(hard)Lopende gedachten van een Sportfysiotherapeut

Een donkere lange weg vormt mijn pad. De wind is hard. Heel hard en tegen. Met vlagen beukt hij op mijn kop. Tranen vloeien uit mijn ogen door de harde windvlagen. De wind probeert me tegen te houden in mijn gang. Maar stap voor stap loop ik door. Overwin ik de tegenwind. De wind maakt het zwaar. De lucht wordt uit mijn longen geblazen. Maar ik zet door. Loop verder om mijn pad te vervolgen. De pijn die er nu is zal straks weg zijn. Ik recht me rug en loop door. In mijn gevecht wordt ik vergezeld door een andere loper. Samen zijn we op weg naar het volgende punt. Op weg om de wind in de rug te krijgen....

Het klinkt misschien gek, maar ik heb weinig gelopen afgelopen kwartaal. Om precies te zijn maar drie keer. Oké, wel twee marathons en de West Coast Challenge, best pittig, maar in frequentie veel te weinig. Ik had genoeg gelopen daarvoor, dat wel, maar toch is het veel te weinig! Afgelopen week trok ik een spijkerbroek aan. Ik moest zowaar moeite doen om  de pijpen om mijn benen heen te krijgen. En mijn buikje werd ook lngzaam alweer dikker. Maar gisteren schrok ik. Ik moest een stukje rennen door de regen en was buiten adem. Mmmmmmhhh.....! Het bloggen was ook een stuk minder de afgelopen drie maanden. Maar wat wil je, het bloggen en lopen gaan voor mij hand in hand. Dus waar ging het mis? Te druk? Te hard gewerkt? Het maakt allemaal niet uit, want het is zo gelopen...Mijn doelen voor afgelopen jaar heb ik allemaal gehaald! Veel medailles gescoord. Alleen Rotterdam. Maar daar zit een ander verhaal achter. En daar liep ik het beste van het hele jaar! Tijd om te lopen dus. Tijd o

Weinig blogs van mij de afgelopen weken. Drukke tijd, maar ook weinig gelopen. Dat was ook nodig. Na de Berenloop was er een nog groter doel, de West Coast Challenge. En rust met weinig lopen en veel eten was de best mogelijke voorbereiding! De spanning werd in de afgelopen week wel steeds iets groter. Oké, ik had er zin in, ik wilde het en was er klaar voor. Maar toch, ik wist niet wat er allemaal zou gaan gebeuren, en door het koude winterweer was ik vooral bang om teveel of te weinig kleding te dragen. Teveel om te lopen en te weinig om te fietsen. Ik heb er zelfs een nacht van wakker gelegen! Donderdag avond was voor mij eigenlijk de start van mijn race. Thuis gekomen, speciaal eten, het bekende recept van macaroni met druiven en meloen. Terwijl ik 's ochtends al aan de bietensap en de carboloader had gezeten. Daarna begon 'het grote inpakken'. Mijn grote sporttas volgestopt. Eerst met de wedstrijdkleren. Herzogkousen, wintertight van Pearl-Izumu, onderbroek, Nike p

Ik heb het dit jaar op meerdere manieren meegemaakt. De wil om iets te bereiken. De marathon lopers van het #bijmanmarathonproject zijn er een mooi voorbeeld van. Zij wilden de finish bereiken, en zo geschiedde. Afgelopen weekend was voor mij weer zo'n mooi voorbeeld. Bezieling en teamprestatie. Dat waren de kernwoorden en het mooie ervan. De trainingen ervoor waren daarvoor bedoeld. Bam, willen winnen. Dat was het motto. En zo geschiedde. Duidelijk beter en overtuigend uitgespeeld. Over twee weken is de West Coast Challenge. Een zware uitdaging. En in de relatie met de trainingen van afgelopen weken (geen!) een hele zware uitdaging. Maar we kunnen het en we gaan het doen, want ik wil het! We gaan het zien op 8 december.....

Hardlopen doe ik dit weekend ff niet. Het zou wel lukken, maar rust lijkt me een betere optie. Tot dinsdag hevige spierpijn. Natuurlijk vooral trap af. Maar woensdag, eenmaal lekker in beweging, leek alles al bijna verdwenen. Zaterdag merkte ik bij maximale rek op mijn bovenbenen nog wat pijn, en al fietsende met Fleur nog wat druk op de benen bij aanzetten. Maar toch. Ik krijg een gevoel dat ik zin heb om te lopen. Dat het vermogen goed is. Dat ik sterk ben en dat ik er bijna klaar voor ben! Maar goed ook, want nog vier weken en dan is het zover. Mogelijk is er een probleem. Want hoe zit het nu echt. Ik heb nog niet hard gelopen. Doet dat zeer? Heb ik toch ergens iets overgehouden aan de Berenloop? We zullen wel zien. Aankomende week zal ik het merken. Als het strand maar beter is op acht december, dan dat het was op Terschelling.

Wat kan een mens zichzelf toch aandoen! Vooral dinsdag was vreselijk. Spierpijn, zelfs in mijn armen. Trap af was dramatisch, fietsen was de makkelijkste manier om me te verplaatsen! Maar goed, het was geweldig. De Berenloop, Terschelling op z'n mooist. De voorbereiding was alles behalve ideaal. Oké, ik had twee weken geleden nog keurig mijn kilometers gemaakt door de marathon van Amsterdam te lopen. Maar vaker dan 1 keer per week had ik de laatste periode niet kunnen lopen. De halve van Texel en de Damloop waren ook onderdeel daarvan, maar het was alweer september dat de 30 van Amsterdam Noord mijn laatste lange afstand was. Weinig kilometers, maar wel al jaren iedere week hardlopen. In Terschelling ligt mijn jeugd. Vele vakanties daar doorgebracht. Vele kilometers afgelegd over het eiland. Alle wegen en paden op de routekaart kon ik met mijn ogen dicht inbeelden. Iedere heuvel had ik in mijn gedachten al een aantal keer gelopen. Mentaal was ik er in ieder geval klaar voor.

Bijna twee weken geleden nu. De Marathon van Amsterdam. Meelopen met een groep toppers die ik begeleid heb. Maar wel al een hele marathon. En dat met de Berenloop voor de boeg; de marathon van Terschelling. Niet diep gegaan, maar het blijft twee en veertig kilometer. Zwaar dus, vooral voor voeten en knieën. Toch viel het me mee. De volgende dag kon ik al redelijk goed bewegen. Geen hevige spierpijn, maar wel stijfheid. Op naar de donderdag, mijn vaste trainingsloop. Maar daar ging het al mis. Niet gelopen door een beginnende verkoudheid. Tussendoor ook nog eens veel extra werk, waardoor de verkoudheid zich wist te nestelen op longen en in de bijholtes. Maandag leek het al wat beter. Geen pijn meer op de longen, maar wel een timbre op mijn stem. Maar de snot werd dikker. Dus mijn neus werd voller. Alle kleuren van de regenboog heeft het al gehad, maar ik denk dat het nu wel onder controle is. Dankzij alle rust, twee weken geen hardlopen, taart van de marathongroep, bietensap en al