Doorgaan naar hoofdcontent

De gang van zaken!!!

Onlangs werd ik er weer eens mee geconfronteerd, en meestal hou je als fysiotherapeut maar je mond. De wonderlijke werkwijze en hiërarchie in de medische wereld. Een meisje die in onze praktijk onder behandeling is, werd geadviseerd om naar de sportpoli te gaan. Een plek waar sportarts, orthopeed en sportfysiotherapeut samen naar sporters kijken die geblesseerd zijn, om een zo goed mogelijke oplossing voor de blessures te vinden. De sportfysiotherapeut die daar zit doet dat overigens voor niks, nada, noppes. Geen vergoeding, maar omdat hij of zij van zijn vak houdt, en een investering doet voor zijn of haar praktijk!

Om naar deze sportpoli te gaan, gingen dit meisje en haar moeder keurig naar de huisarts. Om de kosten binnen de gezondheidszorg te vergroten, is dit namelijk een stap extra, terwijl deze huisarts de enkel van dit meisje al had doorverwezen (zonder enige blik te werpen op haar voet) voor de expertise van onze praktijk. Als een meisje van 11 al een jaar lang met pijn in haar voet loopt, dan klopt er iets niet. Dat hoort niet. Een goede (differentiaal) diagnose is dan wel op zijn plaats. Doorverwijzen naar een gespecialiseerde arts die wel een diagnose kan stellen dus ook! Maar volgens deze huisarts niet. Belachelijk was het advies van Bijman (terwijl ze niet mijn patiënt was!) om door te verwijzen (hoe durft hij). Gelukkig is voor de afspraak bij de sportarts geen doorverwijzing nodig, dit is dus goed gekomen, maar overleg met de huisarts in deze situaties lijkt me erg zinnig.

Ik heb goed contact met veel huisartsen in Purmerend. In ieder geval met diegene die ook met mij contact zoeken. Goed, fijn collegiaal overleg en respect voor elkaars expertise. Maar belangrijker nog, de patiënt staat centraal.  Grappigerwijs zijn al meerdere huisartsen binnen Purmerend (maar ook specialisten) bij mij geweest voor fysiotherapeutische behandeling! Open en eerlijke communicatie, dat is waar ik voor sta! En vertrouwen in elkaars kwaliteiten dat is een voorwaarde.

Toch ben ik afgelopen jaar ook wel eens boos opgebeld door een huisarts. Een patiënt wilde een doorverwijzing voor de orthopeed. Overigens zonder dat ik wist dat hij dat aan de huisarts ging vragen, dat terzijde. En vervolgens kreeg ik een zeer boze huisarts aan de lijn. "Hoe haal je het in je hoofd, met de huidige kosten in de gezondheidszorg, om deze patiënt door te verwijzen naar een orthopeed?" Echt waar, dat was zijn vraag/opmerking. En o ja, deze patiënt kreeg alsnog de doorverwijzing naar de orthopeed gemaild van de huisarts, en daar werd doodleuk €5,- voor gerekend. Je zal toch €5,- euro verdienen aan ieder mailtje dat je stuurt?!?!

Ik heb goed contact met de meeste orthopeden uit de omgeving. Van meerdere ziekenhuizen. Als een patiënt verder moet, probeer ik te kijken wie de beste oplossing is. Daarbij kijken we naar persoonlijke factoren, maar ook naar de kwaliteiten van de betreffende arts! Op die manier proberen we te zoeken naar de meest optimale oplossing. En als wij een advies geven, dan doen wij dat meestal gratis. Dat is schijnbaar het lot van de fysiotherapeuten!
En als wij een advies geven om een doorverwijzing, dan doen wij dat niet voor niets. Dat doen we vanwege het belang van de patiënt en goed onderbouwd op redenen waarin we opgeleid zijn! Dit advies is zeker niet met enige financiële belangen!!!

Er is veel te doen in ons land om de kosten in de gezondheidszorg. Kosten die niet direct gemaakt worden in de fysiotherapie. Sterker nog, al zou de hele vergoeding van fysiotherapie afgeschaft worden, zelfs dan zou er nog een tekort zijn in de gezondheidszorg. Er is pas een prachtig onderzoek gepresenteerd over samenwerking tussen orthopeed en fysiotherapeut. Prachtige resultaten en kwaliteitsverhoging in de zorg! Meerdere fysiotherapeuten kijken mee bij operaties, om daarna een zo goed mogelijke revalidatie te geven. Buddy care, een traject waarbij arts en therapeut samen verantwoordelijk zijn voor de kwaliteit van de behandeling. Een goede zaak, en laat daar een directe financiële lijn tussen zitten! Waarschijnlijk bespaar je aanzienlijk wat kosten! En de fysiotherapeut? Dat is maar een goedkope druppel op de gloeiende plaat van de kosten in de gezondheidszorg!


Reacties

Populaire posts van deze blog

Zonder onze leeuw!

 Hij kwam bij me omdat hij pijn in zijn knie had. Maar het was een doelbewuste actie. Tijdens het uitlaten van zijn honden, had hij me wel eens zien lopen met een groeppie, en dat leek hem ook wel wat. Eerst herstellen was mijn advies. Maar hij had haast en kon niet wachten met aansluiten. Zijn enthousiasme was toen al bijna niet te temperen. Zo heb ik hem eigenlijk alleen maar gekend. Zijn geduld werd beloond, en de donderdag avond was de eerste kennismaking met de groep. Na één training was hij eigenlijk al een vast onderdeel van de groep. Op de zondag kon hij nog niet mee, dan loop ik al met twee andere vrienden. Maar met jouw knie is dat op dit moment ook te ver vriend was mijn antwoord. Toch liep hij frequent, bijna te toevallig, met zijn hondjes op de plek waar wij onze ronde begonnen. Een paar weken later liep hij ons opeens tegen het lijf in hardloopkleren. "Nou, dan loop ik meteen toch ff een stuk mee!"; was zijn mededeling. En dat terwijl wij net een lange training

Afscheid nemen doet pijn

Het was op een stormachtige avond dat ik gebeld werd. Ik wist meteen wat er aan de hand was. Ik lag net te slapen, maar nu was het zaak van opstaan en vertrekken. Corona was zo hevig aanwezig dat we eigenlijk de weg niet op mochten. Er was een avondklok. Maar dit was belangrijker, dus samen met mijn vader en moeder zijn we naar het ziekenhuis in Amersfoort gereden. De rit was onwezenlijk. Je weet wat er te wachten staat, maar als het moment dan zover is en de realiteit je inhaalt, dan is er niks anders dan berusting en verdriet. Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis, hebben we de auto vlak voor de ingang van de EHBO geparkeerd. Het was midden in de nacht dus alle ruimte. Bij binnenkomst werden we snel naar de juiste kamer geleid en daar lag hij dan… Omdat hij uitbehandeld was, was hij een aantal weken daarvoor naar huis gestuurd. Het gaf mij de kans om alles te bespreken. Alles over vroeger, alles over nu, alles wat ons dwarszat, maar ook de kans om te zeggen dat ik van hem hou. Jammer

Relativiteitstheorie van Jeroen

Telkens als ik daar loop moet ik aan hem denken, bij iedere pas die ik zet zijn mijn gedachte bij hem, ik groet zijn huis bij het passeren,  en denk terug aan hoe het was om daar te zijn, de gesprekken, mijn adviezen, zijn verhaal en zijn adviezen. Aanvankelijk kwam ik langs voor de fysieke hulp, maar al snel bleek dat hij stervende was. De pijn die ik kan hebben tijdens het lopen, is relatief met de pijn die hij geleden heeft, of de pijn die zijn familie nog iedere dag heeft met zijn gemis. Wat zeur ik nou als ik daar loop, wind, regen of extreme warmte, als ik daar loop besef ik het mezelf maar al te goed,  mijn prestatie staat in het niets met de prestatie van het leven, lopen is relatief, een tijdverdrijf om me beter te voelen!