(hard)Lopende gedachten van een Sportfysiotherapeut

Drie keer is scheepsrecht. Zomaar een spreekwoord. Hoe toepasselijk, en zo zal het ook zijn. Voor de derde keer heb ik me ingeschreven voor de marathon van Rotterdam. De enige plek waar ik wel gestart ben op een marathon, maar niet gefinisht. Twee keer zelfs, lees maar terug in mijn blogs! En dat terwijl ik al vijf keer Amsterdam, twee keer Hoorn, een keer New York en een keer in Terschelling gestart en gefinisht ben. De tien volmaken en dan ook nog eens finishen in Rotterdam. Een mooie uitdaging en misschien dat juist daarom de Berenloop werd afgelast. Maar ja, sinds de afgelasting van de Berenloop heb ik ook bijna niet meer gelopen! En dan toch die nieuwe uitdaging. Ik ga ervoor. 

Sint is weer naar huis. De pietendiscussie weer in de zak. Decemberstorm, al gehad. Sneeuw en ijs die kondigen zich aan. De kerstboom staat, de laatste weken van het jaar zijn aangebroken. Druk, dat was het zeker de laatste periode. Fysiocongres, schoudernetwerkcongres, VSG congres met de sportfysiotherapeut van het jaar en de sportfysio-talent-award, allemaal activiteiten van de laatste weken. En dan mag ik nog twee presentaties zelf doen. Op het tweede nationale elastisch tape congres in Utrecht en tijdens een bijeenkomst van Le Champion in Egmond. Weinig tijd voor een nieuwe blog, maar inspiratie genoeg! Over hardlopen,  of over iedere seconde ons leven. Over ons vak, of over ons lichaam. Of misschien wel over de beroepsorganisatie van de fysiotherapeuten. Een duidelijke tweet over deze club gaf veel stof tot discussie. Veel retweets, veel reacties. Een ding is duidelijk; het kan zo niet langer meer! We hebben te maken met een moedervereniging met tal van deelverenigingen ...