Doorgaan naar hoofdcontent

Elasticiteit

De voet is een blok reactiviteit. Zoveel bot als het lijkt, ingenieuze elastiekjes helpen je vooruit in het lopen. Als je goed beweegt, dan is er veel gratis energie te verdienen. En gratis, daar zijn we dol op toch?

Het grootste elastiek van de voet, is de Achillespees. Op het moment dat je je voet neerzet, begint hij door de verplaatsing van het lichaamsgewicht al met verlengen. En hierdoor wordt de pees elastisch uitgerekt. Deze verlenging gaat door tot het moment van afzetten. De gratis elastische energie kan worden omgezet in zogenaamde propulsie. En het meest optimaal als je loopt over de bal van de voet, want dan maak je gebruik van de kuitspieren en dus van de achillespees!

Een ander elastisch samenspel gebeurt bij de landing op de hiel of de midvoet. Op het moment van landen is je hielbeen (met het sprongbeen) een vast punt. Scheen en kuitbeen maken een inverende beweging (aanslaande beweging) naar beneden toe ten opzichte van het hielbeen. Hierbij geven ze een rekkende impuls op de pezen die onderlangs lopen bij scheen en kuitbeen. En deze pezen worden elastisch geladen. Ook deze gratis energie gebruik je als je loopt over de bal van de voet.

Over de pronatie beweging heb ik het in een eerdere blog al gehad. Bij het inveren van de peesplaat onder de voet, wordt elastische energie opgewekt. En natuurlijk krijg je deze gratis energie weer terug; als je loopt over de bal van je voet!

Dit is alleen nog maar de voet, maar het lichaam zit vol met dit soort geweldige systemen! Rondom knie en heup, rondom bekken. En ga zo maar door. En zo'n voet, ik blijf me maar verbazen dat mijn voeten, mijn 85 kilo zo'n 20 duizend keer per voet gedurende een marathon kunnen verwerken. En dat de pijn dan met name in je bovenbenen zit? Ongelooflijk toch!

Reacties

Populaire posts van deze blog

Zonder onze leeuw!

 Hij kwam bij me omdat hij pijn in zijn knie had. Maar het was een doelbewuste actie. Tijdens het uitlaten van zijn honden, had hij me wel eens zien lopen met een groeppie, en dat leek hem ook wel wat. Eerst herstellen was mijn advies. Maar hij had haast en kon niet wachten met aansluiten. Zijn enthousiasme was toen al bijna niet te temperen. Zo heb ik hem eigenlijk alleen maar gekend. Zijn geduld werd beloond, en de donderdag avond was de eerste kennismaking met de groep. Na één training was hij eigenlijk al een vast onderdeel van de groep. Op de zondag kon hij nog niet mee, dan loop ik al met twee andere vrienden. Maar met jouw knie is dat op dit moment ook te ver vriend was mijn antwoord. Toch liep hij frequent, bijna te toevallig, met zijn hondjes op de plek waar wij onze ronde begonnen. Een paar weken later liep hij ons opeens tegen het lijf in hardloopkleren. "Nou, dan loop ik meteen toch ff een stuk mee!"; was zijn mededeling. En dat terwijl wij net een lange training

Afscheid nemen doet pijn

Het was op een stormachtige avond dat ik gebeld werd. Ik wist meteen wat er aan de hand was. Ik lag net te slapen, maar nu was het zaak van opstaan en vertrekken. Corona was zo hevig aanwezig dat we eigenlijk de weg niet op mochten. Er was een avondklok. Maar dit was belangrijker, dus samen met mijn vader en moeder zijn we naar het ziekenhuis in Amersfoort gereden. De rit was onwezenlijk. Je weet wat er te wachten staat, maar als het moment dan zover is en de realiteit je inhaalt, dan is er niks anders dan berusting en verdriet. Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis, hebben we de auto vlak voor de ingang van de EHBO geparkeerd. Het was midden in de nacht dus alle ruimte. Bij binnenkomst werden we snel naar de juiste kamer geleid en daar lag hij dan… Omdat hij uitbehandeld was, was hij een aantal weken daarvoor naar huis gestuurd. Het gaf mij de kans om alles te bespreken. Alles over vroeger, alles over nu, alles wat ons dwarszat, maar ook de kans om te zeggen dat ik van hem hou. Jammer

Relativiteitstheorie van Jeroen

Telkens als ik daar loop moet ik aan hem denken, bij iedere pas die ik zet zijn mijn gedachte bij hem, ik groet zijn huis bij het passeren,  en denk terug aan hoe het was om daar te zijn, de gesprekken, mijn adviezen, zijn verhaal en zijn adviezen. Aanvankelijk kwam ik langs voor de fysieke hulp, maar al snel bleek dat hij stervende was. De pijn die ik kan hebben tijdens het lopen, is relatief met de pijn die hij geleden heeft, of de pijn die zijn familie nog iedere dag heeft met zijn gemis. Wat zeur ik nou als ik daar loop, wind, regen of extreme warmte, als ik daar loop besef ik het mezelf maar al te goed,  mijn prestatie staat in het niets met de prestatie van het leven, lopen is relatief, een tijdverdrijf om me beter te voelen!