Ik was nog maar een jongetje van een jaar of 16. Vier VWO. Ik weet nog steeds niet waarom, maar ik had besloten om fysiotherapeut te worden. Fysiotherapeut in de sport, dat zeker. Op de middelbare school, was ik maar een luie jongen, een dromer. Leren deed ik niet, en ik zag zeker niet de zin van zo'n lange basisvorming, vooral als je al weet wat je later wil worden. Met een kleine tegenslag, een extra examenjaar VWO, bracht ik toen al mijn tijd door op de Wilhelminalaan in Purmerend.
Voor de opleiding fysiotherapie moest in naar het centrum van Amsterdam. Aan de Keizersgracht, recht tegenover het HOMO-monument, maar ook op andere prachtige locaties in Amsterdam, volgde ik mijn opleiding fysiotherapie aan de Hogeschool van Amsterdam. HBO, fysiotherapie was toentertijd op geen enkel ander niveau volgbaar. Maar mijn basisvorming was breed, met veel praktijk en ruime aandacht voor vakken die indirect met fysiotherapie verbonden zijn.
Ik raffelde de opleiding af, en na twee korte dienstverbanden, startte ik al vrij snel mijn eigen praktijk in Purmerend. De cursus sportfysiotherapie die ik in 1996 volgde, stelde weinig voor. Eén week Papendal, en ik zou al sportfysiotherapeut zijn. Sport was ik wel, fysiotherapeut ook, maar dankzij de pilot opleiding Allround Sportfysiotherapeut, werd ik in 2000, na drie jaar serieuze studie, pas echt een sportfysiotherapeut. De praktijk liep als een dolle, met als gevolg dat in 2001 Sport en Therapie geopend werd. Sporten en fysiotherapie. Een snel groeiend geheel, waar al gauw meerdere mensen in dienst waren, en vele mensen met plezier hebben gesport en gerevalideerd.
Ondertussen was ik getrouwd, en heb ik drie kinderen gekregen. Maar mijn huwelijk ging niet goed! Na vele nachten ondersteboven in bed te hebben doorgebracht, en vele ruzies verder, gingen we uit elkaar. Een scheiding was onvermijdelijk. Waar we beiden riepen dat we weg wilden, was ik uiteindelijk degene die de knoop doorhakte. Een zwart gat volgde, maar het plezier in mijn werk hield me op de been.
Wat er dan volgt is ongelooflijk. Ongezouten meningen van mensen die denken er alles ervan te weten. Praatjes en roddels. Na ruim twee jaar overleven, waarbij ik steeds minder op het werk aanwezig was, zijn Linda en ik in april 2014 in gesprek gegaan over de toekomst van Sport en Therapie. De keuze was simpel; "zij eruit, of ik eruit". En vanaf het begin af aan was zij heel duidelijk; ik moest er uit, punt uit! De oplossing leek dichtbij. Eén van de therapeuten wilde mijn aandelen overnemen, en ik zou een andere praktijk beginnen. De BV oprichting liep vertraging op, en ondanks de afspraak dat ik een jaar lang afbouwend aan het werk zou zijn bij Sport en Therapie, werd ik na twee dagen werken weggestuurd. Ik was niet meer welkom op het bedrijf dat ik had opgebouwd. Maar gezien de aanstaande overdracht en de start van Bijman+Helsloot Fysiotherapie leek mij dat op dat moment prima.
De gevolgen zijn ondertussen duidelijk. Halverwege 2015 bleek dat de fysio niet wilde instappen, en ondanks een akkoord met mijn ex voor overname van de bedrijven in juni 2016, ging dit niet door. De bedrijfsvoering in 2015 en 2016 bleken desastreus verlopen. Een faillissement voor het sportschool gedeelte van Sport en Therapie was onvermijdelijk, maar in het fysio-gedeelte leek veel muziek te zitten. Een dikke investering hebben Louis en ik gedaan om dit bedrijf te redden, maar in het zicht van de haven, bleek de ontstane cultuur en het bijbehorende vertrek van meerdere therapeuten fataal voor deze praktijk.
Wat volgde was een bizarre periode. Een curator in eerste instantie geen oog had voor de rol die ik in het bedrijf had gespeeld. Claims die enorm waren. Maar ook een traject met advocaat, en heel veel lieve helpende mensen die ons hebben bijgestaan in een tijd van onzekerheid en stress! Maar uiteindelijk volgt gerechtigheid. Mijn rol is erkent in de hele situatie! Vooral het feit dat ik wèl mijn verantwoordelijkheid heb genomen in deze hele situatie. Zo is het uiteindelijk letterlijk gecommuniceerd!
Toch zijn er alleen maar verliezers. De vele klanten die jarenlang fijn gesport hebben of blij waren met de behandeling. De werknemers. Louis, die veel is kwijtgeraakt, terwijl hij meer had kunnen opbouwen.Maar nu is het klaar. Een gesloten boek. Het bedrijf dat Louis en ik ondertussen hebben opgebouwd is heerlijk. Werken op de plek waar ik naar school ben gegaan. Werken met allemaal professionals in de sport. Iedere dag plezier. Maar vooral ook genieten van het hier en nu!
Voor de opleiding fysiotherapie moest in naar het centrum van Amsterdam. Aan de Keizersgracht, recht tegenover het HOMO-monument, maar ook op andere prachtige locaties in Amsterdam, volgde ik mijn opleiding fysiotherapie aan de Hogeschool van Amsterdam. HBO, fysiotherapie was toentertijd op geen enkel ander niveau volgbaar. Maar mijn basisvorming was breed, met veel praktijk en ruime aandacht voor vakken die indirect met fysiotherapie verbonden zijn.
Ik raffelde de opleiding af, en na twee korte dienstverbanden, startte ik al vrij snel mijn eigen praktijk in Purmerend. De cursus sportfysiotherapie die ik in 1996 volgde, stelde weinig voor. Eén week Papendal, en ik zou al sportfysiotherapeut zijn. Sport was ik wel, fysiotherapeut ook, maar dankzij de pilot opleiding Allround Sportfysiotherapeut, werd ik in 2000, na drie jaar serieuze studie, pas echt een sportfysiotherapeut. De praktijk liep als een dolle, met als gevolg dat in 2001 Sport en Therapie geopend werd. Sporten en fysiotherapie. Een snel groeiend geheel, waar al gauw meerdere mensen in dienst waren, en vele mensen met plezier hebben gesport en gerevalideerd.
Ondertussen was ik getrouwd, en heb ik drie kinderen gekregen. Maar mijn huwelijk ging niet goed! Na vele nachten ondersteboven in bed te hebben doorgebracht, en vele ruzies verder, gingen we uit elkaar. Een scheiding was onvermijdelijk. Waar we beiden riepen dat we weg wilden, was ik uiteindelijk degene die de knoop doorhakte. Een zwart gat volgde, maar het plezier in mijn werk hield me op de been.
Wat er dan volgt is ongelooflijk. Ongezouten meningen van mensen die denken er alles ervan te weten. Praatjes en roddels. Na ruim twee jaar overleven, waarbij ik steeds minder op het werk aanwezig was, zijn Linda en ik in april 2014 in gesprek gegaan over de toekomst van Sport en Therapie. De keuze was simpel; "zij eruit, of ik eruit". En vanaf het begin af aan was zij heel duidelijk; ik moest er uit, punt uit! De oplossing leek dichtbij. Eén van de therapeuten wilde mijn aandelen overnemen, en ik zou een andere praktijk beginnen. De BV oprichting liep vertraging op, en ondanks de afspraak dat ik een jaar lang afbouwend aan het werk zou zijn bij Sport en Therapie, werd ik na twee dagen werken weggestuurd. Ik was niet meer welkom op het bedrijf dat ik had opgebouwd. Maar gezien de aanstaande overdracht en de start van Bijman+Helsloot Fysiotherapie leek mij dat op dat moment prima.
De gevolgen zijn ondertussen duidelijk. Halverwege 2015 bleek dat de fysio niet wilde instappen, en ondanks een akkoord met mijn ex voor overname van de bedrijven in juni 2016, ging dit niet door. De bedrijfsvoering in 2015 en 2016 bleken desastreus verlopen. Een faillissement voor het sportschool gedeelte van Sport en Therapie was onvermijdelijk, maar in het fysio-gedeelte leek veel muziek te zitten. Een dikke investering hebben Louis en ik gedaan om dit bedrijf te redden, maar in het zicht van de haven, bleek de ontstane cultuur en het bijbehorende vertrek van meerdere therapeuten fataal voor deze praktijk.
Wat volgde was een bizarre periode. Een curator in eerste instantie geen oog had voor de rol die ik in het bedrijf had gespeeld. Claims die enorm waren. Maar ook een traject met advocaat, en heel veel lieve helpende mensen die ons hebben bijgestaan in een tijd van onzekerheid en stress! Maar uiteindelijk volgt gerechtigheid. Mijn rol is erkent in de hele situatie! Vooral het feit dat ik wèl mijn verantwoordelijkheid heb genomen in deze hele situatie. Zo is het uiteindelijk letterlijk gecommuniceerd!
Toch zijn er alleen maar verliezers. De vele klanten die jarenlang fijn gesport hebben of blij waren met de behandeling. De werknemers. Louis, die veel is kwijtgeraakt, terwijl hij meer had kunnen opbouwen.Maar nu is het klaar. Een gesloten boek. Het bedrijf dat Louis en ik ondertussen hebben opgebouwd is heerlijk. Werken op de plek waar ik naar school ben gegaan. Werken met allemaal professionals in de sport. Iedere dag plezier. Maar vooral ook genieten van het hier en nu!
Reacties
Een reactie posten