(hard)Lopende gedachten van een Sportfysiotherapeut

De snelweg gaat rechtdoor. Snel en maar in een richting. Alles en iedereen dendert maar voort. Vooruit, en het lijkt steeds sneller te gaan. Steeds verder. Ik heb lang meegelopen, en ik heb zelfs voorop gelopen. Op weg naar wat. Een eenrichtingsweg, die leidt naar een eindpunt die niet voor mij is. Geen tijd om stil te staan, geen tijd om na te denken. Ik heb het gevoel de weg kwijt te zijn. Dat ik de verkeerde afslag heb genomen. Dat ik vooruit ga, terwijl ik het gevoel heb dat ik terug moet. Terug naar mezelf. Ik ben afgeslagen naar een smal pad. Een onbekende weg met geen enkel idee waar het me heen leidt. Weg van de snelweg, op zoek naar de juiste route. Een wankel donker pad, met veel afslagen. Veel kansen, veel richtingen. Het pad is nog teveel langs de snelweg, maar ik moet weg van hier Waar ik heen moet weet ik niet. Maar ik probeer te doen waar ik goed in ben. Doorlopen, op zoek naar de juiste bestemming. Op zoek naar.....

Ik blijf me verbazen. Keer op keer. Het lichaam zit mooi in elkaar. De eenvoud, maar toch heel ingewikkeld. Alles past en alles klopt. Maar toch weten we het uit balans te brengen. Het is mooi om te zien hoe we kunnen compenseren, hoe we kunnen adapteren. Zoveel loopt vanzelf, hoeven we niet over na te denken. En toch proberen we te beïnvloeden, te sturen. Is dat nodig? Als je loopt hoef je niet na te denken hoe je je voet neer zet. Dat gaat vanzelf! Of je nu op gras loopt, op ijs, op asfalt, zonder het te bedenken pas je je looppatroon aan. Dat gebeurt ook met schoenen aan. Platte schoenen, hoge schoenen, harde schoenen, zachte schoenen, slippers, je past zonder het te merken je looppatroon aan! En als ik dan mensen laat wandelen, en ze laat zwaaien met de armen zoals het gewricht het bedoelt heeft, schrik ik van het verschil in bewegen! Voeten die naar buiten gedraaid stonden, gaan ineens zoals de voet het wil. Knieën die zwabberen, gaan ineens rechtdoor. Een zachtere landing,

's ochtends moest ik me weer haasten. Toch, ondanks dat ik vroeg op was. Nog spullen halen op de Kerkstraat. Fiets in de auto mee. Op weg naar Egmond, naar de derde training van de marathongroep. En toch was ik als eerste op de boulevard. Gelukkig. En het was droog. Nog beter. Een straffe koude wind, dat wel. Maar ik kan moeilijk zeggen dat mijn haar daarvan uit model waait!! Met een zware rugzak, vol met bidons, stapte ik als bij-begeleider op de mountainbike. Bianca was de trainer van de dag. En ze had een mooie route uitgestippeld. Warming up door de duinen. Voor mij al zwaar genoeg, want op sommige paden kon je nauwelijks fietsen. Helemaal buiten adem was ik dan ook toen ik met fiets en zware rugzak de duinen over moest! Op het strand was ik al meer in mijn element. Volle tegenwind, maar het strand was prachtig om op te fietsen! De groep had het zwaar. Met een stuk door het rulle zware zand erbij, maar ging goed door. En de beloning was een sprint tegen de volgende duinopga

Negenentwintig kilometer heb ik gelopen. En volgens de statistieken zeer constant. Op de vijf kilometer, de tien, de vijftien, de twintig en de vijfentwintig liep ik continue op dezelfde eindtijd. Geschatte eindtijd 3 uur en 18 minuten. Me een verval van 7 minuten in de laatste 13 kilometer, zou ik nog een PR lopen. Ongelooflijk. En toch kon ik niet verder. Zondag was een prima dag. Mijn voorbereiding was prima. Op tijd op, voldoende gegeten en klaar voor de actie. Vroeg in het startvak, warm genoeg gekleed, en een kwartiertje voor de start nog even plassen in een leeg petflesje. Klaar voor de start dus. Lee Towers zette een prachtige stemming in met een kanonschot werden we letterlijk afgeschoten! De eerste kilometers zijn altijd rommelig. Zeker als je moet starten achter de estafette lopers. En als je dan een estafette loper een schoppende beweging ziet maken naar een loopmaatje (de idioot), dan ben je blij dat je enkele kilometers later in je eigen ritme kan lopen! Een Purmere

De dag voor een marathon. Pfff.. vaak een draak van een dag. Ik heb een keer een dag doorgebracht op de fitnessvakdagen op de dag voor de marathon van Amsterdam. Nieuwe spinningfietsen uitgezocht, en gekocht. Erg vermoeiend en niet handig. Ik heb eens een cursusdag gehad over de dynamiek van het bindweefsel. Eric Witvrouw is erg inspirerend, maar ook vermoeiend op zo'n dag voor een marathon. En mijn bindweefsel werd er behoorlijk stijf van! In New York maakte ik het misschien het meeste bond van allen. De hele dag sight-seeying, bovenop de Empire State Building gestaan. Grand Central station bewonderd, langs het prachtige Chrysler building gewandeld, via de United Nations naar het Madison Square Garden gelopen. Bijna een marathon op zich. Vandaag was het niet veel anders. Ik was gisteravond al laat thuis uit Hoorn. Een leuke presentatie voor de marathongroep in de Runnersworld, met aansluitend shop till you drop! Laat thuis dus. en nog later naar bed! En vanochtend weer vroeg op.

Stappen, passen, tik tik, een, twee, drie, vier, vijf, zes, zeven, acht, een, twee, drie, vier, eigen tempo. Zwaaien met de armen, wijzen naar de middellijn. Iets voorover, ontspannen in de schouders. Adem in, rustig uit. Meer uitademen Jeroen, ontspannen. Ik heb al ruim een week niet gelopen. De laatste keer was vorige week zondag. Garmin viel uit, maar ik heb toen relatief hard en goed gelopen. Ruim twintig kilometer, allemaal ruim binnen de 5 minuten. Ik moet er dus wel klaar voor zijn. Twijfel. Is er altijd. Maar, zwaar wordt het toch wel. Begin van de voorbereiding was goed. Lekker en veel getraind, hard gelopen. Laatste deel niet. Veel te druk. Te druk met andere dingen. En druk in mijn hoofd. Afleiding, lekker lopen, genieten. Uitdaging overwinnen, pijn overwinnen. Rotterdam komt eraan, focus! Vandaag is het slecht weer. Koud en regen. Maar gisteren is er ook al niks van gekomen. Uitwijken naar de Kerkstraat dan maar. Ik heb geen zin om nat te worden, hoewel me dat volgende

Ons vak is in ontwikkeling. Frisse tegenwerking van overheid en verzekeringsmaatschappijen, maar ondanks dat is het verankert in onze maatschappij. Ongeveer 23.000 fysiotherapeuten in meer dan honderd verschillende specialismen. Sportfysiotherapie (mijn ding), manuele therapie, kinderfysiotherapie, orofasciale therapie, psychosomatisch, bedrijfs, bekken, hand, hart, neuro, en ga zo maar door. En net als met alle bondscoaches in ons land, hebben ze allemaal een eigen mening! Sinds ik fysiotherapeut ben heb ik veel ondernomen. Actief bij KNVB, NOC*NSF (active living), en vv ZOB, als regiocoach actief voor de sportfysiotherapeuten (NVFS). Voor het ministerie van VWS in een project met de Vereniging voor Sport en Geneeskunde en het Nederlands Genootschap van Sportmassage. Betrokken bij de organisatie van het medisch team van Alpe d'Huzes, enzovoorts. En natuurlijk voor mijn eigen bedrijf. Voor de fysiotherapeuten bestaat er een beroepsvereniging, het KNGF. En die zullen heus wel on

Zaterdagavond was er voor de Beemstermasters een spinningmarathon. Fundraising. De Beemstermasters lopen de Roparun. En het goede doel dit jaar is voor een stichting die pruiken maakt voor kankerpatiënten. En Sport en Therapie stelde de ruimte en de spinningfietsen ter beschikking voor dit goede doel. Mijn dag begon vroeg. Wekker niet aan, Fleur en Kris die lekker bleven liggen, dus bijna versplapen. Om 8:15 verzamelen bij Wherevogels. De nummer een (zij) tegen de nummer twee (wij). Als coach is het prachtig om de ontwikkeling van die kleine jongens mee te maken! Een spannende wedstrijd, met voorsprong en achterstand, eindigde uiteindelijk in een gelijkspel. Leuke wedstrijd, verdiende uitslag. Snel naar huis, 11:00 moest er weer verzameld worden. Nu bij de hockeyclub. En weer om te coachen. De meiden zijn eerder dit jaar kampioen geworden en hoger ingedeeld. De laatste drie wedstrijden hadden ze goed gehockeyd maar niet gewonnen. Vandaag was dat wel de bedoeling! Na een prachtige e