Daar loop ik dan, achter mijn eigen schaduw aan. De zon brand op mijn bolletje. Een licht briesje laat de bladeren van de wilgen langs de kant weg ritselen in mijn oren. Het is een verkoelend briesje, dat wel. Maandagmorgen, mooi weer. Mooie omgeving. Ik loop om te trainen. Omdat ik me een doel gesteld heb. Ondanks een stroeve start, loop ik nu lekker. Voortgeleid door mijn eigen schaduw. Inhalen zal ik hem niet, dus ik doe ook maar geen poging. Lopen maakt me rustig. Lopen maakt mijn hoofd leeg. Een lekker begin van de week. Begeleid door prachtig weer. Geen bietensap vandaag. Geen compressiebroek. Wel de Herzog kousen, maar met mijn vaatstelsel kan ik niet meer zonder! Vandaag doe ik het zelf. Iedere stap die ik zet. Begeleid door mijn schaduw. Het laatste stuk gaat hard vandaag. Heel hard. Goed zo, maar er zullen nog veel trainingen volgen. En lang niet allemaal begeleid door mijn eigen schaduw!
Hij kwam bij me omdat hij pijn in zijn knie had. Maar het was een doelbewuste actie. Tijdens het uitlaten van zijn honden, had hij me wel eens zien lopen met een groeppie, en dat leek hem ook wel wat. Eerst herstellen was mijn advies. Maar hij had haast en kon niet wachten met aansluiten. Zijn enthousiasme was toen al bijna niet te temperen. Zo heb ik hem eigenlijk alleen maar gekend. Zijn geduld werd beloond, en de donderdag avond was de eerste kennismaking met de groep. Na één training was hij eigenlijk al een vast onderdeel van de groep. Op de zondag kon hij nog niet mee, dan loop ik al met twee andere vrienden. Maar met jouw knie is dat op dit moment ook te ver vriend was mijn antwoord. Toch liep hij frequent, bijna te toevallig, met zijn hondjes op de plek waar wij onze ronde begonnen. Een paar weken later liep hij ons opeens tegen het lijf in hardloopkleren. "Nou, dan loop ik meteen toch ff een stuk mee!"; was zijn mededeling. En dat terwijl wij net een lange training
Reacties
Een reactie posten