(hard)Lopende gedachten van een Sportfysiotherapeut

 Precies één jaar geleden, op de verjaardag van mijn dochter, sprak ik hem voor het laatst. Ik was op bezoek in Amersfoort en we hebben veel herinneringen uit onze jeugd opgehaald. We hebben gelachen en zure grapjes gemaakt. En ook vertelde hij over zijn hoop voor de toekomst. Een toekomst waarvan hij geen onderdeel meer zou zijn. Hij had jeuk. Lag te schuren met zijn hele lijf tegen zijn bed. En hij kon ook moeilijk op zijn rechterzij liggen. Zijn vrouw maakte de laatste foto van ons. Een laatste tastbare herinnering van die bewuste ochtend. Twee weken daarvoor was ik ook in Amersfoort. Aan de telefoon wist ik heel goed over alles of niks te kletsen, maar in real life, zeker als je weet dat het einde nadert, was het ongemakkelijk. Nadat ik weg gereden was, ben ik zelfs weer teruggegaan. Om te zeggen dat ik van hem hou, en om datzelfde tegen mijn vader te zeggen. Mijn vader vond dat goed, en uit zijn mond is dat toch wel een compliment! De volgende avond werd ik uit mijn bed gebeld. He

  In mijn hele leven is er niemand anders geweest  met wie ik het meer oneens ben geweest dan met hem! Twee broers  met dezelfde ouders. Opgegroeid in dezelfde huizen, Met dezelfde opvoeding. Maar wel anders gevormd! Van jongs af aan strijd, Van jongs af aan  verschillende inzichten. Ik heb altijd vanaf de zijlijn meegekeken, hoe hij de discussie probeerde te voeren met onze vader.  Zinloos,  want van een Bijman win je nooit een discussie, WIJ HEBBEN ALTIJD GELIJK! Wij zijn dus toch uit hetzelfde hout gesneden. De boodschap die we allebei willen uitdragen is goed! Een boodschap van positiviteit, Een boodschap van geluk  En een boodschap van liefde. Ik heb een leuke  en mooie jeugd gehad, Met goede herinneringen. Vooral van ons samen, Veelal aan het sporten, We zijn verbonden voor het leven, En daarom doet het zoveel pijn. Maar zijn energie zal altijd blijven voortbestaan, We hebben dezelfde vader,  dezelfde moeder, zijn gebouwd uit dezelfde st

  In mijn ogen ben ik altijd onverwoestbaar geweest, tot mijn dochter geboren was. Ik stond op de derde verdieping, in een kamer van het ziekenhuis en keek naar beneden, de binnentuin in. Daar liepen mijn ouders. In mijn trots wilde ik het kleine meisje omhoog houden, maar ik kreeg het spontaan benauwd van de kwetsbaarheid die daarop volgde. Voor het eerst in mijn leven was leven niet meer vanzelfsprekend. De breekbaarheid ervan was onderdeel geworden van mijn gedachten. Ik wist al jaren dat mijn broer niet oud zou worden. Maar vanaf november werd die realiteit toch wel een nare nachtmerrie. En toen hij een aantal weken geleden belde dat het nog maar heel kort zou zijn, leek de tijd wel even stil te staan. De breekbaarheid van het leven. Versterkt door het verdriet van mijn ouders, en het leed van zijn vrouw en kinderen.  Sinds 11 maart is het zover. Zijn laatste adem heb ik beleefd, en sindsdien is de druk op mijn borst wel weg. Maar ook de hoofdpijn die ik ervan kreeg. Die hebben

 Van de meeste mensen om mij heen hoor ik niks anders. Wat een heerlijke en rustige kerst! Weg van alle verplichtingen en terug naar de eenvoud van het samenzijn. Zo in de laatste dagen van 2020, komt er een bewogen jaar tot zijn einde. Voor mij was het niet veel anders. Ik heb het hele jaar gewoon gewerkt. Maar voor velen van ons was het een drama! Wat mij vooral is bij gebleven is de rust en sereniteit tijdens de eerste lockdown. De kracht van de natuur in een periode dat bijna de hele wereld thuis bleef. Geen vliegtuigen over ons huis, bijna geen treinen achter onze tuin, en een stille weg die ons dorp scheidt van Purmerend. Teruggeworpen tot de eenvoud van het dagelijkse leven, bewustwording van wat echt belangrijk is in ons leven! Duidelijk is dat we met zijn allen op het verkeerde spoor zitten. In sneltreinvaart op weg naar grotere problemen dan CORONA. En hoe gaan we daar mee om in de toekomst? Nieuwe beperkingen, of gaan we het ontkennen, zoals een ander deel van onze samenlevi

 Het hele jaar zijn we al aan het hardlopen. Aanvankelijk allemaal met een wedstrijd als doel. Boston, Tokio, Rotterdam, Amsterdam, de berenloop, corona heeft bij alle evenementen roet in het eten gegooid. Toch zijn we lekker bezig. In quarantaine tijd dacht ik nog heel even dat we er meer hardlopers bij zouden krijgen. Maar het straatbeeld is ondertussen weer genormaliseerd tot de oude vertrouwde renners. De rondjes die we doen zijn prachtig. Door het Twiske, door de Beemster, de Wormer of de Purmer, langs het water, door het bos. Steeds langer en steeds beter. Wij zijn er klaar voor. Klaar om die marathon te lopen. En als die dan niet doorgaan, dan doe je er toch lekker eentje met elkaar! Zondag 13 september is het zover. Twee en veertig kilometer en honderdvijf en negentig meter. De voorbereidingen zijn al leuk. Met de hulp van meerdere vrijwilligers, gaan wij er een mooie ochtend van maken. De Beemster rond, langs de ringvaart. Ik heb er zin in, en met mij ken ik nog zo'n groep

Het is officieel! Vijf en twintig jaar geleden ben ik als fysiotherapeut afgestudeerd aan de hogeschool van Amsterdam. 25 jaar in dit gekke en prachtige vak. Een tijd om nooit te vergeten. Met al zijn ups en downs, maar vooral met veel plezier. Wat is er in die tijd veel veranderd! Was ik in 1996 nog een interessante gast met een mobiele telefoon op het NMT netwerk, ondertussen zijn er al complot denkers over 5G en is de mobiel niet meer weg te denken uit onze handen.  Van fysiologic, naar intramed, met fysioroadmap, naar James, terwijl we nu werken in Spotonmedics. Waar we vroeger nog kaartenbakken hadden met ons behandelverslag, worden we nu geleid door een slim systeem. Van ziekenfonds en particulier, via de maatregel Borst, naar het huidige zorgstelsel. Van werken op verwijzing naar directe toegankelijkheid. Van behandelcodes met bijbehorende tarieven, naar één behandeltarief, dat sinds jaren nauwelijks is meegegroeid. Van verzekerde zorg naar onverzekerde zorg. Van een gedegen

Mijn vader is een drabber. Dus ik weet van wie ik het heb. Eigenwijs. Hij weet alles beter. Net als ik dus. Actief is hij nog steeds. Dat is mooi en ik heb me voorgenoemd dat als ik 76 ben, dat ik dan zeker ook nog zo sportief ben! Ik heb mazzel. Want hij is er nog. Opa van mijn kinderen, en man van mijn moeder. Vader van mijn broer en broer van mijn ooms. Eentje is er niet meer. Zijn jongste broer. En dat maakt het besef dat het leven maar een dun lijntje heeft. Iedere ademhaling die we doen is er namelijk eentje dichter bij de laatste ademhaling van ons leven. En daarom heb ik me ook voorgenomen om van iedere ademhaling in mijn leven te genieten. Van mijn vrouw en van alle anderen die onderdeel van mijn leven willen zijn. Ik verwacht niks want dan kan het alleen maar beter worden.