(hard)Lopende gedachten van een Sportfysiotherapeut

Een donkere lange weg vormt mijn pad. De wind is hard. Heel hard en tegen. Met vlagen beukt hij op mijn kop. Tranen vloeien uit mijn ogen door de harde windvlagen. De wind probeert me tegen te houden in mijn gang. Maar stap voor stap loop ik door. Overwin ik de tegenwind. De wind maakt het zwaar. De lucht wordt uit mijn longen geblazen. Maar ik zet door. Loop verder om mijn pad te vervolgen. De pijn die er nu is zal straks weg zijn. Ik recht me rug en loop door. In mijn gevecht wordt ik vergezeld door een andere loper. Samen zijn we op weg naar het volgende punt. Op weg om de wind in de rug te krijgen....

Het klinkt misschien gek, maar ik heb weinig gelopen afgelopen kwartaal. Om precies te zijn maar drie keer. Oké, wel twee marathons en de West Coast Challenge, best pittig, maar in frequentie veel te weinig. Ik had genoeg gelopen daarvoor, dat wel, maar toch is het veel te weinig! Afgelopen week trok ik een spijkerbroek aan. Ik moest zowaar moeite doen om  de pijpen om mijn benen heen te krijgen. En mijn buikje werd ook lngzaam alweer dikker. Maar gisteren schrok ik. Ik moest een stukje rennen door de regen en was buiten adem. Mmmmmmhhh.....! Het bloggen was ook een stuk minder de afgelopen drie maanden. Maar wat wil je, het bloggen en lopen gaan voor mij hand in hand. Dus waar ging het mis? Te druk? Te hard gewerkt? Het maakt allemaal niet uit, want het is zo gelopen...Mijn doelen voor afgelopen jaar heb ik allemaal gehaald! Veel medailles gescoord. Alleen Rotterdam. Maar daar zit een ander verhaal achter. En daar liep ik het beste van het hele jaar! Tijd om te lopen dus. Tijd o

Weinig blogs van mij de afgelopen weken. Drukke tijd, maar ook weinig gelopen. Dat was ook nodig. Na de Berenloop was er een nog groter doel, de West Coast Challenge. En rust met weinig lopen en veel eten was de best mogelijke voorbereiding! De spanning werd in de afgelopen week wel steeds iets groter. Oké, ik had er zin in, ik wilde het en was er klaar voor. Maar toch, ik wist niet wat er allemaal zou gaan gebeuren, en door het koude winterweer was ik vooral bang om teveel of te weinig kleding te dragen. Teveel om te lopen en te weinig om te fietsen. Ik heb er zelfs een nacht van wakker gelegen! Donderdag avond was voor mij eigenlijk de start van mijn race. Thuis gekomen, speciaal eten, het bekende recept van macaroni met druiven en meloen. Terwijl ik 's ochtends al aan de bietensap en de carboloader had gezeten. Daarna begon 'het grote inpakken'. Mijn grote sporttas volgestopt. Eerst met de wedstrijdkleren. Herzogkousen, wintertight van Pearl-Izumu, onderbroek, Nike p