Doorgaan naar hoofdcontent

Juicen met Sara en Jeroen

Twee weken terug zag ik een prachtige documentaire; Fat, Sick en Nearly Dead, een film van Joe Cross. Een succesvolle zakenman uit Australië die dol was op verkeerd eten. Dik en ziek werd hij ervan. Netelroos, hoge bloeddruk en allerlei andere aandoeningen. Een handvol pillen per dag. Ik moet het anders doen was zijn idee op zijn veertigste verjaardag. Ga ik twintig jaar op dezelfde voet verder, of wil ik over twintig jaar nog gezond zijn? Hij ging hij juicen. Groene smoothies zelf geperst. Verder niks.....

Zijn gezondheid ging met sprongen vooruit, de gezondheid van zijn vriend Phil ook! Meer bewegen en vitaminen en mineralen uit groente en fruit. Reboot met Joe is zijn slogan geworden, en door de jaren heen is er een hele community ontstaan!

Zelf hoef ik niet af te vallen. En ik ben een gezonde kerel. Mijn vriendin ook. Maar om het experiment aan te gaan hebben we een doel gesteld. Na onze vakantie gaan we samen hetzelfde doen; Juicen. Samen hebben we een juicer aangeschaft, en de maandag ochtend ben ik naar de AH gereden voor het halen van groente en fruit.

Spinazie, sinaasappels, bananen, selderij, avocado's, mango's, tomaten, gember, druiven, zomaar een greep uit de groenten en fruit die ik op de vroege morgen in mijn karretje gelegd heb. Later kwamen daar nog ananas en munt en peterselie bij, en toen we woensdag op pad gingen werd het helemaal leuk. Ik woon in Purmerend, tegen de Beemster, direct aan het boerenland. Een rondje langs de boeren voor vers groente en fruit. Zo dichtbij prachtig groente en fruit en nog goedkoop ook!!

De eerste dag was afzien. Zowel voor de inspiratie van de sapjes, als voor mezelf. Veel te veel verschillende ingrediënten, en best wel trek, of zeg maar gerust honger. Zeker als een collega op bezoek komt met hele lekkere gebakjes, en ik er alleen maar naar mag kijken. Maar hé, het is mijn eigen keus. En het blijkt ook nog eens "ontgiftend" te zijn ook! Wordt vervolgd.....

Reacties

Populaire posts van deze blog

Zonder onze leeuw!

 Hij kwam bij me omdat hij pijn in zijn knie had. Maar het was een doelbewuste actie. Tijdens het uitlaten van zijn honden, had hij me wel eens zien lopen met een groeppie, en dat leek hem ook wel wat. Eerst herstellen was mijn advies. Maar hij had haast en kon niet wachten met aansluiten. Zijn enthousiasme was toen al bijna niet te temperen. Zo heb ik hem eigenlijk alleen maar gekend. Zijn geduld werd beloond, en de donderdag avond was de eerste kennismaking met de groep. Na één training was hij eigenlijk al een vast onderdeel van de groep. Op de zondag kon hij nog niet mee, dan loop ik al met twee andere vrienden. Maar met jouw knie is dat op dit moment ook te ver vriend was mijn antwoord. Toch liep hij frequent, bijna te toevallig, met zijn hondjes op de plek waar wij onze ronde begonnen. Een paar weken later liep hij ons opeens tegen het lijf in hardloopkleren. "Nou, dan loop ik meteen toch ff een stuk mee!"; was zijn mededeling. En dat terwijl wij net een lange training

Afscheid nemen doet pijn

Het was op een stormachtige avond dat ik gebeld werd. Ik wist meteen wat er aan de hand was. Ik lag net te slapen, maar nu was het zaak van opstaan en vertrekken. Corona was zo hevig aanwezig dat we eigenlijk de weg niet op mochten. Er was een avondklok. Maar dit was belangrijker, dus samen met mijn vader en moeder zijn we naar het ziekenhuis in Amersfoort gereden. De rit was onwezenlijk. Je weet wat er te wachten staat, maar als het moment dan zover is en de realiteit je inhaalt, dan is er niks anders dan berusting en verdriet. Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis, hebben we de auto vlak voor de ingang van de EHBO geparkeerd. Het was midden in de nacht dus alle ruimte. Bij binnenkomst werden we snel naar de juiste kamer geleid en daar lag hij dan… Omdat hij uitbehandeld was, was hij een aantal weken daarvoor naar huis gestuurd. Het gaf mij de kans om alles te bespreken. Alles over vroeger, alles over nu, alles wat ons dwarszat, maar ook de kans om te zeggen dat ik van hem hou. Jammer

Relativiteitstheorie van Jeroen

Telkens als ik daar loop moet ik aan hem denken, bij iedere pas die ik zet zijn mijn gedachte bij hem, ik groet zijn huis bij het passeren,  en denk terug aan hoe het was om daar te zijn, de gesprekken, mijn adviezen, zijn verhaal en zijn adviezen. Aanvankelijk kwam ik langs voor de fysieke hulp, maar al snel bleek dat hij stervende was. De pijn die ik kan hebben tijdens het lopen, is relatief met de pijn die hij geleden heeft, of de pijn die zijn familie nog iedere dag heeft met zijn gemis. Wat zeur ik nou als ik daar loop, wind, regen of extreme warmte, als ik daar loop besef ik het mezelf maar al te goed,  mijn prestatie staat in het niets met de prestatie van het leven, lopen is relatief, een tijdverdrijf om me beter te voelen!