(hard)Lopende gedachten van een Sportfysiotherapeut

Daar loop ik dan. Repeterende stappen resoneren in het geluid van de omgeving.  Tik, tik, tik, tik, het ritme ondersteunend. Een, twee, drie, vier is het riedeltje in mijn hoofd. Zwaaien, armen naar binnen, dat is mijn verhaal! Soms denk ik het te weten, soms denk ik dat het zo is. Maar is dat altijd zo? Ik weet het niet. Het lijkt zo mooi in elkaar te zitten. De anatomie van het lichaam klopt als je het op de juiste manier gebruikt. Toch zijn wij meesters in compensatie, kunnen we makkelijk buiten ons patroon bewegen. We kunnen er zelfs aan wennen! Het is gek om te ervaren dat mensen een normaal patroon als prettig en bijna zelfsprekend ervaren, terwijl ze het vaak als gek bestempelen. Zo loop je toch niet. Als ik dan laat zien wat de alternatieven zijn, hoe ze gek ze eigenlijk zelf lopen, moeten ze ook weer lachen. Ik heb een duidelijk herkenbaar looppatroon. Anderen zien mij al van verre aankomen. Maar ook voor mij vormt het een houvast tijdens mijn hardlopen. Reperterende p

Lekker lopen. Al zes jaar het motto van de Bijmanloop. Aanvankelijk begonnen als trainingsloop voor de marathon van New York. Al rap uitgegroeid tot een gezellige samenloop voor alle onze lopers en patiënten. Afgelopen zaterdag was het weer zover. Voor de zesde keer dus. En weer was het leuk! De roeivereniging was al vroeg ons verzamelpunt. Om acht uur 's ochtends. Maar Dick en kleinzoon Daan waren al eerder op pad om alle bordjes langs het parcours te plaatsen. Dikke duim daarvoor, en een tegemoetkoming aan de wensen van onze deelnemers. Dit jaar was er voor de tweede keer een wandeltocht gekoppeld aan de Bijmanloop. Een pleziertocht die tezamen van start ging met de kinderen, die een of twee kilometer voor de boeg hadden. Misschien wel het hoogtepunt van de Bijmanloop; de rennende kinderen. Soms zelfs de longen uit het lijf. En alles voor dezelfde prestatie en dezelfde beloning. Een bidon van Sport en Therapie met inhoud. Om half tien was de start van de andere afstanden. L

Fleur speelt hockey. Ze staat op doel, en dat doet ze leuk. Belangrijker nog; ze vindt het leuk. Ze is pas elf, nog piepjong dus. Maar best fanatiek. Veel van onze gesprekken gaan over hockey. Het is leuk om te zien hoeveel passie ze ontwikkeld! Een aantal weken geleden kreeg Fleur een uitnodiging om mee te doen aan selectietrainingen van het district Noord Holland. Spannend, maar vooral leuk. De eerste maandagavond was erg nerveus. Ik denk dat ik zelf nog zenuwachtiger was dan zij! Maar het ging goed, en ze mocht terugkomen. Zes keepers voor drie plekken. Een keeper was al eerder geselcteerd. En de meeste meiden waren ouder. Toch ging het afgelopen maandag supergoed. Een enthousiaste en gemotiveerde Fleur stond goed te keepen. Maar helaas, onweer en de keuze voor de keepers was nog niet gemaakt. Afgelopen woensdag mocht ze weer naar De Kwakel (Uithoorn). Voor de derde keer. En helaas kon ik zelf niet mee. Met de telefoon binnen handbereik, was ik maar met een ding bezig. Wachten

Gek, het schrijven gaat me meestal makkelijk af. Ik heb geen writersblog en het kost me over het algemeen weinig tijd om een nieuw verhaaltje te schrijven. Toch al bijna twee weken niets geschreven, al bijna twee weken niet een nieuwe blog gemaakt? Soms gaat het allemaal anders dan wat je voor ogen had. Dan wat je van plan was. Drukte, opgelegde drukte, of als gevolg van alles wat er gebeurt. Weinig tijd om rustig te zitten, weinig tijd om te bezinnen. En het bloggen kan me daar goed bij helpen. Dan maar op de vroege vrijdagochtend. Schrijven over schrijven. Wat een mooi en simpel onderwerp. Een van de redenen om hard te lopen, is dat het me de kans geeft om mijn gedachtes te ordenen, om na te denken. En ik loop momenteel (te) weinig. Het bloggen doet hetzelfde voor me. Ik probeer zorgvuldig na te denken over wat ik opschrijf. Over wat ik wil vertellen. Als ik aan beiden bijna niet toekom, gaat er dus iets niet goed!

Gisteren heb ik hardgelopen. Heerlijk, op het meest hete moment van de dag. Langs de dijk van het IJselmeer. In een cordon van fietsers, met hooguit een paar andere lopers die de warmte trotseerden. Toch was ik niet de enige loper van dat moment. Richting Rotterdam was een grote meute Roparunners bezig aan de laatste kilometers. Vanuit Parijs en dit jaar ook vanuit Hamburg in estafette naar Rotterdam. Twee jaar geleden liep ik daar ook. Ook toen was het warm. Maar nu was het nog wel iets warmer! Toch hoef je niet ver om het moois van ons Holland te ervaren. Afgeweken van mijn normale routes rondom Purmerend, liep ik gisteren voor een keer in de nabijheid van Hoorn. Prachtig, langs het Ijsselmeer, vol met bootjes. Prachtig, het geluid van alle vogels, kwetterend en kwakend in de kwelders en graslandschappen naast me. En als ik dan langs dit soort mooie plekjes ren, dan sta ik tegenwoordig even stil. Stoppen om een foto te maken. En dat terwijl ik een aantal jaar geleden alleen

Dit is een blog over gevoel. Gevoel, dat is er. Soms heel duidelijk, soms fijn, soms storend en soms ook vaag. Als ik loop heb ik allerlei gevoelens. Positief en negatief. Toch loop ik, dus de balans zal positief uitslaan. Zeker nadat ik gelopen heb. Lekker. Dat heb ik toch mooi weer gedaan. Of; zo, dat zit er ook weer op. Meestal tevredenheid, soms ook geweldig gevoel. Eigenlijk zelden heel onprettig. Gevoel is een signaalfunctie. Je lichaam vertelt je wat er aan de hand is. Met dat gevoel kun je dus ook spelen. Negeer je het, of ben je ernaar op zoek, accepteer je het, of geniet je ervan. En zo nog vele andere mogelijkheden bij die de verschillende gevoelens kunnen passeren. De ene keer loop je in de warmte of in de regen en vind je het heerlijk, de andere keer vind je het vreselijk. Je gemoed heeft er dus ook mee te maken. Ingewikkeld hoor. En dan nog de pijn. Raar gevoel, de ene keer is het niet erg, de andere keer is het juist vervelend. Meestal kan ik daar wel mee omgaan! Z

Vroeg op, want ik had vroeg afgesproken. Regen, met bakken uit de hemel. Maar het zou toch mooi worden vandaag? Toch vertrokken. Op weg naar Peter. Om samen te gaan ploeteren. Mijn eerste keer in het twiske. Stom genoeg met noploze banden. En een witte fiets. En witte sokken. En witte schoenen. De eerste twee heuveltjes waren al glibberen. Maar daarna was het goed. Mond dicht, dat wel, want als snel zat ik onder de spetters. Twee keer hetzelfde rondje, twee keer met dezelfde problemen op de eerste klim. Geen grip, gewoon wegglijden! Maar verder vooral genieten. Van de omgeving en van de inspanning. Heerlijk. Door naar de volgende route. Door het bos. Hopeloos. Glibberen, glijen en veel van de fiets. Ingehaald worden door mensen met noppen op hun banden. Maar zonder helm. De sukkels! Vooral als ik vlak daarna mezelf ternauwernood kan weerhouden om vol tegen een boom te schuiven. Krakende fiets, overal blubber. Maar wel lekker! Terug was afzien. Flinke tegenwind en volle bak regen.