Doorgaan naar hoofdcontent

En toen was het stil....

Jaren geleden kwam hij bij mij onder behandeling. Zware val op de skipiste en gecompliceerde beenbreuk opgelopen. Geopereerd in Oostenrijk en de pen die geplaatst was, was eigenlijk iets te groot. Gevolg; knie kon niet meer goed buigen en strekken. Een lange en intensieve revalidatie volgde, met uiteindelijk het succes dat hij mee kon doen aan de loopcursus. Hij liep graag hard, en ondanks de strek en buisbeperking in zijn knie, bleek het dat hardlopen beter ging dan wandelen.

Al die tijd is hij bij me gebleven. Eén keer per maand gaven we tegenkracht aan de verkortingen. En gedurende die periode waren er mooie momenten. Het spontaan inschrijven op de Damloop, een week van te voren, werd misschien uitgelokt door het biertje dat hij genuttigd had. Maar uitgelopen heeft hij hem, en met zijn achtergrond was dat een persoonlijk succes!

Maar toen sloeg het noodlot toe. Al een half jaar liep hij met problemen met zijn darmen, waarbij de huisarts dacht dat het door de medicatie van de suikerziekte kwam. Mijn advies was dat hij beter naar de internist kon gaan. En helaas, darmkanker met uitzaaiingen naar de lever was de conclusie.

Een positieve kerel met een negatief perspectief. De prognose was niet goed. En ondanks dat heeft hij het nog een tijd volgehouden. Alles zelf geregeld, maar helaas geen grip gehad op het halen van zijn 60-ste verjaardag. Vanavond speelt Ajax zijn tweede halve finale. Rob zal van bovenaf zeker fanatiek aanmoedigen. Voor mij ook weer een wijs moment. Pluk de dag, geniet van de kleine dingen en leef in het moment.

Op zijn kaart staat:

"Het leven is als een boom,
en wij zijn de bladeren,
en af en toe,
het is niet anders,
komt die onverbiddelijke wind,
en neemt van die boom,
weer een blad"


Reacties

Populaire posts van deze blog

Zonder onze leeuw!

 Hij kwam bij me omdat hij pijn in zijn knie had. Maar het was een doelbewuste actie. Tijdens het uitlaten van zijn honden, had hij me wel eens zien lopen met een groeppie, en dat leek hem ook wel wat. Eerst herstellen was mijn advies. Maar hij had haast en kon niet wachten met aansluiten. Zijn enthousiasme was toen al bijna niet te temperen. Zo heb ik hem eigenlijk alleen maar gekend. Zijn geduld werd beloond, en de donderdag avond was de eerste kennismaking met de groep. Na één training was hij eigenlijk al een vast onderdeel van de groep. Op de zondag kon hij nog niet mee, dan loop ik al met twee andere vrienden. Maar met jouw knie is dat op dit moment ook te ver vriend was mijn antwoord. Toch liep hij frequent, bijna te toevallig, met zijn hondjes op de plek waar wij onze ronde begonnen. Een paar weken later liep hij ons opeens tegen het lijf in hardloopkleren. "Nou, dan loop ik meteen toch ff een stuk mee!"; was zijn mededeling. En dat terwijl wij net een lange training

Afscheid nemen doet pijn

Het was op een stormachtige avond dat ik gebeld werd. Ik wist meteen wat er aan de hand was. Ik lag net te slapen, maar nu was het zaak van opstaan en vertrekken. Corona was zo hevig aanwezig dat we eigenlijk de weg niet op mochten. Er was een avondklok. Maar dit was belangrijker, dus samen met mijn vader en moeder zijn we naar het ziekenhuis in Amersfoort gereden. De rit was onwezenlijk. Je weet wat er te wachten staat, maar als het moment dan zover is en de realiteit je inhaalt, dan is er niks anders dan berusting en verdriet. Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis, hebben we de auto vlak voor de ingang van de EHBO geparkeerd. Het was midden in de nacht dus alle ruimte. Bij binnenkomst werden we snel naar de juiste kamer geleid en daar lag hij dan… Omdat hij uitbehandeld was, was hij een aantal weken daarvoor naar huis gestuurd. Het gaf mij de kans om alles te bespreken. Alles over vroeger, alles over nu, alles wat ons dwarszat, maar ook de kans om te zeggen dat ik van hem hou. Jammer

Relativiteitstheorie van Jeroen

Telkens als ik daar loop moet ik aan hem denken, bij iedere pas die ik zet zijn mijn gedachte bij hem, ik groet zijn huis bij het passeren,  en denk terug aan hoe het was om daar te zijn, de gesprekken, mijn adviezen, zijn verhaal en zijn adviezen. Aanvankelijk kwam ik langs voor de fysieke hulp, maar al snel bleek dat hij stervende was. De pijn die ik kan hebben tijdens het lopen, is relatief met de pijn die hij geleden heeft, of de pijn die zijn familie nog iedere dag heeft met zijn gemis. Wat zeur ik nou als ik daar loop, wind, regen of extreme warmte, als ik daar loop besef ik het mezelf maar al te goed,  mijn prestatie staat in het niets met de prestatie van het leven, lopen is relatief, een tijdverdrijf om me beter te voelen!