(hard)Lopende gedachten van een Sportfysiotherapeut

De route is onbekend, de weg is lang. Ik loop verder en ik loop zoals ik altijd heb gedaan. Gewoon doorlopen. Vermoeidheid is geen vijand. Mijn kracht zit in het doorgaan. Maar ook mijn kwetsbaarheid. In mijn route wordt ik bijgestaan door andere lopers. En ondanks dat loop ik vaak zoals ik zelf vind dat het beste is. Door mijn doorzettingsvermogen, vergeet ik te luisteren en te absorberen. Hoewel, luisteren doe ik wel, maar ik verander niet mijn richting. Ik doe het zelf wel. Dat is goed, maar er zijn meer wegen die naar Rome leiden! Ik wil een afslag nemen, de goede weg inslaan. De finish is ver weg, de weg is nog lang. Het is mijn route, maar de loper voor me kan me uit de wind houden. Ik moet het doen, mijn benen zullen mijn eigen gewicht moeten dragen. Ik loop zoals ik altijd gelopen heb, maar toch zal het anders zijn......

Lang niet geschreven. Alweer. En waarom, want het is zo heerlijk. Schrijven om mijn hoofd leeg te krijgen. En dat mag best. Heb ik geen tijd? Of maak ik geen tijd. Ik hoor het zelf het beste te weten, maar het was in ieder geval even geen prioriteit. Zonde, dat wel, maar nieuwe ronde nieuwe kansen. Ik weet niet hoe ik het mezelf moet voornemen, ik weet niet waar ik het kan inplannen en ik weet niet of het wordt gewaardeerd. Natuurlijk heb ik eerder veel reacties op mijn blogs gekregen, en ja ik vind het leuk om gewaardeerd te worden. Maar ach, daar moet het niet om draaien. Gewoon weer schrijven, over lopen, over leven en over het lichaam. Over mijn vak, mijn passie, mijn bedenkingen en mijn belevenissen. Laat ik positief beginnen. Loopplannen zijn er weer. Volop. De Berenloop en toch ook weer de West Coast Challenge. Meer genieten en minder mopperen. Een marathongroep is er ook weer, maar ook beginnende en geblesseerde lopers die ik mag begeleiden. Inspiratie genoeg, nu nog de uit

Afgelopen donderdag weer lekker gelopen. Met Louis door de weilanden van Hobrede en Kwadijk. Koud, maar wel heerlijk. En in een redelijk tempo ook. Het voorjaar is begonnen, het warmere weer nu ook, toch... (hoewel er vannacht nog kouderecords zijn gebroken). Tijd voor verandering dus. Voorjaar, de grote schoonmaak, maar dan voor mijn loopritme. Tot nu toe was het niks dit jaar. Achtentachtig kilometers. Een peuleschil in vergelijking met mijn kilometers van vorig jaar! Het voorjaarsmarathonseizoen is in volle gang en ik moet er nu niet aan denken. Maar toch moet dat weer komen. Vandaag past het niet in mijn schema, maar morgen, morgenochtend ga ik weer hardlopen. Kinderen naar school, papa rennen. Twijfel is er heus wel. Want zal ik gewoon een rondje rennen, of zal ik pittig intervallen. Gebruik maken van de Bijmanbrug, de Mandelabrug en andere elementen in de omgeving die mijn training kunnen verzwaren? Of zal ik 10 kilometer rennen, of 15, ik moet het nog bedenken. Dus morgen,.

Eerste paasdag. Koud en sneeuw. Lopen is er niet bij vandaag. Paasbrunch wel. De sneeuw is dun, de wind niet meer. Afgelopen weken was het koud. Ijskoud. Niet eens door de temeratuur, maar wel door de wind. Opwarming van de aarde noemen ze dat. Ach, dat zal wel.... Vorig jaar was het warm voor de tijd van het jaar. In voorbereiding op de marathon van Rotterdam liep ik al lang in een korte broek. Nu niet, maar zoveel kilometers heb ik ook nog niet gemaakt! Toch gaat dat gebeuren, komt het eraan. 76 schamele kilometers in het eerste kwartaal, dat is de afgelopen jaren niet voorgekomen. Maar ook wel eens goed. Pas op de plaats. Geen drang, geen doel. Aanvankelijk werd ik wat dikker. Zelfs tot herhaling toe moeten aanhoren van meerdere mensen. Maar ook dat veranderd. Nu vinden mensen me weer dun. En dan te bedenken dat ik nog steeds hetzelfde weeg! Als mijn zelfbeeld maar goed is. Toch??? Lopen is toch wel een onderdeel van mijn leven. Loopscholing, loopcursus geven, marathongroep, l

Bij het warmlopen worden we in de gaten gehouden door een leger van kauwtjes. Deze zwarte strijders staan als verkenners opgesteld langs ons pad, communicerend met een korte "kra", om aan elkaar door te geven dat we inderdaad vertrokken zijn. Ondanks dat het net geregend heeft, vallen een paar dunne zonnestralen links van ons op het weiland. De weersomstandigheden zijn prachtig om te lopen. Koud, droog, en een licht briesje. Lopen gaat dan bijna als vanzelf. Bijna, want daarvoor loop ik momenteel te weinig. Langs de randen van de weilanden, vlak over de sloot, zijn het de futen die als straaljagers langsscheren. Met hun kenmerkende geluid, signaleren ze de twee eenzame lopers op het pad. Rechts van ons zijn het de ganzen. In grote getalen. Klokkend van geluid. Prachtig om te zien in het mooie (wei)landschap, waardoorheen een pad, geflankeerd door de kronkelende wilgen, ons terugbrengt naar het dorp. En daar zijn het weer de eenden. Duidelijk siereenden, maar wel in groot ge

Het begon met het gevoel alsof mijn benen onder stroom stonden. Een warme prikkende binnenkant van mijn voet. Last van mijn longen? Ja ineens hoesten en pijn op de borst. En een stem alsof ik een abonnement bij Telfort had afgesloten.   Maar toen begon het zweten. In grote hoeveelheden. Witte koude vingers afgewisseld met bloedhete bonkende handen. Kippevel. Overal. Maar vooral in de flanken van mijn borstkas, bijtend in mijn lijf om me nog verder te kwellen. Hoofdpijn was er gelukkig niet veel, maar wel in fasen. Drukkend op de naden van mijn hoofd, trekkend aan de achterkant van mijn schedel. Spierpijn. In overvloed. In benen, in armen. Ieder moment het gevoel dat er ergens kramp in kan schieten. Heerlijk! En dan de duizeligheid. Een onvermogen om me verticaal te verplaatsen door het huis. Gelardeerd met een overmatige vermoeidheid. Gewrichtspijn. Steken in mijn knieën, pijn in mijn heupen, zeurende ellebogen en een protesterende rug. En slapende armen en tintelende benen. Ik

Soms heb je het niet door. Lijkt het door je vingers te glippen terwijl je er zelf bij bent. Raar, maar waar... Je gaat maar verder, doet waar je het beste in bent, en bent bezig met doorgaan. Hoe kan dat dan? Sta je er niet bij stil, vergeet je naar jezelf te kijken? Ik doe wat ik moet doen. Laat me veelal leiden door mijn gevoel. Geef zoveel mogelijk van mezelf en ga vooral door. Tijd om stil te staan is er niet. Gelukkig gebeuren dingen niet zomaar. Zijn er momenten dat je beseft dat het ook anders kan. Dat kan tijdens het lopen, maar ook thuis. Liggend op de bank. Kijkend en luisterend naar de muziek. Soms heb je het antwoord al gevonden, maar heb je dat niet door. Maar ook de essentie, maar heb je dat ook niet door. Het leven kan makkelijk zijn als je doorgaat, maar ook lastig zijn; om het te beleven. Muziek kan dat besef terugbrengen, de zon terugbrengen op een winterse dag. De richting van het gevoel, is de richting waar ik heen ga. En de oplossing, die....... zal er komen