Doorgaan naar hoofdcontent

25 jaar fysiotherapeut

Het is officieel! Vijf en twintig jaar geleden ben ik als fysiotherapeut afgestudeerd aan de hogeschool van Amsterdam. 25 jaar in dit gekke en prachtige vak. Een tijd om nooit te vergeten. Met al zijn ups en downs, maar vooral met veel plezier.

Wat is er in die tijd veel veranderd! Was ik in 1996 nog een interessante gast met een mobiele telefoon op het NMT netwerk, ondertussen zijn er al complot denkers over 5G en is de mobiel niet meer weg te denken uit onze handen.  Van fysiologic, naar intramed, met fysioroadmap, naar James, terwijl we nu werken in Spotonmedics. Waar we vroeger nog kaartenbakken hadden met ons behandelverslag, worden we nu geleid door een slim systeem.

Van ziekenfonds en particulier, via de maatregel Borst, naar het huidige zorgstelsel. Van werken op verwijzing naar directe toegankelijkheid. Van behandelcodes met bijbehorende tarieven, naar één behandeltarief, dat sinds jaren nauwelijks is meegegroeid. Van verzekerde zorg naar onverzekerde zorg. Van een gedegen brede opleiding voor fysiotherapie naar een beperkt curriculum. Van practicus naar master. Maar één ding is gebleven. Het contact met de patiënten, de zorg in mijn vak en het plezier om te behandelen.

Door de jaren heen heb ik veel geleerd. Ik heb veel na en bijscholing gedaan, mijn specialisaties opgebouwd. In sport, knieën en schouders, maar zeker ook in hardlopen. Ik ben regiocoach en bestuurder geweest, geef les, mag soms schrijven in bladen, en werk héél af en toe mee aan TV. En ik heb heel veel collega's in het land leren kennen, die met mij dezelfde passie delen.

Bijman+Helsloot Fysiotherapie is een bedrijf waar ik trots op ben. En ik niet alleen! Samen maken we er het mooiste van en zelfs Corona mag die pret niet drukken. Er is in die 25 jaar veel gebeurt en veel veranderd. Maar ik ben nog steeds dezelfde Jeroen....Oké, oké wel 25 jaar ouder en wat kaler...

Reacties

Populaire posts van deze blog

Zonder onze leeuw!

 Hij kwam bij me omdat hij pijn in zijn knie had. Maar het was een doelbewuste actie. Tijdens het uitlaten van zijn honden, had hij me wel eens zien lopen met een groeppie, en dat leek hem ook wel wat. Eerst herstellen was mijn advies. Maar hij had haast en kon niet wachten met aansluiten. Zijn enthousiasme was toen al bijna niet te temperen. Zo heb ik hem eigenlijk alleen maar gekend. Zijn geduld werd beloond, en de donderdag avond was de eerste kennismaking met de groep. Na één training was hij eigenlijk al een vast onderdeel van de groep. Op de zondag kon hij nog niet mee, dan loop ik al met twee andere vrienden. Maar met jouw knie is dat op dit moment ook te ver vriend was mijn antwoord. Toch liep hij frequent, bijna te toevallig, met zijn hondjes op de plek waar wij onze ronde begonnen. Een paar weken later liep hij ons opeens tegen het lijf in hardloopkleren. "Nou, dan loop ik meteen toch ff een stuk mee!"; was zijn mededeling. En dat terwijl wij net een lange training

Afscheid nemen doet pijn

Het was op een stormachtige avond dat ik gebeld werd. Ik wist meteen wat er aan de hand was. Ik lag net te slapen, maar nu was het zaak van opstaan en vertrekken. Corona was zo hevig aanwezig dat we eigenlijk de weg niet op mochten. Er was een avondklok. Maar dit was belangrijker, dus samen met mijn vader en moeder zijn we naar het ziekenhuis in Amersfoort gereden. De rit was onwezenlijk. Je weet wat er te wachten staat, maar als het moment dan zover is en de realiteit je inhaalt, dan is er niks anders dan berusting en verdriet. Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis, hebben we de auto vlak voor de ingang van de EHBO geparkeerd. Het was midden in de nacht dus alle ruimte. Bij binnenkomst werden we snel naar de juiste kamer geleid en daar lag hij dan… Omdat hij uitbehandeld was, was hij een aantal weken daarvoor naar huis gestuurd. Het gaf mij de kans om alles te bespreken. Alles over vroeger, alles over nu, alles wat ons dwarszat, maar ook de kans om te zeggen dat ik van hem hou. Jammer

Relativiteitstheorie van Jeroen

Telkens als ik daar loop moet ik aan hem denken, bij iedere pas die ik zet zijn mijn gedachte bij hem, ik groet zijn huis bij het passeren,  en denk terug aan hoe het was om daar te zijn, de gesprekken, mijn adviezen, zijn verhaal en zijn adviezen. Aanvankelijk kwam ik langs voor de fysieke hulp, maar al snel bleek dat hij stervende was. De pijn die ik kan hebben tijdens het lopen, is relatief met de pijn die hij geleden heeft, of de pijn die zijn familie nog iedere dag heeft met zijn gemis. Wat zeur ik nou als ik daar loop, wind, regen of extreme warmte, als ik daar loop besef ik het mezelf maar al te goed,  mijn prestatie staat in het niets met de prestatie van het leven, lopen is relatief, een tijdverdrijf om me beter te voelen!