(hard)Lopende gedachten van een Sportfysiotherapeut

Toeval is de bedoeling. Waarom? Dat weet ik niet. Twee weken terug kwam een lieve patient de praktijk binnen lopen. Ze stelde me een simpele vraag; "Jeroen, mag ik deze folders hier neerleggen?" Mijn antwoord was nog simpeler;"Mag?Je moet ze hier neerleggen!" De folders waren voor Nathaniël. Vorig jaar heb ik kilometers gemaakt voor Sil. Gesponsorde meters voor een klein jongetje met neuroblastoom. Sil going strong, voor een driejarig jongetje met kanker die naar Philadelphia moest voor een hele zware behandeling! Maar wel een geslaagde behandeling, want Sil is heel gezond nu, 4 jaar en going very strong! Nathaniel verdient dat ook! Alweer een jongetje met neuroblastoomkanker. Een grote familie die naar Amerika moet voor de behandeling van hun kind. Hij verdient dezelfde kans als Sil, dus ik hoop ook dezelfde steun die Sil gekregen heeft. Wij hebben een spaarpot in de praktijk staan. Stort deze spaarpot vol, doneer en doe hetzelfde als je eerder hebt gedaan! Op

Het is net zoals met muziek; meestal is de uitgeklede versie de beste. Open en eerlijk, alleen piano of gitaar en zang. Niet alle opsmuk, niet alles georkestreerd. Niet dat het liedje niet mooi kan zijn in zijn volle ornaat, maar vaak haalt het arrangement de scherpe randen eraf. Leidt het af van waar het werkelijk om gaat. Simpel komen tot de kern, en de boodschap komt beter over. Is het in de maatschappij ook niet zo? Zijn we open of eerlijk, of zijn we teveel aangekleed? Hebben we gewoonweg teveel te verbergen. Juist wanneer je jezelf kwetsbaar opstelt, of als je eerlijk bent, wordt je vaak niet serieus genomen. De paria van de maatschappij zijn vaak de mensen die niks meer te verbergen hebben. Maar ook niks meer te verliezen. Is er geen ruimte voor de waarheid meer, of hebben we er geen oog meer voor. Is er gewoonweg een grote blinde vlek, en varen we mee op het grote arrangement? Ik ben altijd al dwars geweest, heb altijd mijn eigen koers gevaren. Maar het is wel verdomd la