Sint is weer naar huis. De pietendiscussie weer in de zak. Decemberstorm, al gehad. Sneeuw en ijs die kondigen zich aan. De kerstboom staat, de laatste weken van het jaar zijn aangebroken.
Druk, dat was het zeker de laatste periode. Fysiocongres, schoudernetwerkcongres, VSG congres met de sportfysiotherapeut van het jaar en de sportfysio-talent-award, allemaal activiteiten van de laatste weken. En dan mag ik nog twee presentaties zelf doen. Op het tweede nationale elastisch tape congres in Utrecht en tijdens een bijeenkomst van Le Champion in Egmond.
Weinig tijd voor een nieuwe blog, maar inspiratie genoeg! Over hardlopen, of over iedere seconde ons leven. Over ons vak, of over ons lichaam. Of misschien wel over de beroepsorganisatie van de fysiotherapeuten. Een duidelijke tweet over deze club gaf veel stof tot discussie. Veel retweets, veel reacties. Een ding is duidelijk; het kan zo niet langer meer!
We hebben te maken met een moedervereniging met tal van deelverenigingen eronder. We hebben best een goed pensioenfonds, maar helaas is het verplicht en voor velen van ons is het aan de de dure kant. We hebben een kwaliteitsregister van vijf jaar, waar we voor meerdere registraties per jaar betalen en waar we via cursussen, opleidingen en congressen ook nog eens bakken met geld in proppen. We hebben een verouderde dus onwettige CAO, onmogelijk te vernieuwen omdat werkgevers en werknemers er niet uit kunnen komen. We hebben relatief dure specialistenverenigingen (waar ik in het bestuur van de sportfysiotherapeuten zit) die veel proberen te bereiken, maar die geremd worden door de koepel.
Er is teveel van alles, te veel organisatie, te veel bestuursleden en te veel onduidelijkheid. Iedereen kan zich wel ergens achter verschuilen, en niemand pakt nu eens zijn echte verantwoordelijkheid. Secundaire partijen als de verzekeraar en de ondernemers die de fysiotherapie vermarkten varen er wel bij.
2014 wordt het jaar van de waarheid. Ik ben in het bestuur van de NVFS gegaan omdat ik het niet eens was met de gang van zaken. Om verandering te krijgen. Om dichter bij de plek te komen waar het in mijn ogen misgaat. We zullen zien, maar vast en zeker stof voor een nieuwe blog!
Druk, dat was het zeker de laatste periode. Fysiocongres, schoudernetwerkcongres, VSG congres met de sportfysiotherapeut van het jaar en de sportfysio-talent-award, allemaal activiteiten van de laatste weken. En dan mag ik nog twee presentaties zelf doen. Op het tweede nationale elastisch tape congres in Utrecht en tijdens een bijeenkomst van Le Champion in Egmond.
Weinig tijd voor een nieuwe blog, maar inspiratie genoeg! Over hardlopen, of over iedere seconde ons leven. Over ons vak, of over ons lichaam. Of misschien wel over de beroepsorganisatie van de fysiotherapeuten. Een duidelijke tweet over deze club gaf veel stof tot discussie. Veel retweets, veel reacties. Een ding is duidelijk; het kan zo niet langer meer!
We hebben te maken met een moedervereniging met tal van deelverenigingen eronder. We hebben best een goed pensioenfonds, maar helaas is het verplicht en voor velen van ons is het aan de de dure kant. We hebben een kwaliteitsregister van vijf jaar, waar we voor meerdere registraties per jaar betalen en waar we via cursussen, opleidingen en congressen ook nog eens bakken met geld in proppen. We hebben een verouderde dus onwettige CAO, onmogelijk te vernieuwen omdat werkgevers en werknemers er niet uit kunnen komen. We hebben relatief dure specialistenverenigingen (waar ik in het bestuur van de sportfysiotherapeuten zit) die veel proberen te bereiken, maar die geremd worden door de koepel.
Er is teveel van alles, te veel organisatie, te veel bestuursleden en te veel onduidelijkheid. Iedereen kan zich wel ergens achter verschuilen, en niemand pakt nu eens zijn echte verantwoordelijkheid. Secundaire partijen als de verzekeraar en de ondernemers die de fysiotherapie vermarkten varen er wel bij.
2014 wordt het jaar van de waarheid. Ik ben in het bestuur van de NVFS gegaan omdat ik het niet eens was met de gang van zaken. Om verandering te krijgen. Om dichter bij de plek te komen waar het in mijn ogen misgaat. We zullen zien, maar vast en zeker stof voor een nieuwe blog!
Reacties
Een reactie posten