Doorgaan naar hoofdcontent

Posts

Juiced.....

Normaal gesproken eet en drink ik hartstikke gezond. Ik rook niet, ik sport, en ik ben nooit ziek. Natuurlijk ben ik hartstikke gelukkig en dat scheelt. Toch, de vakantie kwam langs......lekkere Chardonnay , patatje, hamburgers, cocktails, BBQ, pannenkoeken, carrotcake, cheesecake, citroentaart, bakjes met noten en zakken met chips. Het is sowieso lastig om in Disney, center parcs gezond voedsel te vinden, maar het is vooral ook gezellig om 's avonds samen te borrelen. Tijd voor verandering dus. Mijn expiriment ging maandag van start. Sapcentrifuge aan, en grote glazen met groente en fruit. Water met citroen, limoen en grapefruit, dat is alles wat ik erbij dronk. Geen vast voedsel, dat is de bedoeling. Mijn gewicht was op maandagochtend 82,9 kilogram, met een BMI van 23,96. Ruim voldoende zou je zeggen. Tien dagen dat was mijn plan en op maandag bleek al dat het een experiment was! Experimenteren met de ingrediënten, en zeker met de hoeveelheden. Drie keer zoveel als Sara, dat

Juicen met Sara en Jeroen

Twee weken terug zag ik een prachtige documentaire; Fat, Sick en Nearly Dead, een film van Joe Cross. Een succesvolle zakenman uit Australië die dol was op verkeerd eten. Dik en ziek werd hij ervan. Netelroos, hoge bloeddruk en allerlei andere aandoeningen. Een handvol pillen per dag. Ik moet het anders doen was zijn idee op zijn veertigste verjaardag. Ga ik twintig jaar op dezelfde voet verder, of wil ik over twintig jaar nog gezond zijn? Hij ging hij juicen. Groene smoothies zelf geperst. Verder niks..... Zijn gezondheid ging met sprongen vooruit, de gezondheid van zijn vriend Phil ook! Meer bewegen en vitaminen en mineralen uit groente en fruit. Reboot met Joe is zijn slogan geworden, en door de jaren heen is er een hele community ontstaan! Zelf hoef ik niet af te vallen. En ik ben een gezonde kerel. Mijn vriendin ook. Maar om het experiment aan te gaan hebben we een doel gesteld. Na onze vakantie gaan we samen hetzelfde doen; Juicen. Samen hebben we een juicer aangeschaft, en d

Het overkomt me....

Niet lang geleden gaf ik weer mijn jaarlijkse les aan de Saxion Hogeschool in Enschede. EHBSO voor de derdejaars studenten van de masteropleiding sportfysiotherapie. "Het gebeurt me gewoon, pas maar op als je bij mij bent!"; was een opmerking die ik tijdens deze les plaatste. Niet voor niks, want in eerdere blogs heb ik al eens geschreven over de eerste hulp die ik meerdere malen heb moeten verlenen. Twee wandelaars die aangereden werden, reanimeren van een oude man, een fietster die door de lucht vloog, en een fietser die zijn been brak. Maar mijn verhaal is nog niet af. Eerder dit jaar liep ik in de Primark. Een plek waar ik  niet vaak kom. En prompt valt er achter mijn rug een dame op de grond. Even een duizelig moment in combinatie met een gladde vloer, en poef, daar lag ze. Ze was flink in paniek, want haar knie deed erg zeer. Daar lag ze, op de grond, ik zat erbij op mijn knieën, en al snel stonden er vier bewakers van Primark om me heen. Maar geen van hen die handeld

Clevedon, een pittige pittoreske ronde hardlopen....

Om zes uur in de morgen rennen. Dat is vroeg, zeker als het vakantie is. Maar mooi weer en een mooie omgeving maken het helemaal goed. Clevedon is een oud Engels dorpje in Sommerset Engeland. Gebouwd op de rotsen, tegen de kust van het Bristol Channel, een uitloper van de Atlantische Oceaan. Running on steep hills, verzuring van bovenbenen en kuiten dus..... Vanuit huis lopend was nog allemaal vlak, maar na het oversteken van de eerste weg, begon de eerste flauwe beklimming. Dwars door een boswijk. Na een paar kilometers lopen we langs een middelbare school. Als je dan ziet wat een sportfaciliteiten de Engelsen hebben op hun school, dan kan je daar als sportliefhebbende  Hollander alleen maar jaloers naar kijken. Eigen voetbalvelden, eigen atletiekbaan, tennisvelden, Basketbalhal, zwembad, hockeyvelden.....sport als vast onderdeel van je school. Heerlijk, lijkt me. Direct na het passeren van deze school lopen we een woonwijk uit naar de eerste echte beproeving. Een slingerend pad s

Mannen en vrouwen van de Marathon

Ik heb er al veel gezien en mogen begeleiden. Marathonlopers. Gefixeerd op één doel. Finishen. Soms met een eindtijd als doel, soms gewoon voor de kick. Maar altijd met dezelfde passie. Lopen, lopen en nog eens lopen. Door de wisseling van mijn praktijk hebben we nog niet een 'echte' marathongroep dit jaar. Maar toch zijn we al lekker bezig met het begeleiden van marathoniers. Rotterdam was weer zo'n ijkpunt. Een mooie marathon met warm publiek. Rijen dik worden de matadoren van de weg vooruitgeschreeuwd in hun strijd tegen de meters. Amsterdam is mooi, maar de Rotterdam marathon is een beleving op zich. Vandaag heb ik weer een paar mooie uitslagen gezien, blij en trots. Maar voor mij is de aanloop ook heel mooi. Motiveren, masseren, enthousiasmeren, afremmen, bijsturen, aanhoren, opbeuren en adviseren. Met kippenvel op meerdere momenten tijdens het begeleidingstraject. En succes....., dat maakt het alleen maar compleet!

Nathaniël

Toeval is de bedoeling. Waarom? Dat weet ik niet. Twee weken terug kwam een lieve patient de praktijk binnen lopen. Ze stelde me een simpele vraag; "Jeroen, mag ik deze folders hier neerleggen?" Mijn antwoord was nog simpeler;"Mag?Je moet ze hier neerleggen!" De folders waren voor Nathaniël. Vorig jaar heb ik kilometers gemaakt voor Sil. Gesponsorde meters voor een klein jongetje met neuroblastoom. Sil going strong, voor een driejarig jongetje met kanker die naar Philadelphia moest voor een hele zware behandeling! Maar wel een geslaagde behandeling, want Sil is heel gezond nu, 4 jaar en going very strong! Nathaniel verdient dat ook! Alweer een jongetje met neuroblastoomkanker. Een grote familie die naar Amerika moet voor de behandeling van hun kind. Hij verdient dezelfde kans als Sil, dus ik hoop ook dezelfde steun die Sil gekregen heeft. Wij hebben een spaarpot in de praktijk staan. Stort deze spaarpot vol, doneer en doe hetzelfde als je eerder hebt gedaan! Op

Recht voor zijn raap

Het is net zoals met muziek; meestal is de uitgeklede versie de beste. Open en eerlijk, alleen piano of gitaar en zang. Niet alle opsmuk, niet alles georkestreerd. Niet dat het liedje niet mooi kan zijn in zijn volle ornaat, maar vaak haalt het arrangement de scherpe randen eraf. Leidt het af van waar het werkelijk om gaat. Simpel komen tot de kern, en de boodschap komt beter over. Is het in de maatschappij ook niet zo? Zijn we open of eerlijk, of zijn we teveel aangekleed? Hebben we gewoonweg teveel te verbergen. Juist wanneer je jezelf kwetsbaar opstelt, of als je eerlijk bent, wordt je vaak niet serieus genomen. De paria van de maatschappij zijn vaak de mensen die niks meer te verbergen hebben. Maar ook niks meer te verliezen. Is er geen ruimte voor de waarheid meer, of hebben we er geen oog meer voor. Is er gewoonweg een grote blinde vlek, en varen we mee op het grote arrangement? Ik ben altijd al dwars geweest, heb altijd mijn eigen koers gevaren. Maar het is wel verdomd la