(hard)Lopende gedachten van een Sportfysiotherapeut

Daar loop ik dan. Repeterende stappen resoneren in het geluid van de omgeving.  Tik, tik, tik, tik, het ritme ondersteunend. Een, twee, drie, vier is het riedeltje in mijn hoofd. Zwaaien, armen naar binnen, dat is mijn verhaal! Soms denk ik het te weten, soms denk ik dat het zo is. Maar is dat altijd zo? Ik weet het niet. Het lijkt zo mooi in elkaar te zitten. De anatomie van het lichaam klopt als je het op de juiste manier gebruikt. Toch zijn wij meesters in compensatie, kunnen we makkelijk buiten ons patroon bewegen. We kunnen er zelfs aan wennen! Het is gek om te ervaren dat mensen een normaal patroon als prettig en bijna zelfsprekend ervaren, terwijl ze het vaak als gek bestempelen. Zo loop je toch niet. Als ik dan laat zien wat de alternatieven zijn, hoe ze gek ze eigenlijk zelf lopen, moeten ze ook weer lachen. Ik heb een duidelijk herkenbaar looppatroon. Anderen zien mij al van verre aankomen. Maar ook voor mij vormt het een houvast tijdens mijn hardlopen. Reperterende p

Lekker lopen. Al zes jaar het motto van de Bijmanloop. Aanvankelijk begonnen als trainingsloop voor de marathon van New York. Al rap uitgegroeid tot een gezellige samenloop voor alle onze lopers en patiënten. Afgelopen zaterdag was het weer zover. Voor de zesde keer dus. En weer was het leuk! De roeivereniging was al vroeg ons verzamelpunt. Om acht uur 's ochtends. Maar Dick en kleinzoon Daan waren al eerder op pad om alle bordjes langs het parcours te plaatsen. Dikke duim daarvoor, en een tegemoetkoming aan de wensen van onze deelnemers. Dit jaar was er voor de tweede keer een wandeltocht gekoppeld aan de Bijmanloop. Een pleziertocht die tezamen van start ging met de kinderen, die een of twee kilometer voor de boeg hadden. Misschien wel het hoogtepunt van de Bijmanloop; de rennende kinderen. Soms zelfs de longen uit het lijf. En alles voor dezelfde prestatie en dezelfde beloning. Een bidon van Sport en Therapie met inhoud. Om half tien was de start van de andere afstanden. L

Fleur speelt hockey. Ze staat op doel, en dat doet ze leuk. Belangrijker nog; ze vindt het leuk. Ze is pas elf, nog piepjong dus. Maar best fanatiek. Veel van onze gesprekken gaan over hockey. Het is leuk om te zien hoeveel passie ze ontwikkeld! Een aantal weken geleden kreeg Fleur een uitnodiging om mee te doen aan selectietrainingen van het district Noord Holland. Spannend, maar vooral leuk. De eerste maandagavond was erg nerveus. Ik denk dat ik zelf nog zenuwachtiger was dan zij! Maar het ging goed, en ze mocht terugkomen. Zes keepers voor drie plekken. Een keeper was al eerder geselcteerd. En de meeste meiden waren ouder. Toch ging het afgelopen maandag supergoed. Een enthousiaste en gemotiveerde Fleur stond goed te keepen. Maar helaas, onweer en de keuze voor de keepers was nog niet gemaakt. Afgelopen woensdag mocht ze weer naar De Kwakel (Uithoorn). Voor de derde keer. En helaas kon ik zelf niet mee. Met de telefoon binnen handbereik, was ik maar met een ding bezig. Wachten

Gek, het schrijven gaat me meestal makkelijk af. Ik heb geen writersblog en het kost me over het algemeen weinig tijd om een nieuw verhaaltje te schrijven. Toch al bijna twee weken niets geschreven, al bijna twee weken niet een nieuwe blog gemaakt? Soms gaat het allemaal anders dan wat je voor ogen had. Dan wat je van plan was. Drukte, opgelegde drukte, of als gevolg van alles wat er gebeurt. Weinig tijd om rustig te zitten, weinig tijd om te bezinnen. En het bloggen kan me daar goed bij helpen. Dan maar op de vroege vrijdagochtend. Schrijven over schrijven. Wat een mooi en simpel onderwerp. Een van de redenen om hard te lopen, is dat het me de kans geeft om mijn gedachtes te ordenen, om na te denken. En ik loop momenteel (te) weinig. Het bloggen doet hetzelfde voor me. Ik probeer zorgvuldig na te denken over wat ik opschrijf. Over wat ik wil vertellen. Als ik aan beiden bijna niet toekom, gaat er dus iets niet goed!