën, vol van gedachten. Ik heb lief, ben blij en krijg ook veel liefde terug! Het leven lacht me toe.... De erfenis die ons is achtergelaten, zorgt ieder dag weer voor nieuwe verassingen. Nog steeds. Forecast, belastingdienst, curator, agenda's, het blijft keer op keer anders gaan dan gehoopt of gedacht. Wij zetten met z'n allen onze schouders eronder. Hard werken, daar is nog nooit iemand aan doods gegaan. Hard werken om er een mooie positieve toekomst van te maken. Latent zijn de gedachten hoe het zal zijn als alles rustig is. Als alles voorbij is en iedereen weer blij is. Heb ik dan tijd over? Of zijn er dan andere zorgen die me bezig houden?! Het zou mooi zijn als er een balans is, als de zorgen en het geluk in een evenwicht zijn. Maar tijd om daarbij stil te staan heb ik nu niet, dus zet ik mijn schouders er gewoon weer onder