Doorgaan naar hoofdcontent

Een loopverslag van twee weken

Druilerig weer, stromende regen. Gelukkig vandaag, want gisteren de hele dag een toernooi en BBQ met Fleur gehad. Maar toch stromende regen op de dag dat ik wil lopen. Niet lekker, maar ja de jongens zijn lekker aan het spelen, en ik kan dus toch niet het huis uit. Bingo, auto's en vliegtuigen. Genoeg om de zondag door te komen.

De buienradar voorspelt niet veel goeds. Niet dat dat altijd accuraat is. Soms lijken er buien te zijn, maar dan valt er niks, soms lijkt er niks te zijn, en dan regent het toch! Vanmiddag de deur uit dus. Lopen met een nat vooruitzicht.

Het lopen ging wonderbaarlijk goed. Mooier weer dan gedacht. Wel heel veel wind. Maar toch, 17 kilometer gelopen met een goede snelle laatste kilometer.

De donderdag erna met Louis was warm. Zeg maar heet! 12 kilometer. En op verzoek van Louis langs water. Noordhollands kanaal en Purmerringvaart dus. Met intervalblokken van twee kilometer hebben we hard gelopen.

Afgelopen weekend was druk. Veel sport om te volgen, een middag IKEA en drukke voorbereiding op het lesgeven aan de SAXION hogeschool in Enschede. Geeft toch wel een bijzonder gevoel als je helemaal vanuit Purmerend gevraagd wordt om les te geven in Enschede. Of zoals Fleur vroeg:"Ben je zo een goede sportfysiotherapeut papa?" Mijn loopkleren heb ik aangehad afgelopen zondag. Een paar uur zelfs. Maar van hardlopen is uiteindelijk niks gekomen.

Vandaag is het weer warm. En donderdag vandaag, dus lopen met Louis. Ik stond al stijf op vanochtend. Waarschijnlijk veel te lang geslapen. Ik kan het weer dus niet de schuld geven dat het zo slecht ging. Ruim acht kilometer is het geworden. Werken en zwoegen. Het wordt tijd om het loopritme weer op te pakken. Om met mijn eigen schema aan de slag te gaan. Ach, betere tijden zullen weer komen!

Reacties

Populaire posts van deze blog

Zonder onze leeuw!

 Hij kwam bij me omdat hij pijn in zijn knie had. Maar het was een doelbewuste actie. Tijdens het uitlaten van zijn honden, had hij me wel eens zien lopen met een groeppie, en dat leek hem ook wel wat. Eerst herstellen was mijn advies. Maar hij had haast en kon niet wachten met aansluiten. Zijn enthousiasme was toen al bijna niet te temperen. Zo heb ik hem eigenlijk alleen maar gekend. Zijn geduld werd beloond, en de donderdag avond was de eerste kennismaking met de groep. Na één training was hij eigenlijk al een vast onderdeel van de groep. Op de zondag kon hij nog niet mee, dan loop ik al met twee andere vrienden. Maar met jouw knie is dat op dit moment ook te ver vriend was mijn antwoord. Toch liep hij frequent, bijna te toevallig, met zijn hondjes op de plek waar wij onze ronde begonnen. Een paar weken later liep hij ons opeens tegen het lijf in hardloopkleren. "Nou, dan loop ik meteen toch ff een stuk mee!"; was zijn mededeling. En dat terwijl wij net een lange training

Afscheid nemen doet pijn

Het was op een stormachtige avond dat ik gebeld werd. Ik wist meteen wat er aan de hand was. Ik lag net te slapen, maar nu was het zaak van opstaan en vertrekken. Corona was zo hevig aanwezig dat we eigenlijk de weg niet op mochten. Er was een avondklok. Maar dit was belangrijker, dus samen met mijn vader en moeder zijn we naar het ziekenhuis in Amersfoort gereden. De rit was onwezenlijk. Je weet wat er te wachten staat, maar als het moment dan zover is en de realiteit je inhaalt, dan is er niks anders dan berusting en verdriet. Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis, hebben we de auto vlak voor de ingang van de EHBO geparkeerd. Het was midden in de nacht dus alle ruimte. Bij binnenkomst werden we snel naar de juiste kamer geleid en daar lag hij dan… Omdat hij uitbehandeld was, was hij een aantal weken daarvoor naar huis gestuurd. Het gaf mij de kans om alles te bespreken. Alles over vroeger, alles over nu, alles wat ons dwarszat, maar ook de kans om te zeggen dat ik van hem hou. Jammer

Relativiteitstheorie van Jeroen

Telkens als ik daar loop moet ik aan hem denken, bij iedere pas die ik zet zijn mijn gedachte bij hem, ik groet zijn huis bij het passeren,  en denk terug aan hoe het was om daar te zijn, de gesprekken, mijn adviezen, zijn verhaal en zijn adviezen. Aanvankelijk kwam ik langs voor de fysieke hulp, maar al snel bleek dat hij stervende was. De pijn die ik kan hebben tijdens het lopen, is relatief met de pijn die hij geleden heeft, of de pijn die zijn familie nog iedere dag heeft met zijn gemis. Wat zeur ik nou als ik daar loop, wind, regen of extreme warmte, als ik daar loop besef ik het mezelf maar al te goed,  mijn prestatie staat in het niets met de prestatie van het leven, lopen is relatief, een tijdverdrijf om me beter te voelen!