(hard)Lopende gedachten van een Sportfysiotherapeut

Ik heb het dit jaar op meerdere manieren meegemaakt. De wil om iets te bereiken. De marathon lopers van het #bijmanmarathonproject zijn er een mooi voorbeeld van. Zij wilden de finish bereiken, en zo geschiedde. Afgelopen weekend was voor mij weer zo'n mooi voorbeeld. Bezieling en teamprestatie. Dat waren de kernwoorden en het mooie ervan. De trainingen ervoor waren daarvoor bedoeld. Bam, willen winnen. Dat was het motto. En zo geschiedde. Duidelijk beter en overtuigend uitgespeeld. Over twee weken is de West Coast Challenge. Een zware uitdaging. En in de relatie met de trainingen van afgelopen weken (geen!) een hele zware uitdaging. Maar we kunnen het en we gaan het doen, want ik wil het! We gaan het zien op 8 december.....

Hardlopen doe ik dit weekend ff niet. Het zou wel lukken, maar rust lijkt me een betere optie. Tot dinsdag hevige spierpijn. Natuurlijk vooral trap af. Maar woensdag, eenmaal lekker in beweging, leek alles al bijna verdwenen. Zaterdag merkte ik bij maximale rek op mijn bovenbenen nog wat pijn, en al fietsende met Fleur nog wat druk op de benen bij aanzetten. Maar toch. Ik krijg een gevoel dat ik zin heb om te lopen. Dat het vermogen goed is. Dat ik sterk ben en dat ik er bijna klaar voor ben! Maar goed ook, want nog vier weken en dan is het zover. Mogelijk is er een probleem. Want hoe zit het nu echt. Ik heb nog niet hard gelopen. Doet dat zeer? Heb ik toch ergens iets overgehouden aan de Berenloop? We zullen wel zien. Aankomende week zal ik het merken. Als het strand maar beter is op acht december, dan dat het was op Terschelling.

Wat kan een mens zichzelf toch aandoen! Vooral dinsdag was vreselijk. Spierpijn, zelfs in mijn armen. Trap af was dramatisch, fietsen was de makkelijkste manier om me te verplaatsen! Maar goed, het was geweldig. De Berenloop, Terschelling op z'n mooist. De voorbereiding was alles behalve ideaal. Oké, ik had twee weken geleden nog keurig mijn kilometers gemaakt door de marathon van Amsterdam te lopen. Maar vaker dan 1 keer per week had ik de laatste periode niet kunnen lopen. De halve van Texel en de Damloop waren ook onderdeel daarvan, maar het was alweer september dat de 30 van Amsterdam Noord mijn laatste lange afstand was. Weinig kilometers, maar wel al jaren iedere week hardlopen. In Terschelling ligt mijn jeugd. Vele vakanties daar doorgebracht. Vele kilometers afgelegd over het eiland. Alle wegen en paden op de routekaart kon ik met mijn ogen dicht inbeelden. Iedere heuvel had ik in mijn gedachten al een aantal keer gelopen. Mentaal was ik er in ieder geval klaar voor.

Bijna twee weken geleden nu. De Marathon van Amsterdam. Meelopen met een groep toppers die ik begeleid heb. Maar wel al een hele marathon. En dat met de Berenloop voor de boeg; de marathon van Terschelling. Niet diep gegaan, maar het blijft twee en veertig kilometer. Zwaar dus, vooral voor voeten en knieën. Toch viel het me mee. De volgende dag kon ik al redelijk goed bewegen. Geen hevige spierpijn, maar wel stijfheid. Op naar de donderdag, mijn vaste trainingsloop. Maar daar ging het al mis. Niet gelopen door een beginnende verkoudheid. Tussendoor ook nog eens veel extra werk, waardoor de verkoudheid zich wist te nestelen op longen en in de bijholtes. Maandag leek het al wat beter. Geen pijn meer op de longen, maar wel een timbre op mijn stem. Maar de snot werd dikker. Dus mijn neus werd voller. Alle kleuren van de regenboog heeft het al gehad, maar ik denk dat het nu wel onder controle is. Dankzij alle rust, twee weken geen hardlopen, taart van de marathongroep, bietensap en al

De voet is een blok reactiviteit. Zoveel bot als het lijkt, ingenieuze elastiekjes helpen je vooruit in het lopen. Als je goed beweegt, dan is er veel gratis energie te verdienen. En gratis, daar zijn we dol op toch? Het grootste elastiek van de voet, is de Achillespees. Op het moment dat je je voet neerzet, begint hij door de verplaatsing van het lichaamsgewicht al met verlengen. En hierdoor wordt de pees elastisch uitgerekt. Deze verlenging gaat door tot het moment van afzetten. De gratis elastische energie kan worden omgezet in zogenaamde propulsie. En het meest optimaal als je loopt over de bal van de voet, want dan maak je gebruik van de kuitspieren en dus van de achillespees! Een ander elastisch samenspel gebeurt bij de landing op de hiel of de midvoet. Op het moment van landen is je hielbeen (met het sprongbeen) een vast punt. Scheen en kuitbeen maken een inverende beweging (aanslaande beweging) naar beneden toe ten opzichte van het hielbeen. Hierbij geven ze een rekkende im

De pronatiebeweging. Veel lopers kennen de term van de hardloopschoen. Anti-pronatie, lichte anti-pronatie of neutraal. Dat zijn de smaken in de schoenen. Jammer van de term anti-pronatie, want ik ben hardstikke pro-pronatie. Het is namelijk een geweldig dempingssysteem, dat tegelijkertijd energie opwekt voor de beweging die daarna komt; de afwikkeling. De bouw van de voet is geniaal. Dat heb ik al eerder verteld. In de voet zitten de botjes zo gerangschikt dat er zich twee lijnen vormen. Die twee lijnen zorgen ervoor dat de holling van de voet na de landing in kan veren en door de elastische plaat die eronder ligt weer terugveert in de goede stand. (mede omdat je in de steunfase op de buitenkant van de voet gaat steunen!). Mensen met een platvoet zullen nu waarschijnlijk denken dat dit systeem bij hun niet werkt. Maar maak je geen zorgen. Omdat de elastische plaat zijn verloop heeft naar de bal van de voet, kan je door middel van het optrekken van je grote teen, de vorm in de voet

Hij staat stevig in zijn schoenen, een wit voetje halen, met beide benen op de grond staan. Allemaal voet gerelateerde spreekwoorden. Onze voeten zijn over het algemeen onze verbinding met de aarde. We balanceren in ons leven wat af al steunend op onze voeten. Iedere stap die we zetten is net iets anders de stap die we zojuist gezet hebben of de stappen die nog komen. We kunnen variëren, in paslengte, in de duur waarmee we op onze voeten staan en de manier waarop. Zonder dat we er over hoeven nadenken kunnen we lopen op ijs, op gras, op asfalt of op zand, en iedere keer gebruiken we onze voeten net iets anders. Top zo'n mechanisme, en vooral ook heerlijk dat we er niet over hoeven nadenken. Onze voet bestaat dus uit zesentwintig botjes. Een los geheel zou je zeggen. Toch is het zo dat als je op de voorvoet staat, en je steunt op de bal van de voet, je voet superstabiel is. Je staat als een huis zeg maar. Al die botjes in de voet vallen precies in elkaar. Er is vormsluiting. En he