Volgens mij is het vandaag de tiende keer, maar het kan ook mijn negende zijn; de Damloop. Hardlopen in een grote kudde mensen. Veel publiek, veel feest en tot je verbazing constateren dat er grote hoeveelheden mensen meedoen die beter langs de kant hadden kunnen blijven staan!
De damloop is een belangrijk sociaal evenement voor onze omgeving. Al in april begint de eerste stress voor patiënten en sporters bij ons op de praktijk. "Ik heb me opgegeven voor de #damloop, dat ga ik toch wel redden Jeroen?" is een vraag die me jaarlijks meerdere keren wordt gesteld! En toch, een opbouwschema is niet zo moeilijk. Zestien weken trainen, week 1, 1 kilometer, week 2, 2 kilometer etc, en dan loop je in week 16 de damloop.
Maar waar wringt de schoen? Te enthousiast, te veel te snel, te weinig, te grillig, andere blessure, allemaal redenen waarom het misgaat. Maar ja, die mensen hebben er tenminste over nagedacht. Genoeg lopers die het zwaar hebben, te zwaar. Werk voor ambulances dus!
Vandaag heb ik lekker gelopen. Zeldzaam lekker eigenlijk. Het weer was goed, niet te warm, weinig wind en mijn conditie blijkbaar ook. In de IJtunnel al voorbij grote hordes mensen gelopen, en dat terwijl ik niet van plan was het onderste uit de kan te halen. Lekker lopen, dat was mijn plan. Onderweg zat ik erg in mezelf. Stabiel tempo, zo rond de 4:20 per kilometer.
Op de tien kilometer kreeg ik eigenlijk pas in de gaten dat het makkelijk ging. Net geen 44 minuten, zonder overmatige inspanning. Lekker lopen dus! En nu niet forceren maar lekker doorlopen! De laatste kilometer ging zelfs het snelst van allemaal. In vier minuten en acht seconden. En daarna nog afsprinten in de Peperstraat. En bij de finish bleek ik 1:10:53 te hebben gelopen (eigen tijd). Een tijd die ik volgens mij al twee keer eerder heb gelopen. Maar nog nooit zo makkelijk! Een tijd die schijnbaar bij mijn Damlopen past!
Het was weer een mooie Damloop. Geen wedstrijd om een toptijd te lopen,maar om te genieten. Om te lopen met je collega's, om te lopen voor sponsoring of om te lopen om een weddenschap. Maar laten we het wel gezond houden!
De damloop is een belangrijk sociaal evenement voor onze omgeving. Al in april begint de eerste stress voor patiënten en sporters bij ons op de praktijk. "Ik heb me opgegeven voor de #damloop, dat ga ik toch wel redden Jeroen?" is een vraag die me jaarlijks meerdere keren wordt gesteld! En toch, een opbouwschema is niet zo moeilijk. Zestien weken trainen, week 1, 1 kilometer, week 2, 2 kilometer etc, en dan loop je in week 16 de damloop.
Maar waar wringt de schoen? Te enthousiast, te veel te snel, te weinig, te grillig, andere blessure, allemaal redenen waarom het misgaat. Maar ja, die mensen hebben er tenminste over nagedacht. Genoeg lopers die het zwaar hebben, te zwaar. Werk voor ambulances dus!
Vandaag heb ik lekker gelopen. Zeldzaam lekker eigenlijk. Het weer was goed, niet te warm, weinig wind en mijn conditie blijkbaar ook. In de IJtunnel al voorbij grote hordes mensen gelopen, en dat terwijl ik niet van plan was het onderste uit de kan te halen. Lekker lopen, dat was mijn plan. Onderweg zat ik erg in mezelf. Stabiel tempo, zo rond de 4:20 per kilometer.
Op de tien kilometer kreeg ik eigenlijk pas in de gaten dat het makkelijk ging. Net geen 44 minuten, zonder overmatige inspanning. Lekker lopen dus! En nu niet forceren maar lekker doorlopen! De laatste kilometer ging zelfs het snelst van allemaal. In vier minuten en acht seconden. En daarna nog afsprinten in de Peperstraat. En bij de finish bleek ik 1:10:53 te hebben gelopen (eigen tijd). Een tijd die ik volgens mij al twee keer eerder heb gelopen. Maar nog nooit zo makkelijk! Een tijd die schijnbaar bij mijn Damlopen past!
Het was weer een mooie Damloop. Geen wedstrijd om een toptijd te lopen,maar om te genieten. Om te lopen met je collega's, om te lopen voor sponsoring of om te lopen om een weddenschap. Maar laten we het wel gezond houden!
Volgens mij heb je me ingehaald in de IJtunnel. Mooi stukje, mooie tijd, 1:10'53".
BeantwoordenVerwijderen