(hard)Lopende gedachten van een Sportfysiotherapeut

Drie keer is scheepsrecht. Zomaar een spreekwoord. Hoe toepasselijk, en zo zal het ook zijn. Voor de derde keer heb ik me ingeschreven voor de marathon van Rotterdam. De enige plek waar ik wel gestart ben op een marathon, maar niet gefinisht. Twee keer zelfs, lees maar terug in mijn blogs! En dat terwijl ik al vijf keer Amsterdam, twee keer Hoorn, een keer New York en een keer in Terschelling gestart en gefinisht ben. De tien volmaken en dan ook nog eens finishen in Rotterdam. Een mooie uitdaging en misschien dat juist daarom de Berenloop werd afgelast. Maar ja, sinds de afgelasting van de Berenloop heb ik ook bijna niet meer gelopen! En dan toch die nieuwe uitdaging. Ik ga ervoor. 

Sint is weer naar huis. De pietendiscussie weer in de zak. Decemberstorm, al gehad. Sneeuw en ijs die kondigen zich aan. De kerstboom staat, de laatste weken van het jaar zijn aangebroken. Druk, dat was het zeker de laatste periode. Fysiocongres, schoudernetwerkcongres, VSG congres met de sportfysiotherapeut van het jaar en de sportfysio-talent-award, allemaal activiteiten van de laatste weken. En dan mag ik nog twee presentaties zelf doen. Op het tweede nationale elastisch tape congres in Utrecht en tijdens een bijeenkomst van Le Champion in Egmond. Weinig tijd voor een nieuwe blog, maar inspiratie genoeg! Over hardlopen,  of over iedere seconde ons leven. Over ons vak, of over ons lichaam. Of misschien wel over de beroepsorganisatie van de fysiotherapeuten. Een duidelijke tweet over deze club gaf veel stof tot discussie. Veel retweets, veel reacties. Een ding is duidelijk; het kan zo niet langer meer! We hebben te maken met een moedervereniging met tal van deelverenigingen eron

Vrijdagmiddag op de heenweg was het bereslecht weer. Keiharde regen zette mijn ruitenwissers hard aan het werk. Met mijn winterbanden op de auto was ik er goed op voorbereid. Net zoals ik klaar was voor een zware berenloop. Zware omstandigheden, een marathon om trots op te zijn..... De storm van maandag was intens, zeker hier op Terschelling. De bomen bij Stryp, grotendeels om. De nieuwe haan op de kerktoren in Midsland, troosteloos bungelend aan de geknakte torenspits! Maar het eiland was er klaar voor. Een invasie van hardlopers, een feest van sportiviteit. Toch was er spanning, onduidelijkheid. Terwijl de voorbereidingen in West Terschelling in volle gang waren, kwamen de berichten over een mogelijke afgelasting. Slecht weer op komst. Harde wind, buien en mogelijk hagel. De Berenloop zou berezwaar worden! Code Geel van het KNMI was de druppel. De organisatie was bang voor onderkoeling bij veel deelnemers en gevaar voor deelname. Geen garantie voor een veilig evenement. Een ver

Ik heb het al vaker geschreven, en nog veel vaker verteld. Ons lichaam is gemaakt om te bewegen, en de pronatie beweging in de voet is een van de bewijzen daarvoor! Pronatie, het inveren van de voet nadat je op de buitenkant van je hiel bent geland tijdens het lopen. De botjes in het midden van je voet rekken de elastische band onder de voet uit, en zorgen voor gratis elastische energie.  Maar er gebeurt nog meer! Om het inveren van de voet mogelijk te maken, moet het kuitbeen naar voren draaien ten opzichte van het scheenbeen. Het onderbeen verdraait met een impuls. Hierdoor ontstaat een elastisch opdraaien van de kruisbanden in de knie, maar tegelijkertijd is er een aanzet in het bovenbeen om naar binnen te draaien. Het naar binnen draaien van de heup heeft twee doeleinden. Rekspanning in de bekkenbanden, zodat er vormsluiting ontstaat in het bekken, maar ook de mogelijkheid om het been naar achteren te kunnen stekken.... Dit is maar een eevoudige beschrijving van de gevolgen

Fysiotherapie. Mooi maar kwetsbaar. Sportfysiotherapie, een vak apart! Afgelopen week was weer prachtig. Fietsafstelling te voorkoming van blessures, hardlopers weer aan het hardlopen gekregen met advies over hun techniek, hockeymeisje met knieklachten, en voetballers met allerlei blessures. Los van alle andere sporters die ik gezien heb afgelopen week. In volle vaart kan ik mijn enthousiasme kwijt in de bewegingen van de sporters. Wat kunnen ze anders doen, zodat ze niet meer last van hun blessure hebben. Een voetballer die schiet met een slappe (voor)voet, of staand op zijn tenen. Een hockeyer die de bal teveel naast zich speelt of de hardloper die niet met zijn armen zwaait. Allemaal simpel te corrigeren, als je het maar registreert. Afgelopen weekend was ik te gast bij de diplomering van de masters sportfysiotherapie van de SOMT (opleiding) in Amersfoort. Een nieuwe lichting sportfysiotherapie masters die garant staan voor kwaliteit van ons vak in de toekomst. Ik was er met twe

Als je de wereld wil veranderen, kijk dan naar jezelf en verander! Verandering? Acceptatie daar is het begin. We worden allemaal ouder, life goes on. We maken allemaal fouten, en toch zijn er mensen die denken dat ze perfectionist zijn. Lastig in deze wereld, waarin we vooral weinig accepteren van de ander. Zonde van alle energie, de woede die je op een dag kan aanschouwen. Zonde van onze tijd, de mening die we allemaal hebben over de ander. Het is vooral ook de ander die het fout doet, want zelf zijn we onkreukbaar! Ik probeer te zijn wie ik ben, dicht bij mezelf te blijven. Dat lukt lang niet altijd, zolang er maar tijd is om dat te beseffen of om erover na te denken. Als ik loop heb ik die tijd, denk ik over alles en vergeet ik wat ik gedacht heb. Voorbijgaande gedachten die me helpen in evenwicht te komen. Ik heb dan geen bril, maar probeer wel goed te zien. De eenvoud van de schoonheid. Het geluk, de liefde. Ik probeer te proeven, te beleven, te dromen. En naïef als ik ben,

Verwondering. Schoonheid. Geschiedenis. Elementen van een kort verblijf in Kaapstad. Wat een schoonheid wat een blijheid. Goed, de tegenstellingen zijn groot, armoede en rijkdom, weelde en hard werken. Maar de trots van de bewoners op hun stad, hun geschiedenis en hun natuur is er niets minder om. Een paar weken geleden had ik nog geen idee van Kaapstad. Wat kan ik er verwachten, hoe zou het daar zijn? Ondanks dat, heeft het mijn verwachtingen overtroffen. Dansende mensen, lachende mensen, dat is wat Kaapstad mij heeft laten zien. Een taxichauffeur die zei:"zie maar wat je geeft, al is het niks voor dit kleine stukkie!" Waar maak je dat nog mee in Nederland... Kaapstad heb ik in mijn hart gesloten. De Tafelberg, met zijn prachtige vehaal over Devil's Peak, Capepoint en de prachtige oceaanhaventjes. Maar zeker ook de waterfront, het luxe centrum van de stad. Indrukwekkend is de geschiedenis van Mandela, zoals op Robbeneiland (waar ik helaas niet geweest ben) en overal

Als ik alleen loop, loop ik aan de linkerkant van de weg. Sinds ik loop weet ik niet beter. Links lopen, rechts rijden. Veiliger, want je ziet het verkeer aankomen, en je wordt niet van achter aangereden. Maar ja, in de werkelijkheid is dat niet altijd even gemakkelijk. Jonge, vooral fietsende, verkeersdeelnemers weten volgens mij echt niet beter. Zij zijn het die straf rechts blijven fietsen, niet van hun lijn wijken, waardoor je als loper vaak aan de kant moet springen. Maar ook grote wielrengroepen hebben er last van, voor zover die sowieso al besef hebben van andere weggebruikers.   Toch lijkt het voor de meeste weggebruikers tegenwoordig een loterij. Lopers aan de rechterkant, rennend danwel wandelend, met of zonder hond. Fietsers over de hele weg, en vele autorijders die geen besef hebben met welke snelheid ze langs je heen scheuren, of hoeveel ruimte ze voor je overlaten. Verkeershufterij of onwetendheid? Lijkt me tijd voor een mooie actie voor Veilig Verkeer Nederland! Lope

Over leven, over liefde, over passie, over treffen. Over moeten, over doen, over willen, over leren. Over denken, over kunnen, over weten, overwegen Over gaan, over lopen, over rennen, overal. Over alles....... 

Het bewijs is overduidelijk en we dragen het allemaal met ons mee. Overal in ons lichaam, behalve in onze handen. Het is een stof met ongelooflijke eigenschappen. Zo mooi dat we het nog niet kunnen namaken. Het is Jean Claude Guimberteau, een Fransman, die het uitgebreid in de aandacht heeft gezet met de naam McDAS. Maar voor de Amerikanen klinkt dat te McDonalds, dus als 'Fuzz' is het bekender geworden. In zijn prachtige Fuzz Speech legt Gill Hedley, een wetenschapper met het uiterlijk van Mari van de Ven, op een beeldende manier uit wat Fuzz is. Mooi om eens te googlen. Maar duidelijk het bewijs dat we zijn gemaakt om te bewegen. Want Fuzz verstijft als we niet bewegen en versoepeld als er beweging is! Niet voor niets zijn er oude bewegingsvormen als Tai Chi, waarbij alle mogelijke bewegingen worden gemaakt, maar ook oerinstincten als rekken en strekken zijn er om de Fuzz te bewegen. Hoe minder je doet, hoe minder je kan doen. Rust Roest. Natuurlijk zijn er nog meer red

Als je een beetje oplet wordt je er veel mee geconfronteerd; negativiteit. Aan de lopende band hebben mensen meningen, oordelen en aanverwant gedrag. Alles is verkeerd en zelf zijn ze oh zo geweldig. En dat kan verbaal, maar natuurlijk ook zonder iets te zeggen! Ik denk dat ik van mezelf positief ingesteld ben. Misschien wel positief naïef. Tenminste dat probeer ik. En daar voel ik me goed bij. Maar soms gebeurt er veel in je leven, heel veel. En dan moet je opletten. Voor je het weet ga je mee in de stroom van negativiteit. Eerder dit jaar betrapte mezelf er op. Ik liep maar te mopperen. Wat is het zwaar, wat heb ik het druk en maar zuchten en steunen. Stom van me, want dat is niet mijn intrinsieke drijfveer. Maar goed, hulp was onderweg, de handrem aangetrokken, of juist eraf. Mijn gedrag is weer veranderd. Binnen een week al resultaat. Maar toch, de naïviteit werkte tegen. Negativiteit alom en iedereen zijn eigen waarheid. Ga dat maar eens doorbreken.

Soms heb je wel eens van die dagen. Je gaat lopen, maar je voelt het meteen. Je gaat op weg en als je de eerste adem door bent, loop je helemaal niet lekker. Maar goed, je hebt jezelf voorgenomen om een lekker stuk te lopen, dus niks omdraaien en terug naar huis. Maar doorrammen. Vechten tegen de ademhaling, vechten tegen de druk op je buik en je borst, en vechten tegen de stijfheid in je benen. Meestal voert het me door de eerste twintig minuten heen. Dat is schijnbaar de tijd die ik mezelf gun om het gevecht met mezelf te voeren. Vaak licht het tempo hoog, te hoog en waarschijnlijk raak ik pas na die twintig minuten in een steady state. Juiste ademhaling, juiste hartslag, juiste ritme...Meestal ga ik dan wat makkelijker lopen. Die druk op mijn buik en borst is dan ook meestal weg. Die paar keer dat het niet zo was kan ik me ook nog goed herinneren. Dan belande ik met mijn broek op mijn enkels in de berm! Vaak is het volgende stuk een omslagpunt. Wordt het vandaag lekker lop

Het verhaal achter de sporter is vaak prachtig. Zo weet ik nog meerdere verhalen van mensen die bij mij op de bank lagen tijdens mijn Alpe d'Huzes jaren. Prachtige verhalen en mooie mensen. Zoals die opa uit Limburg. Hij had zelf kanker en was eigenlijk al opgegeven. Volgens de prognose van de artsen zou hij al ruim vier jaar dood zijn. Maar daar lag hij, bij mij op de bank. En zijn doel was om samen met zijn 70 jaar oude broer een keer de Alpe d'Huez op te rijden. Het werden drie beklimmingen. Mooier dan hij ooit had durven dromen, en na de tweede klim lag zijn broer bij mij op de bank. Die vroeg mij om hem te laten stoppen en mijn vraag hierop was; "Waarom?". "Het is zwaar, misschien gaat hij hier wel dood!"; was het angstige antwoord van zijn broer. "Gelukkiger dan nu kan hij niet worden, samen met zijn broer de berg op fietsen, terwijl zijn kleinkind langs de kant staat! En dood, dat zou hij al lang zijn!!!" En dus kwamen beide broers dolgelukk

Tradities zijn er om in stand te houden. Maar dit is er een om te verbreken. Voor de derde keer in vier jaar tijd harde regen en wind. Maar dat mocht de pret niet drukken. Acht uur 's ochtends verzamelen bij de roeivereniging. Dat alles voor de Bijmanloop van dit jaar. Spullen klaarzetten, laatste puntjes op de i, en de eerste deelnemers die al vroeg aanwezig waren voor hun startnummer. Op dat moment was het prachtig weer om te lopen. Weinig wind, beetje bewolkt en niet te warm. Mooie omstandigheden tijdens de kinderloop! Om half tien de start van 14 en 21 kilometer met een minuut later de start van de 7 kilometerlopers. Een lang lint van zo'n zeventig lopers die zich over de dijk naar Edam begaven, geven een trots gevoel. Lopen is leuk, maar vooral ook gezellig! Op de heenweg naar Edam begon de wind al aan te trekken, en zoals beloofd door de buienradar, trok rond tien uur de hemel open! Dikke regendruppels in combinatie met harde tegenwind zorgden voor een nieuwe 'h

De route is onbekend, de weg is lang. Ik loop verder en ik loop zoals ik altijd heb gedaan. Gewoon doorlopen. Vermoeidheid is geen vijand. Mijn kracht zit in het doorgaan. Maar ook mijn kwetsbaarheid. In mijn route wordt ik bijgestaan door andere lopers. En ondanks dat loop ik vaak zoals ik zelf vind dat het beste is. Door mijn doorzettingsvermogen, vergeet ik te luisteren en te absorberen. Hoewel, luisteren doe ik wel, maar ik verander niet mijn richting. Ik doe het zelf wel. Dat is goed, maar er zijn meer wegen die naar Rome leiden! Ik wil een afslag nemen, de goede weg inslaan. De finish is ver weg, de weg is nog lang. Het is mijn route, maar de loper voor me kan me uit de wind houden. Ik moet het doen, mijn benen zullen mijn eigen gewicht moeten dragen. Ik loop zoals ik altijd gelopen heb, maar toch zal het anders zijn......

Lang niet geschreven. Alweer. En waarom, want het is zo heerlijk. Schrijven om mijn hoofd leeg te krijgen. En dat mag best. Heb ik geen tijd? Of maak ik geen tijd. Ik hoor het zelf het beste te weten, maar het was in ieder geval even geen prioriteit. Zonde, dat wel, maar nieuwe ronde nieuwe kansen. Ik weet niet hoe ik het mezelf moet voornemen, ik weet niet waar ik het kan inplannen en ik weet niet of het wordt gewaardeerd. Natuurlijk heb ik eerder veel reacties op mijn blogs gekregen, en ja ik vind het leuk om gewaardeerd te worden. Maar ach, daar moet het niet om draaien. Gewoon weer schrijven, over lopen, over leven en over het lichaam. Over mijn vak, mijn passie, mijn bedenkingen en mijn belevenissen. Laat ik positief beginnen. Loopplannen zijn er weer. Volop. De Berenloop en toch ook weer de West Coast Challenge. Meer genieten en minder mopperen. Een marathongroep is er ook weer, maar ook beginnende en geblesseerde lopers die ik mag begeleiden. Inspiratie genoeg, nu nog de uit

Afgelopen donderdag weer lekker gelopen. Met Louis door de weilanden van Hobrede en Kwadijk. Koud, maar wel heerlijk. En in een redelijk tempo ook. Het voorjaar is begonnen, het warmere weer nu ook, toch... (hoewel er vannacht nog kouderecords zijn gebroken). Tijd voor verandering dus. Voorjaar, de grote schoonmaak, maar dan voor mijn loopritme. Tot nu toe was het niks dit jaar. Achtentachtig kilometers. Een peuleschil in vergelijking met mijn kilometers van vorig jaar! Het voorjaarsmarathonseizoen is in volle gang en ik moet er nu niet aan denken. Maar toch moet dat weer komen. Vandaag past het niet in mijn schema, maar morgen, morgenochtend ga ik weer hardlopen. Kinderen naar school, papa rennen. Twijfel is er heus wel. Want zal ik gewoon een rondje rennen, of zal ik pittig intervallen. Gebruik maken van de Bijmanbrug, de Mandelabrug en andere elementen in de omgeving die mijn training kunnen verzwaren? Of zal ik 10 kilometer rennen, of 15, ik moet het nog bedenken. Dus morgen,.

Eerste paasdag. Koud en sneeuw. Lopen is er niet bij vandaag. Paasbrunch wel. De sneeuw is dun, de wind niet meer. Afgelopen weken was het koud. Ijskoud. Niet eens door de temeratuur, maar wel door de wind. Opwarming van de aarde noemen ze dat. Ach, dat zal wel.... Vorig jaar was het warm voor de tijd van het jaar. In voorbereiding op de marathon van Rotterdam liep ik al lang in een korte broek. Nu niet, maar zoveel kilometers heb ik ook nog niet gemaakt! Toch gaat dat gebeuren, komt het eraan. 76 schamele kilometers in het eerste kwartaal, dat is de afgelopen jaren niet voorgekomen. Maar ook wel eens goed. Pas op de plaats. Geen drang, geen doel. Aanvankelijk werd ik wat dikker. Zelfs tot herhaling toe moeten aanhoren van meerdere mensen. Maar ook dat veranderd. Nu vinden mensen me weer dun. En dan te bedenken dat ik nog steeds hetzelfde weeg! Als mijn zelfbeeld maar goed is. Toch??? Lopen is toch wel een onderdeel van mijn leven. Loopscholing, loopcursus geven, marathongroep, l

Bij het warmlopen worden we in de gaten gehouden door een leger van kauwtjes. Deze zwarte strijders staan als verkenners opgesteld langs ons pad, communicerend met een korte "kra", om aan elkaar door te geven dat we inderdaad vertrokken zijn. Ondanks dat het net geregend heeft, vallen een paar dunne zonnestralen links van ons op het weiland. De weersomstandigheden zijn prachtig om te lopen. Koud, droog, en een licht briesje. Lopen gaat dan bijna als vanzelf. Bijna, want daarvoor loop ik momenteel te weinig. Langs de randen van de weilanden, vlak over de sloot, zijn het de futen die als straaljagers langsscheren. Met hun kenmerkende geluid, signaleren ze de twee eenzame lopers op het pad. Rechts van ons zijn het de ganzen. In grote getalen. Klokkend van geluid. Prachtig om te zien in het mooie (wei)landschap, waardoorheen een pad, geflankeerd door de kronkelende wilgen, ons terugbrengt naar het dorp. En daar zijn het weer de eenden. Duidelijk siereenden, maar wel in groot ge

Het begon met het gevoel alsof mijn benen onder stroom stonden. Een warme prikkende binnenkant van mijn voet. Last van mijn longen? Ja ineens hoesten en pijn op de borst. En een stem alsof ik een abonnement bij Telfort had afgesloten.   Maar toen begon het zweten. In grote hoeveelheden. Witte koude vingers afgewisseld met bloedhete bonkende handen. Kippevel. Overal. Maar vooral in de flanken van mijn borstkas, bijtend in mijn lijf om me nog verder te kwellen. Hoofdpijn was er gelukkig niet veel, maar wel in fasen. Drukkend op de naden van mijn hoofd, trekkend aan de achterkant van mijn schedel. Spierpijn. In overvloed. In benen, in armen. Ieder moment het gevoel dat er ergens kramp in kan schieten. Heerlijk! En dan de duizeligheid. Een onvermogen om me verticaal te verplaatsen door het huis. Gelardeerd met een overmatige vermoeidheid. Gewrichtspijn. Steken in mijn knieën, pijn in mijn heupen, zeurende ellebogen en een protesterende rug. En slapende armen en tintelende benen. Ik

Soms heb je het niet door. Lijkt het door je vingers te glippen terwijl je er zelf bij bent. Raar, maar waar... Je gaat maar verder, doet waar je het beste in bent, en bent bezig met doorgaan. Hoe kan dat dan? Sta je er niet bij stil, vergeet je naar jezelf te kijken? Ik doe wat ik moet doen. Laat me veelal leiden door mijn gevoel. Geef zoveel mogelijk van mezelf en ga vooral door. Tijd om stil te staan is er niet. Gelukkig gebeuren dingen niet zomaar. Zijn er momenten dat je beseft dat het ook anders kan. Dat kan tijdens het lopen, maar ook thuis. Liggend op de bank. Kijkend en luisterend naar de muziek. Soms heb je het antwoord al gevonden, maar heb je dat niet door. Maar ook de essentie, maar heb je dat ook niet door. Het leven kan makkelijk zijn als je doorgaat, maar ook lastig zijn; om het te beleven. Muziek kan dat besef terugbrengen, de zon terugbrengen op een winterse dag. De richting van het gevoel, is de richting waar ik heen ga. En de oplossing, die....... zal er komen

Soms gebeurt het me. Dan word ik geconfronteerd met de beperking van ons vak en onze vakgenoten. Het MSG nieuwjaarsdebat was zo'n moment. In het selecte gezelschap ter representatie van vijf specialistenverenigingen. Zou dat werkelijk alleen aan het weer gelegen hebben? De locatie was mooi, dat zeker! De beoordeling ook. Zij het niet dat die maar door dertien collega's was gedaan.... De aanwezigen waren met name vertegenwoordigers vanuit bestuurswegen. Maar gelukkig waren er ook een aantal enthousiaste leden om mee in debat te gaan. Het intro, met 'Elevator-pitches' van de voorzitters van de vijf MSG-verenigingen, was grappig. De voordracht van Henri Kiers over de mogelijke toekomst van ons vak door Kwaliteit in Beweging was interessant en zeker de moeite waard. Maar daarna het debat, brrrr... Waren de debaters idealist of realist. Maken wij nog wel fouten. Is kwaliteit echt niet money driven (volgens alle aanwezigen is dat gelukkig niet zo). Denken we nog praktisch