(hard)Lopende gedachten van een Sportfysiotherapeut

Een vroege zondagmorgen. Ontbijtje, geen eitje. Normale zondagmorgen dus. Het is droog, dat is al anders dan gisteravond. Mooi weer om te fietsen dus. Vakantie, tijd voor rust, maar ook tijd om te trainen. Door alle drukte en vermoeienissen, zat daar geen ritme in. Hoewel ik gisteren lang aan de buis gekluisterd heb gezeten voor de OS2012, heb ik uiteindelijk in de vooravond een rondje van 16 kilometer hardgelopen. Daarbij opgeteld had ik vorige week zondag gemountainbiked in het Twiske, maandag 99 km gefietst naar Harlingen en woensdag 9 kilometer hardgelopen. Heerlijk weer, al dat sporten, langzaam aan weer terugkomen in conditie. Vanochtend heb ik een lekker rondje gemaakt op de racefiets. Samen met Oskar de wind trotseren en een lekker rondje bijkletsen. Sporten is leuk! Maar nu ga ik weer sport kijken.

Oh ja, geweldig, vrijdag is het weer zover; de olympische spelen! Een weldaad voor mijn verbeelding, een aanslag op mijn tijd. Chauvinisme genoeg, maar ook oog voor het ware sportsmansschap. Kippenvel, emotie en puur genot. Sport als verslaving. Nu om naar te kijken. Of het nou het zwemmen is, of wielrennen, maar ook judo, tafeltennis en zelfs het handboogschieten. Alle sporten zullen als zoete koek bij me naar binnen glijden. Als een spons zuig ik alle beelden, alle informatie tot me. Heerlijk, en dat terwijl ik vakantie heb. De komende weken staan voor mij in het teken van de vijf ringen. En ik bevind me in het midden van de ring van extase!

Je schrijft een blog over gelukkig zijn en wordt overspoeld met reacties. Gelukkig maar! Facebook, whatsapp, sms en zelfs telefoontjes. Lief en vooral ook fijn. Go back to basic, dat was een van de adviezen. En laat ik dat nu net hebben gedaan afgelopen twee dagen. Als kind ging ik altijd naar Terschelling op vakantie. Raar zou je zeggen, altijd naar Terschelling, maar onze ouders hadden geen keus. Terschelling, voor ons de lotsbestemming van mijn jeugd. Alle paadjes heb ik er gezien, kneuterige films bij ET10, mijn eerste echte zoenen, veel gesport, vooral gevolleybald, maar ook voor de eerste keer alcohol! Mooie zomers, slechte zomers, ik heb er veel lol beleefd. En op uitnodiging van mijn broer en ouders, ben ik er gisteren op de racefiets naar toe gegaan. Met gezwinde spoed (wind mee op de afsluitdijk) en goed voor de conditie. En ook dat heb ik als jongetje wel eens gedaan. Samen met mijn vader bijvoorbeeld. Voor 12-en op Terschelling, dus nog tijd genoeg. Heerlijk naar

Op 22 juli 2012 schreef ik deze blog. Hij heeft toen een paar dagen online gestaan, maar gaf toen veel ophef, en heb ik hem off line gehaald. Toch was het een weergave van wie ik was op dat moment. Dus bij deze.....: Gelukkig zijn, daarvoor wil ik alles geven.... Het allermooiste in mijn leven. Drie stuks. Geluk, liefde en vrolijkheid. En toch doe ik iets verkeerd. Ik probeer er te zijn voor ze. Probeer ze mijn liefde te geven. Alles wat ik heb zou ik willen opgeven. Alleen maar om er zeker van te zijn dat zij gelukkig zijn. Ik voel pijn. Over mijn lichaam. In mijn hart. Ik schiet tekort in wat ik zelf voor mijn ogen had. Papa is aan het werk. Heel vaak. Hoe kan ik er dan nog voor ze zijn. Wat kan ik doen om het te veranderen, wat kan ik doen om mezelf weer terug te vinden. Als ik zelf niet gelukkig ben, hoe kan ik dan geluk overbrengen? Als ik ze zie, als ik ze in mijn armen heb, lijkt het eenvoudig. Maar met wat ik nu doe, zie ik pijn. Pijn, verdriet en angst. Waar gaat dit he

Ziek zijn, het hoort er schijnbaar ook bij. Met de vakantie in aantocht voelde ik me al weken moe. Op weg, slepend naar de vakantie, pikte ik twee weken geleden een droge hoest op. Na vorige week zondag twee uur lang in de regen meegefietst te hebben, was ik koud en doorweekt thuis. En de hoest was de volgende dag substantieel erger. Slecht slapen, dat was het gevolg. In de loop van afgelopen week ging het wel beter. Tenminste dat dacht ik. Zelfs zoveel beter dat ik zondag een rondje met de racefiets gemaakt heb. Geen probleem tot op dat moment. Echter half vier 's nacht was het compleet anders. Misselijk, diarree, duizelig zweten. Ziek dus. Gisteren heb ik bijna de hele nacht geslapen, en ondanks dat afgelopen nacht ook. Badend in het zweet, dat wel. Het lijkt of ik me nu iets beter voel. Maar ja, is dat het moment. Ik hoop het niet, want ik moet nog veel trainen. Trainen voor al mijn doelen in het najaar!

De eerste dagen waren erg voorspelbaar. Cancellara wint de proloog, Cavandish een sprint, Peter Sagan, Andre Greipel, allemaal in de lijn de verwachting. Met argusogen kijken wij Hollanders naar de tour, smachtend naar een zege van een landgenoot. In de tweede week zou dat gebeuren, daar waren we allemaal van overtuigd! Maar nee, een grote valpartij waarbij ongeveer al onze Nederlandse toppers betrokken waren zorgde voor het verdriet van onze natie. Niet meer vooruit te branden, zo leek het. Ik kan erg genieten van deze tour de france. Aanvallen vanuit het vertrek, demarrages in de afdalingen, renners verdeelt over het hele parcours en een ijzersterke skyploeg. Vorig jaar was het een stuk anders; etappes waren voorspelbaar, alle favorieten bleven bij elkaar en er gebeurde eigenlijk weinig! Dit jaar is behoorlijk anders, behalve dan dat de winnaar wel al bekend is. Maar toch, kijk naar de aanvalslust, kijk naar de strijd. Alleen jammer dat onze nederlandse jongens er niet aan te pas k

Lesgeven. Eigenlijk doe ik het al jaren. Voor mijn patiënten, voor de sportschool en natuurlijk ook de verschillende loopgroepen. Door de jaren heen heb ik al aardig wat clinics gegeven, maar ook aan nascholing gedaan voor onder andere sportmasseurs. En sinds vorig jaar is er wat bijzonders bijgekomen. Ik geef les als gastdocent aan de masteropleiding Musculoskeletaal, uitstroom sport. Dit jaar mocht ik lesgeven over EHBSO en behandelen van duursporters, en over een van mijn grootste passies binnen de sportfysiotherapie; hardlopen, blessures en preventie! De fysiotherapeut, specialist in bewegen. Zo profileert onze beroepsvereniging de fysiotherapeut. Een slogan die ik mee probeer te nemen als ik doceer. Want in beweging zit onze kennis en in beweging zit vaak de oplossing. Jammer genoeg is biomechanica niet meer een basisvak in de opleiding voor fysiotherapie! Spijtig is ook te zien dat vele collega's, die eigenlijk geïnteresseerd zijn in sport en het behandelen van de sporter