(hard)Lopende gedachten van een Sportfysiotherapeut

De gemeenteraadsverkiezingen komen er weer aan. Gelukkig niet in mijn dorp. Mijn straat is dus ook niet overladen met borden, vastgehangen met grote hoeveelheden tie-raps met de meest onzinnige foto's of slogans erop. Maar in Purmerend is dat wel zo. Véél te veel partijen, en veel onzin dus ook. Eéntje wil meer plastic scheiden. Prima initiatief. Maar ga dan ook zorgen dat dat plastic gerecycled kan worden. Kras recycling (de grootste plastic verwerker van Nederland) kan daar over meepraten. Er liggen voor de kust van China al ruim anderhalf jaar vier grote boten met plastic die ze in China niet willen recyclen. Die oplossing moet landelijk èn internationaal gevonden worden. Niet binnen de gemeente politiek. Of ze willen een grote plasticrecyclingscentrale bouwen in Purmerend? Maar dat was volgens mij niet de bedoeling. Maar sport is ook een issue. Gelukkig. Investeren in bewegen, vooral bij kinderen, is in mijn ogen een must. Steeds vaker wordt ik geconfronteerd met kinderen d

Ik heb er al eerder over geschreven. Het overkomt me met regelmaat. En afgelopen donderdag was het weer eens zo ver. Samen met mijn vrouw liep ik door de binnenstad, toen ik werd overvallen door een voorjaars-allergie-aanval. "De eerste de beste drogist is voor mij"; meldde ik haar. En bij het binnenlopen van het Willem Eggert Centrum, was er één. Ik stond te wachten op een middel ter onderdrukking van mijn jeuk en tranen, toen er plots een harde BOING te horen was. Bij het omkijken zag ik een rollator wegschuiven van de roltrap, en een oudere dame ondersteboven naar beneden glijden, terwijl de roltrap nog omhoog ging. Met een sprint rende ik naar de dame toe, terwijl anderen de roltrap wisten te bedwingen. Daar lag ze, ondersteboven. "Ik dacht dat het wel kon"; was het eerste wat ze tegen me zei. Ondanks de hulptroepen die arriveerden, heb ik me toch over haar ontfermt. Langzaam kwam ze zelfstandig tot zit, en de dames van de drogist hadden toch maar een ambula