(hard)Lopende gedachten van een Sportfysiotherapeut

De wekker staat vroeg. Zeven uur start ik op mijn werk. En toch wil ik hardlopen. Het is donker. Ondanks dat het net hard heeft geregend, is het nu droog. De start op de vroege morgen valt me altijd zwaar. Mijn benen zijn nog stijf, en de late avond van gisteren, met de korte nacht daarop, zullen het gevoel er niet beter op maken. Als ik langs het voormalige stationsgebouw van Kwadijk loop, denk ik iedere keer hetzelfde. Waarom ben ik vandaag gaan lopen? Toch weet ik beter. Ondanks het feit dat ik in de meters daarna nog zware benen heb, gaat het vervolgens iedere stap beter. Mijn doorbloeding komt op gang, en mijn gedachten glijden langzaam weg van de route die ik loop. In die winter loop ik meestal binnendoor. Het verschil is maar een paar honderd meter, maar die route is beter verlicht. In de zomer loop ik meestal langs de ringvaart. Heerlijk langs het water. Een route om in mijn gedachten te verdrinken... Het is maar een kort stukje naar mijn werk. Vier en een halve kilometer.

Vanochtend zat ik op mijn fiets op weg naar mijn werk. Heerlijk weertje, koel briesje, maar met muts op en handschoenen aan goed te doen. In het algemeen wordt ik weinig ingehaald, dat zal wel met het tempo te maken hebben, maar soms komt er wel eens iemand voorbij rijden. Meestal prikkelt het mij om harder te gaan fietsen, maar vanochtend niet. Ik was lekker relaxed aan het fietsen. Toch was ik op enig moment rijkelijk verbaasd. Een jonge moeder, met haar nog jonge kind reed mij op haar elektrische fiets voorbij. Een speedbike was het. En gezien het tempo dat ze ontwikkelde, maakte ze goed gebruik van de trapondersteuning. Dat ze zelf geen helm op had, maakte me niks uit, maar ik vond het vreselijk om te zien dat het jongetje onbeschermd achterop zat. Een ongeluk zit in een klein hoekje, en hoofdletsel heb je met zulke snelheden makkelijk opgelopen. Dus waarom geen helm voor deze kleine man. Overgeleverd als hij is aan de stuurkunsten van zijn moeder. Veiligheid.nl heeft een campa

Deze blog is een afspiegeling van mijn gevoel. Ik probeer een verhaal te vertellen. Soms is het een weergave van wat ik beleef, soms is het een les over mijn vak, soms is het een boodschap. Maar altijd gevuld met datgene wat in mijn hart zit. Ik heb wel eens gelezen dat communiceren zo dicht mogelijk langs elkaar heen praten is. Je hebt te maken met een zender en met een ontvanger. En beiden geven kleur aan de geschreven of gesproken woorden. De stemming van de ontvanger geeft kleur aan de boodschap van de zender. Bij geschreven woord, is het dan ook onmogelijk om de emotie van de zender in zijn uitdrukking af te lezen. Wij proberen onze kinderen iets mee te brengen. Als je iets zegt, zeg dan iets positiefs, en hou anders je mond dicht. Een goed streven, maar zelf lukt het me natuurlijk ook niet altijd. Toch is het nooit leuk om ongevraagd je mening te ventileren. Om aan iets positiefs een negatieve lading te geven. Als ik nieuwe schoenen heb, dan vind ik ze leuk. Daarom heb ik ze.