Doorgaan naar hoofdcontent

Muziek

Soms zit er muziek in het lopen. Ritme, regelmaat, de kracht van alle passen. Zelf loop ik zonder muziek. Lijkt me veiliger. Maar ik weet dat het stimulerend kan werken.

Tijdens de Damloop is er voor de meeste lopers een slecht punt. De passage vanuit Oostzaan, achter de snelweg langs, naar Zaandam. Kil stuk fietspad, meestal wel aan het einde de supporters. Waar overal bij de Damloop feest en muziek is, is het daar wisselend aanwezig. Het ene jaar is het top, met goede opzwepende muziek. Maar al een aantal keer is het door werkzaamheden aan de weg nauwelijks mogelijk. Dan is het daar doorbijten voor de vele liefhebbers, terwijl de muziek je er doorheen kan helpen!

Drie keer heb ik de marathon van Amsterdam gelopen, en nog een aantal keer de halve. Tijdens die periode is de organisatie druk bezig de marathon te upgraden. Steeds drukker, steeds beter en steeds leuker. Amsterdam heeft een enorme aantrekkingskracht op buitenlanders. Een enorme diversiteit aan lopers. De marathon heeft echter een bottleneck; de passage langs het bedrijventerrein. De kale stukken langs de Muyskensweg, Van der Made weg en de Spacklerweg. En dat op een punt dat je het net zwaar krijgt, de passage van de dertig kilometer! Toch is het daar breed genoeg, ruim genoeg. Creëer er nog meer feest. Opzwepende DJ's of een Nike doorgang zoals bij de Damloop! En de passage zal als vanzelf gaan....

De finish in Amsterdam is echter onovertroffen. Vondelpark uit, stukje voorbereiden op het laatste stukje triomftocht. Het aanlopen naar het stadionplein zweept enorm op. Klinkt als muziek in de oren. In het ritme van de drukte en het geluid wordt je opgestuwt naar het prachtige Olympisch Stadion, waar een kakafonie van geluid je laat zweven over heilige grond. Een genot voor iedere marathonloper, een verlossing uit je leiden. Muziek, ik loop zonder, maar het kan opzwepend zijn....

Reacties

  1. Hoi Jeroen

    een leuk en positief stukje, lekkier om te lezen."Mens sana in corpus sana" een gezonde geest in een gezond lichaam leerde ik al op de turnvereniging toen ik 7 jaar was.
    En het klopt "sport"is een heerlijke beleving en een prima uitlaatklep. Ik denk dat velen het leuk vinden om zulke stimulerende stukjes te lezen groet dick

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Zonder onze leeuw!

 Hij kwam bij me omdat hij pijn in zijn knie had. Maar het was een doelbewuste actie. Tijdens het uitlaten van zijn honden, had hij me wel eens zien lopen met een groeppie, en dat leek hem ook wel wat. Eerst herstellen was mijn advies. Maar hij had haast en kon niet wachten met aansluiten. Zijn enthousiasme was toen al bijna niet te temperen. Zo heb ik hem eigenlijk alleen maar gekend. Zijn geduld werd beloond, en de donderdag avond was de eerste kennismaking met de groep. Na één training was hij eigenlijk al een vast onderdeel van de groep. Op de zondag kon hij nog niet mee, dan loop ik al met twee andere vrienden. Maar met jouw knie is dat op dit moment ook te ver vriend was mijn antwoord. Toch liep hij frequent, bijna te toevallig, met zijn hondjes op de plek waar wij onze ronde begonnen. Een paar weken later liep hij ons opeens tegen het lijf in hardloopkleren. "Nou, dan loop ik meteen toch ff een stuk mee!"; was zijn mededeling. En dat terwijl wij net een lange training

Afscheid nemen doet pijn

Het was op een stormachtige avond dat ik gebeld werd. Ik wist meteen wat er aan de hand was. Ik lag net te slapen, maar nu was het zaak van opstaan en vertrekken. Corona was zo hevig aanwezig dat we eigenlijk de weg niet op mochten. Er was een avondklok. Maar dit was belangrijker, dus samen met mijn vader en moeder zijn we naar het ziekenhuis in Amersfoort gereden. De rit was onwezenlijk. Je weet wat er te wachten staat, maar als het moment dan zover is en de realiteit je inhaalt, dan is er niks anders dan berusting en verdriet. Eenmaal aangekomen bij het ziekenhuis, hebben we de auto vlak voor de ingang van de EHBO geparkeerd. Het was midden in de nacht dus alle ruimte. Bij binnenkomst werden we snel naar de juiste kamer geleid en daar lag hij dan… Omdat hij uitbehandeld was, was hij een aantal weken daarvoor naar huis gestuurd. Het gaf mij de kans om alles te bespreken. Alles over vroeger, alles over nu, alles wat ons dwarszat, maar ook de kans om te zeggen dat ik van hem hou. Jammer

Relativiteitstheorie van Jeroen

Telkens als ik daar loop moet ik aan hem denken, bij iedere pas die ik zet zijn mijn gedachte bij hem, ik groet zijn huis bij het passeren,  en denk terug aan hoe het was om daar te zijn, de gesprekken, mijn adviezen, zijn verhaal en zijn adviezen. Aanvankelijk kwam ik langs voor de fysieke hulp, maar al snel bleek dat hij stervende was. De pijn die ik kan hebben tijdens het lopen, is relatief met de pijn die hij geleden heeft, of de pijn die zijn familie nog iedere dag heeft met zijn gemis. Wat zeur ik nou als ik daar loop, wind, regen of extreme warmte, als ik daar loop besef ik het mezelf maar al te goed,  mijn prestatie staat in het niets met de prestatie van het leven, lopen is relatief, een tijdverdrijf om me beter te voelen!