Niet lang geleden schreef ik dit: “Het zal een levensfase zijn. Onderdeel van mijn huidige leven. Ik merk het al een aantal weken. Ik ben gewoon vrolijk. Er is geen enkele reden voor, maar toch merk ik dat ik onderhuidse woede heb. Van het minste of geringste kan ik van binnen boos worden. Ik kook niet van woede, scheld ook niemand verrot. Maar het is gewoon een constatering. Misschien is het tijd om te veranderen. Misschien ben ik te lang een lieve naïeve jongen geweest. Aan de andere kant voel ik me daar goed bij! Waarom meegaan in de negativiteit van alledag. Waarom zou ik verdrinken in de materiële zucht waar de huidige tijd alles om draait.” Er "was" en "is" reden genoeg om me zo te voelen. Als je geconfronteerd wordt met oneerlijkheid, en je vergelijkt dat met hoe je behandeld wordt, dan snap ik dat mensen bepaalde dingen gaan roepen of doen. Laatst maakte ik een vergelijking tussen de situatie waarin ik zit, met andere zaken waarin mensen duidelijk schu
Als sportfysiotherapeut ben ik bezig met de bewegende mens. Sport is mijn passie, hardlopen mijn hobby. Als loper heb ik meerdere marathons afgelegd. Amsterdam (10x), Hoorn (3x), New York (1x) Rotterdam (1x) en de Berenloop (4x). In 2010 heb ik de Roparun gelopen en 2012 ben ik gestart in de West Coast Challenge. Twee keer ben ik uitgestapt bij een marathon, maar het heeft me gemaakt tot wie ik ben; een loper die graag relativeert en filosofeert. En vaak nog voor het goede doel ook!