(hard)Lopende gedachten van een Sportfysiotherapeut

Soms loop je als dikke stroop tegen een heuveltje op. Dan ben je aan het harken om vooruit te komen. voel je allerlei pijntjes, in je voeten je schouders of je borst. Dan lijkt het wel of iedere pas gezet moet worden, alsof je jezelf vooruit moet duwen. Tegenwind zonder dat er wind staat. Vandaag was niet zo'n dag. Gek eigenlijk, want van de week heb ik twee nachten slecht geslapen. En vanochtend werd ik een beetje humeurig wakker. Maar als je dan loopt en iedere pas gaat vanzelf, dan wordt je vanzelf blij. Hardlopen terwijl je het gevoel hebt dat je vermogen over hebt. Versnellen om te voelen dat je daarna nog harder kan versnellen! Iedere pas die je zet geeft een zwevend gevoel, iedere pas geeft het gevoel dat je kracht bij kan zetten. Vandaag ging het voor mij vanzelf. En voor Louis; die had stroop in zijn benen. Ook wel eens leuk, want de laatste tijd was het meestal andersom!

Vanochtend heb ik maar weer hardgelopen. Volgens mijn eigen schema, want ik heb me voorgenomen voorlopig iedere maandagochtend hard te lopen. Eigenlijk was ik het gisteren ook van plan. Maar wees nou eerlijk. Het was toch vreselijk gisteren? Vandaag heb ik heerlijk gelopen. Om negen uur 's ochtends. Naar Edam, via Middelie weer terug naar Purmerend. Een kleine 18 kilometer op de vroege maandagmorgen. Inspirerend en een goed begin aan de week. Weg maandagochtendblues, weg zwaar begin van de week. Voor mij is het een heerlijke start van de nieuwe week. Daarna naar kantoor en op maandag avond vol aan de bak met sportfysiotherapie. En het mooie van het verhaal. Als je op maandag al 18 kilometer hebt gelopen, dan staat dat al mooi op je kilometertotaal. Voorlopig heb ik afgesproken iedere donderdag met Louis te lopen. En zonder moeite zit het weektotaal al boven de dertig. Een goede basis. Alle andere trainingen en wedstrijden zijn dus gewoon bonus!

Met gemak kan ik zeggen dat ik een leuk beroep heb. Ik geniet van mijn werk, en heb plezier in wat ik doe. Gelukkig maar, want dat is een belangrijke drijfveer. Vooral de eigen draai die ik aan mijn werk kan geven, met sport erin verweven maakt het mooi. Na mijn vakantie ben ik weer aan het werk gegaan. Natuurlijk, anders had ik nog vakantie gehad! Eerst op kantoor, rustig erin komen en 's avonds lekker sportfysiotherapie. Geblesseerde sporters, vaak teleurgesteld vanwege de beperking om niet te kunnen sporten, weer terugbrengen naar de plek waar ze het liefst zijn. Hun sportveld. Gisteren was ik ook weer voor het eerst sinds weken in de snijzaal. Super leerzaam. Niet alleen het prepareren en het leren van het lichaam, maar ook de mensen die ik daar ontmoet. Geweldig, jonge artsen in opleiding, specialisten op allerlei vlak, enthousiaste collega's met veel kennis en kunde. Luisteren en praten, maar vooral ook leren. Ik ben nu twee weken weer aan het werk. En ik geniet erv...

Daar loop ik dan, achter mijn eigen schaduw aan. De zon brand op mijn bolletje. Een licht briesje laat de bladeren van de wilgen langs de kant weg ritselen in mijn oren. Het is een verkoelend briesje, dat wel. Maandagmorgen, mooi weer. Mooie omgeving. Ik loop om te trainen. Omdat ik me een doel gesteld heb. Ondanks een stroeve start, loop ik nu lekker. Voortgeleid door mijn eigen schaduw. Inhalen zal ik hem niet, dus ik doe ook maar geen poging. Lopen maakt me rustig. Lopen maakt mijn hoofd leeg. Een lekker begin van de week. Begeleid door prachtig weer. Geen bietensap vandaag. Geen compressiebroek. Wel de Herzog kousen, maar met mijn vaatstelsel kan ik niet meer zonder! Vandaag doe ik het zelf. Iedere stap die ik zet. Begeleid door mijn schaduw. Het laatste stuk gaat hard vandaag. Heel hard. Goed zo, maar er zullen nog veel trainingen volgen. En lang niet allemaal begeleid door mijn eigen schaduw!

Sport en emotie gaan hand in hand samen. Dat hebben voor mij de afgelopen twee weken weer bewezen. De olympische spelen als hoogtepunt van onze sportzomer. Met veel emoties, in beeld, op de sportvelden. Bij winst bij verlies, veel tranen zijn er gevloeid. Ik heb mezelf er ook niet aan onbetuigd gelaten. Met een brok in mijn keel van de prachtige prestaties. Tranen in mijn ogen heb ik meerdere keren gehad. Gevoel van trots? Gevoel van begrip? Gevoel van respect? Waar het vandaan kwam weet ik niet, gelukkig waren het meestal vreugdetranen. Vreugdetranen heb ik zelf ook wel gehad tijdens mijn eigen sporten. Tranen op de finish in New York. Tranen in het olympisch stadion in Amsterdam bij het finishen van de plaatselijke marathon. Maar ook tranen bij het uitstappen in Rotterdam. Dikke tranen. Misschien zijn deze tranen onderdeel van de verslaving. Van alle tijd en energie die je stopt in je prestatie. Waarom ga ik anders dit jaar aan de berenloop meedoen, of starten in de West Coast ...

Mijn enthousiasme van het begin van de week moest toch voorgezet worden. Woensdag de hele dag in een pretpark, ook een heerlijke plek om te herstellen, en gisteren anderhalf uur op de mountainbike. Want voor de West Coast Challenge moet ik het fietsen niet vergeten. En dus vandaag weer hardlopen. Het mountainbiken gisteren was heerlijk. Mooi weer, beetje wind. Hollands weertje dus. En met een MTB route in het Twiske binnen handbereik, een prachtige mogelijkheid om lekker te sporten! De route was prachtig; volle groene bomen, hoge paarse pluimen, veel groen dus. Hij was nog wel wat blubberig van alle regen van vorige week, maar dat hoort bij mountainbiken.  Met mijn fiets kwam ik er in ieder geval de rust verstoren. Grote hoeveelheden konijnen sprongen voor mijn wielen weg. Heerlijk en een lekkere inspanning. Vandaag was het weer tijd om hard te lopen. Mooi weer, beetje warm en weinig wind. Startproblemen, die had ik zeker vandaag. Stijve bovenbenen van het fietsen van gisteren....

Slecht weer, harde regen. Dat was de hele maandagmorgen zo. Toch al vroeg de hardloopkleren aan. Maar helaas, regen, regen en nog hardere regen. De buienradar beloofde beterschap, maar een blik naar buiten deed anders vermoeden. Toch maar vertrokken, in de regen. Bietensap als voorbereiding en compressiebroek als ondersteuning. En natuurlijk ook de compressiekousen aan! Waar sta na een periode van wisselend trainen. Ik niet. Toch wilde ik kilometers maken. En een rondje dat ik niet heel vaak doe. Via de Pumerringdijk naar de Westerweg, achter de golfbaan langs, door het bos, naar Ilpendam en terug over het oudelandsdijkje. Een mooie inspirerende omgeving om hard te lopen. Ik heb het wel eens vaker gezegd, maar Purmerend is mooi als je maar goed kijkt! Of het nu aan de bietensap lag, of aan de compressie, of misschien zat het gewoon goed tussen mijn oren, maar ik heb gewoon lekker gelopen. En onderweg werd het zelfs droog. Al heel snel zelfs! Dinsdagmiddag afgesproken met Louis. I...

Na alle verhalen, moest ik het toch een keer proberen; bietensap. Op de vroege morgen, als eerste opdrinken. Niet de tanden poetsen, laat de bacteriën  in de mond het werk maar doen, dat was het advies. Nitraatrijk, met veel vitamine C, dat is de voorwaarde. Ik moet eerlijk zeggen dat ik de fles al een aantal weken in mijn koelkast had staan. Bietensap, het klinkt niet echt lekker. Ik keek er dus ook een beetje tegen op. Kom op man, bijna veertig, dat dacht ik toen ik zaterdag woord bij daad voegde. En uiteindelijk viel het me mee. Hoewel, op de uiterlijke aantasting na dan! Daar zit je dan. 's ochtends vroeg. Glas bietensap achter de kiezen. Knalrode tong, knalrode lippen. Het lijkt wel of ik figureer in een of andere horrorfim. En waarvoor? Dat moet nog maar blijken. Vanaf deze week moet het lopen ook weer in een strakker schema. Dat is een belangrijkere voorwaarde. Maar misschien dat de bietensap me weer op weg helpt. Al zou het maar een placebo zijn tot een beter resultaat!...