(hard)Lopende gedachten van een Sportfysiotherapeut

Eerste paasdag. Koud en sneeuw. Lopen is er niet bij vandaag. Paasbrunch wel. De sneeuw is dun, de wind niet meer. Afgelopen weken was het koud. Ijskoud. Niet eens door de temeratuur, maar wel door de wind. Opwarming van de aarde noemen ze dat. Ach, dat zal wel.... Vorig jaar was het warm voor de tijd van het jaar. In voorbereiding op de marathon van Rotterdam liep ik al lang in een korte broek. Nu niet, maar zoveel kilometers heb ik ook nog niet gemaakt! Toch gaat dat gebeuren, komt het eraan. 76 schamele kilometers in het eerste kwartaal, dat is de afgelopen jaren niet voorgekomen. Maar ook wel eens goed. Pas op de plaats. Geen drang, geen doel. Aanvankelijk werd ik wat dikker. Zelfs tot herhaling toe moeten aanhoren van meerdere mensen. Maar ook dat veranderd. Nu vinden mensen me weer dun. En dan te bedenken dat ik nog steeds hetzelfde weeg! Als mijn zelfbeeld maar goed is. Toch??? Lopen is toch wel een onderdeel van mijn leven. Loopscholing, loopcursus geven, marathongroep, l

Bij het warmlopen worden we in de gaten gehouden door een leger van kauwtjes. Deze zwarte strijders staan als verkenners opgesteld langs ons pad, communicerend met een korte "kra", om aan elkaar door te geven dat we inderdaad vertrokken zijn. Ondanks dat het net geregend heeft, vallen een paar dunne zonnestralen links van ons op het weiland. De weersomstandigheden zijn prachtig om te lopen. Koud, droog, en een licht briesje. Lopen gaat dan bijna als vanzelf. Bijna, want daarvoor loop ik momenteel te weinig. Langs de randen van de weilanden, vlak over de sloot, zijn het de futen die als straaljagers langsscheren. Met hun kenmerkende geluid, signaleren ze de twee eenzame lopers op het pad. Rechts van ons zijn het de ganzen. In grote getalen. Klokkend van geluid. Prachtig om te zien in het mooie (wei)landschap, waardoorheen een pad, geflankeerd door de kronkelende wilgen, ons terugbrengt naar het dorp. En daar zijn het weer de eenden. Duidelijk siereenden, maar wel in groot ge

Het begon met het gevoel alsof mijn benen onder stroom stonden. Een warme prikkende binnenkant van mijn voet. Last van mijn longen? Ja ineens hoesten en pijn op de borst. En een stem alsof ik een abonnement bij Telfort had afgesloten.   Maar toen begon het zweten. In grote hoeveelheden. Witte koude vingers afgewisseld met bloedhete bonkende handen. Kippevel. Overal. Maar vooral in de flanken van mijn borstkas, bijtend in mijn lijf om me nog verder te kwellen. Hoofdpijn was er gelukkig niet veel, maar wel in fasen. Drukkend op de naden van mijn hoofd, trekkend aan de achterkant van mijn schedel. Spierpijn. In overvloed. In benen, in armen. Ieder moment het gevoel dat er ergens kramp in kan schieten. Heerlijk! En dan de duizeligheid. Een onvermogen om me verticaal te verplaatsen door het huis. Gelardeerd met een overmatige vermoeidheid. Gewrichtspijn. Steken in mijn knieën, pijn in mijn heupen, zeurende ellebogen en een protesterende rug. En slapende armen en tintelende benen. Ik

Soms heb je het niet door. Lijkt het door je vingers te glippen terwijl je er zelf bij bent. Raar, maar waar... Je gaat maar verder, doet waar je het beste in bent, en bent bezig met doorgaan. Hoe kan dat dan? Sta je er niet bij stil, vergeet je naar jezelf te kijken? Ik doe wat ik moet doen. Laat me veelal leiden door mijn gevoel. Geef zoveel mogelijk van mezelf en ga vooral door. Tijd om stil te staan is er niet. Gelukkig gebeuren dingen niet zomaar. Zijn er momenten dat je beseft dat het ook anders kan. Dat kan tijdens het lopen, maar ook thuis. Liggend op de bank. Kijkend en luisterend naar de muziek. Soms heb je het antwoord al gevonden, maar heb je dat niet door. Maar ook de essentie, maar heb je dat ook niet door. Het leven kan makkelijk zijn als je doorgaat, maar ook lastig zijn; om het te beleven. Muziek kan dat besef terugbrengen, de zon terugbrengen op een winterse dag. De richting van het gevoel, is de richting waar ik heen ga. En de oplossing, die....... zal er komen

Soms gebeurt het me. Dan word ik geconfronteerd met de beperking van ons vak en onze vakgenoten. Het MSG nieuwjaarsdebat was zo'n moment. In het selecte gezelschap ter representatie van vijf specialistenverenigingen. Zou dat werkelijk alleen aan het weer gelegen hebben? De locatie was mooi, dat zeker! De beoordeling ook. Zij het niet dat die maar door dertien collega's was gedaan.... De aanwezigen waren met name vertegenwoordigers vanuit bestuurswegen. Maar gelukkig waren er ook een aantal enthousiaste leden om mee in debat te gaan. Het intro, met 'Elevator-pitches' van de voorzitters van de vijf MSG-verenigingen, was grappig. De voordracht van Henri Kiers over de mogelijke toekomst van ons vak door Kwaliteit in Beweging was interessant en zeker de moeite waard. Maar daarna het debat, brrrr... Waren de debaters idealist of realist. Maken wij nog wel fouten. Is kwaliteit echt niet money driven (volgens alle aanwezigen is dat gelukkig niet zo). Denken we nog praktisch

Een donkere lange weg vormt mijn pad. De wind is hard. Heel hard en tegen. Met vlagen beukt hij op mijn kop. Tranen vloeien uit mijn ogen door de harde windvlagen. De wind probeert me tegen te houden in mijn gang. Maar stap voor stap loop ik door. Overwin ik de tegenwind. De wind maakt het zwaar. De lucht wordt uit mijn longen geblazen. Maar ik zet door. Loop verder om mijn pad te vervolgen. De pijn die er nu is zal straks weg zijn. Ik recht me rug en loop door. In mijn gevecht wordt ik vergezeld door een andere loper. Samen zijn we op weg naar het volgende punt. Op weg om de wind in de rug te krijgen....

Het klinkt misschien gek, maar ik heb weinig gelopen afgelopen kwartaal. Om precies te zijn maar drie keer. Oké, wel twee marathons en de West Coast Challenge, best pittig, maar in frequentie veel te weinig. Ik had genoeg gelopen daarvoor, dat wel, maar toch is het veel te weinig! Afgelopen week trok ik een spijkerbroek aan. Ik moest zowaar moeite doen om  de pijpen om mijn benen heen te krijgen. En mijn buikje werd ook lngzaam alweer dikker. Maar gisteren schrok ik. Ik moest een stukje rennen door de regen en was buiten adem. Mmmmmmhhh.....! Het bloggen was ook een stuk minder de afgelopen drie maanden. Maar wat wil je, het bloggen en lopen gaan voor mij hand in hand. Dus waar ging het mis? Te druk? Te hard gewerkt? Het maakt allemaal niet uit, want het is zo gelopen...Mijn doelen voor afgelopen jaar heb ik allemaal gehaald! Veel medailles gescoord. Alleen Rotterdam. Maar daar zit een ander verhaal achter. En daar liep ik het beste van het hele jaar! Tijd om te lopen dus. Tijd o