(hard)Lopende gedachten van een Sportfysiotherapeut

Het verhaal achter de sporter is vaak prachtig. Zo weet ik nog meerdere verhalen van mensen die bij mij op de bank lagen tijdens mijn Alpe d'Huzes jaren. Prachtige verhalen en mooie mensen. Zoals die opa uit Limburg. Hij had zelf kanker en was eigenlijk al opgegeven. Volgens de prognose van de artsen zou hij al ruim vier jaar dood zijn. Maar daar lag hij, bij mij op de bank. En zijn doel was om samen met zijn 70 jaar oude broer een keer de Alpe d'Huez op te rijden. Het werden drie beklimmingen. Mooier dan hij ooit had durven dromen, en na de tweede klim lag zijn broer bij mij op de bank. Die vroeg mij om hem te laten stoppen en mijn vraag hierop was; "Waarom?". "Het is zwaar, misschien gaat hij hier wel dood!"; was het angstige antwoord van zijn broer. "Gelukkiger dan nu kan hij niet worden, samen met zijn broer de berg op fietsen, terwijl zijn kleinkind langs de kant staat! En dood, dat zou hij al lang zijn!!!" En dus kwamen beide broers dolgelukk

Tradities zijn er om in stand te houden. Maar dit is er een om te verbreken. Voor de derde keer in vier jaar tijd harde regen en wind. Maar dat mocht de pret niet drukken. Acht uur 's ochtends verzamelen bij de roeivereniging. Dat alles voor de Bijmanloop van dit jaar. Spullen klaarzetten, laatste puntjes op de i, en de eerste deelnemers die al vroeg aanwezig waren voor hun startnummer. Op dat moment was het prachtig weer om te lopen. Weinig wind, beetje bewolkt en niet te warm. Mooie omstandigheden tijdens de kinderloop! Om half tien de start van 14 en 21 kilometer met een minuut later de start van de 7 kilometerlopers. Een lang lint van zo'n zeventig lopers die zich over de dijk naar Edam begaven, geven een trots gevoel. Lopen is leuk, maar vooral ook gezellig! Op de heenweg naar Edam begon de wind al aan te trekken, en zoals beloofd door de buienradar, trok rond tien uur de hemel open! Dikke regendruppels in combinatie met harde tegenwind zorgden voor een nieuwe 'h

De route is onbekend, de weg is lang. Ik loop verder en ik loop zoals ik altijd heb gedaan. Gewoon doorlopen. Vermoeidheid is geen vijand. Mijn kracht zit in het doorgaan. Maar ook mijn kwetsbaarheid. In mijn route wordt ik bijgestaan door andere lopers. En ondanks dat loop ik vaak zoals ik zelf vind dat het beste is. Door mijn doorzettingsvermogen, vergeet ik te luisteren en te absorberen. Hoewel, luisteren doe ik wel, maar ik verander niet mijn richting. Ik doe het zelf wel. Dat is goed, maar er zijn meer wegen die naar Rome leiden! Ik wil een afslag nemen, de goede weg inslaan. De finish is ver weg, de weg is nog lang. Het is mijn route, maar de loper voor me kan me uit de wind houden. Ik moet het doen, mijn benen zullen mijn eigen gewicht moeten dragen. Ik loop zoals ik altijd gelopen heb, maar toch zal het anders zijn......

Lang niet geschreven. Alweer. En waarom, want het is zo heerlijk. Schrijven om mijn hoofd leeg te krijgen. En dat mag best. Heb ik geen tijd? Of maak ik geen tijd. Ik hoor het zelf het beste te weten, maar het was in ieder geval even geen prioriteit. Zonde, dat wel, maar nieuwe ronde nieuwe kansen. Ik weet niet hoe ik het mezelf moet voornemen, ik weet niet waar ik het kan inplannen en ik weet niet of het wordt gewaardeerd. Natuurlijk heb ik eerder veel reacties op mijn blogs gekregen, en ja ik vind het leuk om gewaardeerd te worden. Maar ach, daar moet het niet om draaien. Gewoon weer schrijven, over lopen, over leven en over het lichaam. Over mijn vak, mijn passie, mijn bedenkingen en mijn belevenissen. Laat ik positief beginnen. Loopplannen zijn er weer. Volop. De Berenloop en toch ook weer de West Coast Challenge. Meer genieten en minder mopperen. Een marathongroep is er ook weer, maar ook beginnende en geblesseerde lopers die ik mag begeleiden. Inspiratie genoeg, nu nog de uit

Afgelopen donderdag weer lekker gelopen. Met Louis door de weilanden van Hobrede en Kwadijk. Koud, maar wel heerlijk. En in een redelijk tempo ook. Het voorjaar is begonnen, het warmere weer nu ook, toch... (hoewel er vannacht nog kouderecords zijn gebroken). Tijd voor verandering dus. Voorjaar, de grote schoonmaak, maar dan voor mijn loopritme. Tot nu toe was het niks dit jaar. Achtentachtig kilometers. Een peuleschil in vergelijking met mijn kilometers van vorig jaar! Het voorjaarsmarathonseizoen is in volle gang en ik moet er nu niet aan denken. Maar toch moet dat weer komen. Vandaag past het niet in mijn schema, maar morgen, morgenochtend ga ik weer hardlopen. Kinderen naar school, papa rennen. Twijfel is er heus wel. Want zal ik gewoon een rondje rennen, of zal ik pittig intervallen. Gebruik maken van de Bijmanbrug, de Mandelabrug en andere elementen in de omgeving die mijn training kunnen verzwaren? Of zal ik 10 kilometer rennen, of 15, ik moet het nog bedenken. Dus morgen,.

Eerste paasdag. Koud en sneeuw. Lopen is er niet bij vandaag. Paasbrunch wel. De sneeuw is dun, de wind niet meer. Afgelopen weken was het koud. Ijskoud. Niet eens door de temeratuur, maar wel door de wind. Opwarming van de aarde noemen ze dat. Ach, dat zal wel.... Vorig jaar was het warm voor de tijd van het jaar. In voorbereiding op de marathon van Rotterdam liep ik al lang in een korte broek. Nu niet, maar zoveel kilometers heb ik ook nog niet gemaakt! Toch gaat dat gebeuren, komt het eraan. 76 schamele kilometers in het eerste kwartaal, dat is de afgelopen jaren niet voorgekomen. Maar ook wel eens goed. Pas op de plaats. Geen drang, geen doel. Aanvankelijk werd ik wat dikker. Zelfs tot herhaling toe moeten aanhoren van meerdere mensen. Maar ook dat veranderd. Nu vinden mensen me weer dun. En dan te bedenken dat ik nog steeds hetzelfde weeg! Als mijn zelfbeeld maar goed is. Toch??? Lopen is toch wel een onderdeel van mijn leven. Loopscholing, loopcursus geven, marathongroep, l

Bij het warmlopen worden we in de gaten gehouden door een leger van kauwtjes. Deze zwarte strijders staan als verkenners opgesteld langs ons pad, communicerend met een korte "kra", om aan elkaar door te geven dat we inderdaad vertrokken zijn. Ondanks dat het net geregend heeft, vallen een paar dunne zonnestralen links van ons op het weiland. De weersomstandigheden zijn prachtig om te lopen. Koud, droog, en een licht briesje. Lopen gaat dan bijna als vanzelf. Bijna, want daarvoor loop ik momenteel te weinig. Langs de randen van de weilanden, vlak over de sloot, zijn het de futen die als straaljagers langsscheren. Met hun kenmerkende geluid, signaleren ze de twee eenzame lopers op het pad. Rechts van ons zijn het de ganzen. In grote getalen. Klokkend van geluid. Prachtig om te zien in het mooie (wei)landschap, waardoorheen een pad, geflankeerd door de kronkelende wilgen, ons terugbrengt naar het dorp. En daar zijn het weer de eenden. Duidelijk siereenden, maar wel in groot ge