(hard)Lopende gedachten van een Sportfysiotherapeut

 Het hele jaar zijn we al aan het hardlopen. Aanvankelijk allemaal met een wedstrijd als doel. Boston, Tokio, Rotterdam, Amsterdam, de berenloop, corona heeft bij alle evenementen roet in het eten gegooid. Toch zijn we lekker bezig. In quarantaine tijd dacht ik nog heel even dat we er meer hardlopers bij zouden krijgen. Maar het straatbeeld is ondertussen weer genormaliseerd tot de oude vertrouwde renners. De rondjes die we doen zijn prachtig. Door het Twiske, door de Beemster, de Wormer of de Purmer, langs het water, door het bos. Steeds langer en steeds beter. Wij zijn er klaar voor. Klaar om die marathon te lopen. En als die dan niet doorgaan, dan doe je er toch lekker eentje met elkaar! Zondag 13 september is het zover. Twee en veertig kilometer en honderdvijf en negentig meter. De voorbereidingen zijn al leuk. Met de hulp van meerdere vrijwilligers, gaan wij er een mooie ochtend van maken. De Beemster rond, langs de ringvaart. Ik heb er zin in, en met mij ken ik nog zo'n groep...

Het is officieel! Vijf en twintig jaar geleden ben ik als fysiotherapeut afgestudeerd aan de hogeschool van Amsterdam. 25 jaar in dit gekke en prachtige vak. Een tijd om nooit te vergeten. Met al zijn ups en downs, maar vooral met veel plezier. Wat is er in die tijd veel veranderd! Was ik in 1996 nog een interessante gast met een mobiele telefoon op het NMT netwerk, ondertussen zijn er al complot denkers over 5G en is de mobiel niet meer weg te denken uit onze handen.  Van fysiologic, naar intramed, met fysioroadmap, naar James, terwijl we nu werken in Spotonmedics. Waar we vroeger nog kaartenbakken hadden met ons behandelverslag, worden we nu geleid door een slim systeem. Van ziekenfonds en particulier, via de maatregel Borst, naar het huidige zorgstelsel. Van werken op verwijzing naar directe toegankelijkheid. Van behandelcodes met bijbehorende tarieven, naar één behandeltarief, dat sinds jaren nauwelijks is meegegroeid. Van verzekerde zorg naar onverzekerde zorg. Van een ged...

Mijn vader is een drabber. Dus ik weet van wie ik het heb. Eigenwijs. Hij weet alles beter. Net als ik dus. Actief is hij nog steeds. Dat is mooi en ik heb me voorgenoemd dat als ik 76 ben, dat ik dan zeker ook nog zo sportief ben! Ik heb mazzel. Want hij is er nog. Opa van mijn kinderen, en man van mijn moeder. Vader van mijn broer en broer van mijn ooms. Eentje is er niet meer. Zijn jongste broer. En dat maakt het besef dat het leven maar een dun lijntje heeft. Iedere ademhaling die we doen is er namelijk eentje dichter bij de laatste ademhaling van ons leven. En daarom heb ik me ook voorgenomen om van iedere ademhaling in mijn leven te genieten. Van mijn vrouw en van alle anderen die onderdeel van mijn leven willen zijn. Ik verwacht niks want dan kan het alleen maar beter worden.

Negen jaar doe ik het nu al. Als gastdocent lesgeven aan de masteropleiding musculoskeletaal, uitstroom richting sport. Fysiotherapeuten die sportfysiotherapeut willen worden. Heerlijk als ik mijn passie mag uitstrooien over studenten die graag willen, die veel absorberen! Soms kom ik er twee dagen per jaar, twee lessen geven aan de derde jaars en ééntje aan de tweedejaars studenten. De onderwerpen zijn EHBSO, behandelen van duursporters, en hardlopen, (analyse, revalidatie en behandeling). Dit jaar was alles in één dag gestopt. Een lange dag, dat wel, want Enschede ligt niet om de hoek, maar dat mag de pret zeker niet drukken. De tweede jaars studenten vormen vaak een wat rustigere groep. Ze kennen me nog niet, en dan komt er zo'n praatjesmaker voor je neus te staan. Natuurlijk probeer ik ze uit de kast te halen. En grapjes; duh! De derdejaars studenten zijn vaak was losser. Die hebben me dan al een keertje meegemaakt. Helemaal mooi als je dan ook wat discussies kan voeren, wa...

Ik heb de marathon zien groeien. Van een loop die overlast veroorzaakte voor de bewoners van de stad, tot een internationaal vooraanstaand evenement met deelnemers uit meer dan 90 landen! Acht keer heb ik de hele marathon van Amsterdam nu al gelopen. En ook nog een paar keer de halve. Op allerlei verschillende manieren. Mijn debuut op de marathon was in 2006, ook in Amsterdam. Goede voorbereiding, relatief veel snelheid zat in mijn vermogen. Maar ik had nog niet de ausdauer om een hele marathon goed te volbrengen. Een week van te voren was in ineens ziek. Ziek van de spanning en de aantasting van mijn weerstand. Maar na twee dagen leek de griep verdwenen en dacht ik er klaar voor te zijn. Tot dertig kilometer goed gelopen, samen met mijn loopmaatje van die tijd. Daarna sloeg de griep dubbel en dwars toe. Overleven was de modus, en met een goede tactiek kwam ik volledig gesloopt en doodziek over de finish. Gelukkig hebben we de foto's nog....Maar wat ik wel ontdekte was de schoonh...

Jaren geleden kwam hij bij mij onder behandeling. Zware val op de skipiste en gecompliceerde beenbreuk opgelopen. Geopereerd in Oostenrijk en de pen die geplaatst was, was eigenlijk iets te groot. Gevolg; knie kon niet meer goed buigen en strekken. Een lange en intensieve revalidatie volgde, met uiteindelijk het succes dat hij mee kon doen aan de loopcursus. Hij liep graag hard, en ondanks de strek en buisbeperking in zijn knie, bleek het dat hardlopen beter ging dan wandelen. Al die tijd is hij bij me gebleven. Eén keer per maand gaven we tegenkracht aan de verkortingen. En gedurende die periode waren er mooie momenten. Het spontaan inschrijven op de Damloop, een week van te voren, werd misschien uitgelokt door het biertje dat hij genuttigd had. Maar uitgelopen heeft hij hem, en met zijn achtergrond was dat een persoonlijk succes! Maar toen sloeg het noodlot toe. Al een half jaar liep hij met problemen met zijn darmen, waarbij de huisarts dacht dat het door de medicatie van de sui...

Het was tijdens Alpe d'Huzes 2007 dat ik hem voor het eerst zag. Klein brilletje, klein matje, naar zijn held Laurent Fignon. Ik was baas boven op de berg van de verzorging tijdens het evenement. Drie behandel banken maar, en ik denk dat ik alle deelnemers die dag onder mijn handen heb gehad. Toen nog maar 100 deelnemers en één illegale fietser, die helemaal uit Suriname, op een geleende fiets uit het dorp beneden aan de alp, zijn sponsorgeld kwam brengen door mee te doen. Een van de deelnemers had last van zijn bovenrug. Maar ik mocht er niet veel aan doen. Hij bleek manueel therapeut te zijn, en wilde liever dat ik voorzichtig met hem deed. Maar toch kwam hij meerdere keren bij me terug. Het eerste zaadje was gepland! De volgende dag was het prachtig weer. Tijd om aan het zwembad te liggen en uit te rusten. De camping heet niet voor niets La Piscine. Een animerend onderhoudend gesprek volgde tussen twee sportfanaten die allebei hetzelfde vak uitvoerden. De ene in Volendam en ...