(hard)Lopende gedachten van een Sportfysiotherapeut

Als sportfysiotherapeut ben ik op zoek naar ontwikkeling. Ontwikkeling van mezelf, ontwikkeling in mijn vak en ontwikkeling van de mensen die je begeleid. Vanaf mijn afstuderen heb ik jaarlijks bijscholing gedaan. Ben ik opgetrokken met collega's uit het hele land om te leren. Om inzicht te krijgen. Maar ook binnen sport en therapie proberen we kennis te delen en op een hoger niveau te komen. Dit alles wordt ingegeven door drijfveren. Drijfveren geleid door enthousiasme. Alles is leuk, maar sport is voor mij de rode draad. De leidraad in mijn route naar mijn toekomst als sportfysiotherapeut. Door mee te draaien met de sportpoli in Hoorn, door onderdeel te zijn van het schoudernetwerk Amsterdam, door samen te werken met specialisten, door bestuurlijk actief te zijn voor de sportfysiotherapeuten, door wekelijks naar de snijzaal te gaan in het Erasmus MC en door les te geven aan masterstudenten van de SAXION hogeschool probeer ik me te blijven ontwikkelen. Centraal daarin blijft de

Soms lijkt het heel logisch. Behandelen op het veld. Kijken naar de sportsituatie. Waar heeft de sporter pijn, wanneer heeft de sporter pijn. Bewegingen bekijken, analyseren. Durven, ook bij sporten waar je niet altijd alles van weet. Maar waar je wel de bewegingen en technieken van kan leren. Kijken naar de handbalster als ze de bal gooit, of juist opspringt. Kijken naar de voetballer in spelsituaties. Kijken naar de hockeyer op het veld, of de hardloper. Allemaal dingen die ik graag doe, om blessures in de toekomst te voorkomen, of om herstel mogelijk te maken! Ik probeer zelf te redeneren uit het normale (bindweefsel) herstel. En uit krachtenpatronen en belasting en overbelasting. Zo kan een keeper zijn voet verkeerd plaatsen bij het gooien, waardoor er draaikrachten op zijn knie komen, en hij zijn pijnlijke knie tijdens voetbal pijnlijk blijft houden! Ik probeer verder te kijken dan de klachten zelf. Dat gebeurt gelukkig vaker binnen de fysiotherapie, maar lang niet altijd. H

Lopen en gevoel gaan hand in hand samen. Hoe voelt het om te lopen, wat voel je, waar voel je het. Soms gaat het lopen vanzelf. Stap voor stap, zwevend over het asfalt. Als een geoliede machine. Geweldig. Ik herinner me een finish van de 30 kilometer bij de Groet uit Schoorl. De laatste drie kilometer gingen razendsnel. Alle passen waren raak. Bij de finish had ik zelfs het gevoel over de hekken te kunnen springen. Heerlijk! In Amsterdam ben ik wel eens slecht gefinisht. Ik heb er een blog over geschreven. Maar mijn laatste finish in Amsterdam was super. Op 30 kilometer wist ik het al. Ik zou die dag mijn doel ruimschoots halen! Met gemak. Na 35 kilometer kreeg ik het heus nog zwaar. Ik heb zelfs nog even gewandeld. Maar continue met een glimlach. Bijna euforisch was mijn finish. Heerlijk, en het herstel vergelijkbaar! Toch kan het ook anders. Moeizaam. Pijn in je lijf. Voeten, knieën, bovenbenen. Je bovenlijf, armen, schouders, ribben. Bonken, bij iedere stap die je zet. Of nog er

Soms zit er muziek in het lopen. Ritme, regelmaat, de kracht van alle passen. Zelf loop ik zonder muziek. Lijkt me veiliger. Maar ik weet dat het stimulerend kan werken. Tijdens de Damloop is er voor de meeste lopers een slecht punt. De passage vanuit Oostzaan, achter de snelweg langs, naar Zaandam. Kil stuk fietspad, meestal wel aan het einde de supporters. Waar overal bij de Damloop feest en muziek is, is het daar wisselend aanwezig. Het ene jaar is het top, met goede opzwepende muziek. Maar al een aantal keer is het door werkzaamheden aan de weg nauwelijks mogelijk. Dan is het daar doorbijten voor de vele liefhebbers, terwijl de muziek je er doorheen kan helpen! Drie keer heb ik de marathon van Amsterdam gelopen, en nog een aantal keer de halve. Tijdens die periode is de organisatie druk bezig de marathon te upgraden. Steeds drukker, steeds beter en steeds leuker. Amsterdam heeft een enorme aantrekkingskracht op buitenlanders. Een enorme diversiteit aan lopers. De marathon heeft

De snelweg gaat rechtdoor. Snel en maar in een richting. Alles en iedereen dendert maar voort. Vooruit, en het lijkt steeds sneller te gaan. Steeds verder. Ik heb lang meegelopen, en ik heb zelfs voorop gelopen. Op weg naar wat. Een eenrichtingsweg, die leidt naar een eindpunt die niet voor mij is. Geen tijd om stil te staan, geen tijd om na te denken. Ik heb het gevoel de weg kwijt te zijn. Dat ik de verkeerde afslag heb genomen. Dat ik vooruit ga, terwijl ik het gevoel heb dat ik terug moet. Terug naar mezelf. Ik ben afgeslagen naar een smal pad. Een onbekende weg met geen enkel idee waar het me heen leidt. Weg van de snelweg, op zoek naar de juiste route. Een wankel donker pad, met veel afslagen. Veel kansen, veel richtingen. Het pad is nog teveel langs de snelweg, maar ik moet weg van hier Waar ik heen moet weet ik niet. Maar ik probeer te doen waar ik goed in ben. Doorlopen, op zoek naar de juiste bestemming. Op zoek naar.....

Ik blijf me verbazen. Keer op keer. Het lichaam zit mooi in elkaar. De eenvoud, maar toch heel ingewikkeld. Alles past en alles klopt. Maar toch weten we het uit balans te brengen. Het is mooi om te zien hoe we kunnen compenseren, hoe we kunnen adapteren. Zoveel loopt vanzelf, hoeven we niet over na te denken. En toch proberen we te beïnvloeden, te sturen. Is dat nodig? Als je loopt hoef je niet na te denken hoe je je voet neer zet. Dat gaat vanzelf! Of je nu op gras loopt, op ijs, op asfalt, zonder het te bedenken pas je je looppatroon aan. Dat gebeurt ook met schoenen aan. Platte schoenen, hoge schoenen, harde schoenen, zachte schoenen, slippers, je past zonder het te merken je looppatroon aan! En als ik dan mensen laat wandelen, en ze laat zwaaien met de armen zoals het gewricht het bedoelt heeft, schrik ik van het verschil in bewegen! Voeten die naar buiten gedraaid stonden, gaan ineens zoals de voet het wil. Knieën die zwabberen, gaan ineens rechtdoor. Een zachtere landing,

's ochtends moest ik me weer haasten. Toch, ondanks dat ik vroeg op was. Nog spullen halen op de Kerkstraat. Fiets in de auto mee. Op weg naar Egmond, naar de derde training van de marathongroep. En toch was ik als eerste op de boulevard. Gelukkig. En het was droog. Nog beter. Een straffe koude wind, dat wel. Maar ik kan moeilijk zeggen dat mijn haar daarvan uit model waait!! Met een zware rugzak, vol met bidons, stapte ik als bij-begeleider op de mountainbike. Bianca was de trainer van de dag. En ze had een mooie route uitgestippeld. Warming up door de duinen. Voor mij al zwaar genoeg, want op sommige paden kon je nauwelijks fietsen. Helemaal buiten adem was ik dan ook toen ik met fiets en zware rugzak de duinen over moest! Op het strand was ik al meer in mijn element. Volle tegenwind, maar het strand was prachtig om op te fietsen! De groep had het zwaar. Met een stuk door het rulle zware zand erbij, maar ging goed door. En de beloning was een sprint tegen de volgende duinopga