Doorgaan naar hoofdcontent

Go with the flow of werken als een paard!


Soms heb je wel eens van die dagen. Je gaat lopen, maar je voelt het meteen. Je gaat op weg en als je de eerste adem door bent, loop je helemaal niet lekker. Maar goed, je hebt jezelf voorgenomen om een lekker stuk te lopen, dus niks omdraaien en terug naar huis. Maar doorrammen. Vechten tegen de ademhaling, vechten tegen de druk op je buik en je borst, en vechten tegen de stijfheid in je benen.

Meestal voert het me door de eerste twintig minuten heen. Dat is schijnbaar de tijd die ik mezelf gun om het gevecht met mezelf te voeren. Vaak licht het tempo hoog, te hoog en waarschijnlijk raak ik pas na die twintig minuten in een steady state. Juiste ademhaling, juiste hartslag, juiste ritme...Meestal ga ik dan wat makkelijker lopen. Die druk op mijn buik en borst is dan ook meestal weg. Die paar keer dat het niet zo was kan ik me ook nog goed herinneren. Dan belande ik met mijn broek op mijn enkels in de berm!

Vaak is het volgende stuk een omslagpunt. Wordt het vandaag lekker lopen, of wordt het bagger. Dat tussenstuk is wel het stuk om in gedachten verzonken te raken. Maar ook om alles om me heen te registeren. Van dichtbij, de stappen die ik zet, hoe klinken ze, waar zet ik ze, opspattend zand onder je schoenen. Tot de omgeving om je heen, de bomen, de weilanden, de hardloper aan de overkant van het water.

Als het goed gaat loop ik los. Ga ik harder lopen en gaat iedere stap vanzelf. Ik heb geen idee van mijn frequentie, van m’n ritme, van mijn paslengte. Alles gaat vanzelf. Maar als het werken wordt, dan gaat het ook zwaar. Dan voel ik alles. Of ik vertraag, of ik versnel. Of mijn passen langer worden, dat mijn knie een beetje zeer doet, of mijn schouder of een rib.  Dan raak ik in een gevecht met mezelf, en stel ik de doelen in de stukken die ik voor me zie. Een boom, een hoek van een weg of soms een ander zichtbaar punt. Ik werk mezelf op weg, door naar het eindpunt. 

En de voldoening? Training volbracht, missie geslaagd. De beloning is gelijk, een glas cola en een verfrissende douche. Een ding weet ik wel, stick to your plan. Loop wat je van tevoren bedacht hebt!  

Reacties

Populaire posts van deze blog

Zonder onze leeuw!

 Hij kwam bij me omdat hij pijn in zijn knie had. Maar het was een doelbewuste actie. Tijdens het uitlaten van zijn honden, had hij me wel eens zien lopen met een groeppie, en dat leek hem ook wel wat. Eerst herstellen was mijn advies. Maar hij had haast en kon niet wachten met aansluiten. Zijn enthousiasme was toen al bijna niet te temperen. Zo heb ik hem eigenlijk alleen maar gekend. Zijn geduld werd beloond, en de donderdag avond was de eerste kennismaking met de groep. Na één training was hij eigenlijk al een vast onderdeel van de groep. Op de zondag kon hij nog niet mee, dan loop ik al met twee andere vrienden. Maar met jouw knie is dat op dit moment ook te ver vriend was mijn antwoord. Toch liep hij frequent, bijna te toevallig, met zijn hondjes op de plek waar wij onze ronde begonnen. Een paar weken later liep hij ons opeens tegen het lijf in hardloopkleren. "Nou, dan loop ik meteen toch ff een stuk mee!"; was zijn mededeling. En dat terwijl wij net een lange training

Afscheid nemen doet pijn

Het was op een stormachtige avond dat ik gebeld werd. Ik wist meteen wat er aan de hand was. Ik lag net te slapen, maar nu was het zaak van opstaan en vertrekken. Corona was zo hevig aanwezig dat we eigenlijk de weg niet op mochten. Er was een avondklok. Maar dit was belangrijker, dus samen met mijn vader en moeder zijn we naar het ziekenhuis in Amersfoort gereden. De rit was onwezenlijk. Je weet wat er te wachten staat, maar als het moment dan zover is en de realiteit je inhaalt, dan is er niks anders dan berusting en verdriet. Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis, hebben we de auto vlak voor de ingang van de EHBO geparkeerd. Het was midden in de nacht dus alle ruimte. Bij binnenkomst werden we snel naar de juiste kamer geleid en daar lag hij dan… Omdat hij uitbehandeld was, was hij een aantal weken daarvoor naar huis gestuurd. Het gaf mij de kans om alles te bespreken. Alles over vroeger, alles over nu, alles wat ons dwarszat, maar ook de kans om te zeggen dat ik van hem hou. Jammer

Relativiteitstheorie van Jeroen

Telkens als ik daar loop moet ik aan hem denken, bij iedere pas die ik zet zijn mijn gedachte bij hem, ik groet zijn huis bij het passeren,  en denk terug aan hoe het was om daar te zijn, de gesprekken, mijn adviezen, zijn verhaal en zijn adviezen. Aanvankelijk kwam ik langs voor de fysieke hulp, maar al snel bleek dat hij stervende was. De pijn die ik kan hebben tijdens het lopen, is relatief met de pijn die hij geleden heeft, of de pijn die zijn familie nog iedere dag heeft met zijn gemis. Wat zeur ik nou als ik daar loop, wind, regen of extreme warmte, als ik daar loop besef ik het mezelf maar al te goed,  mijn prestatie staat in het niets met de prestatie van het leven, lopen is relatief, een tijdverdrijf om me beter te voelen!