(hard)Lopende gedachten van een Sportfysiotherapeut

Afgelopen zaterdag reed ik naar de vuilstort. Met een auto vol naar de afvalstraat. Terwijl ik klaar was en terugreed naar huis, was ik getuige van een bizar ongeval. Twee mensen stonden klaar om over te steken, terwijl een oudere man in een Fiat Panda hen voorrang verleende. Dat ging niet helemaal goed, want met vol gas trok hij op. Allebei de mensen vlogen door de lucht. De man via het voorruit, over de auto, terwijl de vrouw een rare val achterover maakte met een vreemdsoortige draai over haar linker knie. In een reflex stopte direct over het kruispunt mijn auto, zette de knipperlichten aan, en sprintte in een naar de slachtoffers toe. Ik weet niet eens of ik mijn motor heb laten draaien. De man was even, heel kort, buiten westen geweest, maar met een vreemde sprong stond hij weer op en kwam tegelijkertijd met mij bij zijn partner aan. Boos, maar bezorgd zaten we met zijn tweeën, in de regen aan de zijde van zijn vrouw. Naast mij stond al iemand te bellen met 112. Haar hartslag wa

Sil is twee, en sil is ziek. Neuroblastoom kanker. Een drama. Iets waar geen enkele ouder mee geconfronteerd wil worden. Iets wat in je ergste nachtmerrie's nog niet voorkomt. Neuroblastoom. Een zeldzame vorm van kanker die meestal jonge kinderen treft. In Nederland zijn dat er zo'n 25 per jaar. De overlevingskans is niet groot. Slechts vijf op deze vijfentwintig kinderen overleven. Maar de kans kan wel vergroot worden. Door speciale immunotherapie, die alleen maar gegeven wordt in het Children's Hospital of Philadelphia, kan de kans op overleven met 20% vergroot worden. Deze behandeling duurt zes tot negen maanden, en Sil kan tussendoor niet naar Nederland terug. Sil kan natuurlijk niet alleen naar Amerika. Het hele gezin zal mee moeten om de strijd aan te gaan tegen de kanker en om Sil te steunen. Maar dat wordt niet vergoed door de verzekering en zal behoorlijk wat geld kosten. Ongeveer 75.000 Euro. Ik ga Sil steunen, en ik hoop dat jullie mij daarin ondersteunen.